บทสัมภาษณ์ของกิ่งฉัตร
จากความทรงจำที่แสนดีในชีวิต
โดย กิ่งฉัตร
(จากหนังสือ พรพรหมอลเวง ฉบับ ณ บ้านวรรณกรรม - ไม่มีในฉบับ สนพ. อรุณ)
10 กว่าปีที่ฝันเป็นอดีตไปแล้ว สมัยยังเป็นเด็กนักเรียนผูกคอซองและรู้จักเพียงบ้านกับโรงเรียน เพื่อนสนิทคนหนึ่งยื่นหนังสือเล่มหนาเตอะจนดูน่ากลัวในความรู้สึกให้
" ลองอ่านดูซิ สนุกดี "
นับแต่วันนั้น ฉันได้รู้จักโลกใบใหม่ โลกที่สามารถก้าวไปได้แสนไกลจรดขอบฟ้าทั้งที่นั่งในห้องแคบๆ โลดเต้นสนุกสนานกับชีวิตร้อยพันทั้งที่อยู่แต่ลำพังคนเดียว โลกสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยความฝัน ความหวังและจินตนาการที่เพริศแพร้วไม่รู้จบสิ้น โลกแห่งหนังสือ
หนังสือกลายมาเป็นส่วนหนึ่งที่แยกไม่ออกของชีวิต เวลาอ่านหนังสือมีความสุขเสมอ แม้จะจบลงด้วยคราบน้ำตาเต็มหน้า อ่านหนังสือไม่จบไม่วาง ใครเรียกไม่ได้ยิน พูดด้วยฟังไม่รู้เรื่อง ถ้ากวนใจมากนักก็โมโห อาละวาดเปิดเปิง ขัดใจใครมายุ่งกับหนังสือสุดหวงก็ร้องไห้โฮๆ
หลังจากหัวเราะกิ๊กกั๊กราวกับคนบ้าบนรถเมล์ ร้องไห้กระฟืดกระฟาดสามตลบแปดตลบแด่ ' ในฝัน ' คลั่งไคล้เยอรมันเป็นบ้าเป็นหลังตาม ' ทางรัก ' วุ่นวายหานักแสดงมาแทนจินตนาการใน ' ดอกรักบานหลังฝน ' ประทับจิตประทับใจในความรักที่ราวจะเป็นอมตะของแจ่มใสและเจ้าชายใจเพชรจาก ' แม้ความตายมาพราก ' รวมถึงเรื่องราวอีกมากมายที่เรียกได้ทั้งเสียงหัวเราะและหยาดน้ำตา ในที่สุดความประทับใจก็เปลี่ยนเป็นความรู้สึกอันแรงกล้า
" อยากให้ใครซักคนหัวเราะหรือร้องไห้กับงานของฉันบ้างแม้ซักครั้งก็ยังดี "
ช่วงที่สนุกที่สุดคือแอบเขียนเรื่องสั้นเรื่องยาวในเวลาที่ครูสอน พอเปลี่ยนเครื่องแบบจากผูกคอซองมาเป็นเสื้อผ่าคอแหลม ฉันก็เริ่มเขียนเรื่องยาวลงสมุดเรียนให้เพื่อนๆในห้องวนอ่าน ' มนต์ราษตรี ' เป็นเรื่องราวรักที่พิลึกพิลั่น แต่ประหลาดกว่านั้นคือพอเขียนจบ คนอ่านแถวเดินเข้ามาถาม
" เธอจ๋า ไอ้กาฬปักษ์ปีศาจนกอายุร้อยปีของเธอหานไปไหน ? "
ปรากฎว่าตั้งใจเขียนนานเกินไปหน่อย จนลืม ทำตัวละครหล่นเรี่ยราดกลางทางเสียเกือบหมด
ด้วยความด้อยฝีมือและโลกทัศน์อันคับแคบ ผลงานส่วนใหญ่ต้องลงไปนอนยิ้มในตระกร้า ประหลาดใจตัวเองเหมือนกันที่ยังรักที่จะเขียน
เมื่อเปลี่ยนเครื่องแบบเป็นชุดนักศึกษา ยามเข้าเรียนจะโอบอ้อมอารีกับเพื่อนเป็นพิเศษ แบ่งปันทอฟฟี่ให้หนึ่งเม็ด ตั้งใจรอจนเพื่อนแกะเปลือกเอาลูกอมเข้าปาก แล้วต่อยบรรจงควักต้นฉบับขึ้นมา
" อมลูกมอฉันไปแล้วต้องอ่านต้นฉบับให้ฉันนะ ไม่งั้นไม่ยอมด้วย "
เพื่อนผู้เคราะห์ร้ายทั้งหลายแทบจะคายลูกอมคืนให้เดี๋ยวนั้น บางคนอ่านไปชมไป
" ดี ดี อ่านแล้วยุงบินว่อนเชียว ต้องไล่ตบ "
เทอมสุดท้ายของการเรียน ว่าง เพราะลงเรียนตัวสุดท้ายตัวเดียว ยามนั่งรถเมล์ดึกๆรถแล่นเร็วเหมือนเหาะ เย็นฟังเพลงเพราะๆความคิดก็แล่น พล๊อตเรื่องต่างๆวิ่งวนในหัวเหมือนละครที่ไม่รู้จบ
เรื่องหลายเรื่องถูกถ่ายทอดลงในแผ่นกระดาษบ้าง เล่าให้คนโน้นคนนี้ฟังบ้าง แต่เป็นเรื่องที่ไม่จบ ทิ้งค้างในตู้ทับถมกันเรื่องแล้วเรื่องเล่า ' พรพรหมอลเวง ' เป็นเรื่องที่จบสมบูรณ์ได้อย่างอัศจรรย์เป็นเรื่องแรก ยังจำได้ถึงความรัก ความเกลียด ความท้อแท้และอดทนแทบล้มประดาตายกว่าจะเข็นเรื่องนี้ออกมาได้
' พรพรหมอลเวง ' ถูกส่งไปเย็บเล่มในวันซ้อมใหญ่รับปริญญา
ไม่มั่นใจในฝีมือตัวเองเลย พรพรหมอลเวงจึงถูกส่งไปให้สาวน้อยเพื่อนสนิทที่ฉันหยิบยืมมาเป็นต้นแบบของ ' ตันหยง ' ได้ทดสอบอ่านก่อน
นอกจากเพื่อนจะช่วยตรวจปรู๊ฟ อ่านและชมเชยให้ เธอยังทำต้นฉบับตกน้ำป๋อมแป๋มจนฉันต้องเอากลับมาพิมพ์ใหม่ทั้ง 30 บท ถือว่าเป็นการแก้ไขเนื้อหาบางส่วนด้วย
นับเป็นโชคดีของฉันที่ได้เข้าทำงานในองค์การที่มีรุ่นพี่ที่ดีหลายคน รุ่นพี่ที่คอยแนะนำและสนับสนุน ให้กำลังใจ จนในที่สุด ' พรพรหมอลเวง ' ก็ได้รับการตีพิมพ์
ความรู้สึกดีใจที่ได้รับการตีพิมพ์ นับว่าเล็กน้อย ถ้าเทียบกับความรู้สึกครั้งแรกที่ได้อ่านจดหมายติชมจากผู้อ่านเป็นครั้งแรก ขอบคุณค่ะ ถ้าฉันร้องไห้ในร้านหนังสือได้ ฉันร้องไปแล้ว แต่ในตอนนั้นทำได้เพียงร่ำร้องอยู่ในใจ นี่เองความรู้สึกที่ฉันต้องการมาเกือบสิบปี
มีโอกาสได้อ่านต้นฉบับ ' พรพรหมเอง ' อีกหลายๆครั้ง ขบขันและยอมรับว่า ยังมีข้อผิดพลาดอีกมากมาย ความไม่สมเหตุสมผลในบางครั้งและบางส่วนของเรื่องที่หดหายไปอย่างไม่สมควร แต่กระนั้นก็ยังภูมิใจและรักมันเหลือเกิน
ฝากความรักและความขอบคุณจากพรพรหมอลเวง สู่ผู้อ่านทุกท่านที่ได้จับหรืออ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยค่ะ
