เพื่อนบางคนอยากเป็นหมอ เพราะพ่อแม่ฝังหัวว่าเป็นอาชีพที่ดี มีหน้ามีตาในสังคม

บางคนอยากเป็นครู ให้เหตุผลว่าเพราะจะได้ตีเด็ก (สงสัยรายนี้เคยถูกครูตีจนฝังใจ)

รายหนึ่งประหลาดหน่อย อยากเป็นนางสาวไทย (แน่นอน ดิฉันไม่มีเพื่อนเป็นนางสาวไทย)

ส่วนตัวดิฉันเองรู้สึกจะเปลี่ยนใจได้วันละร้อยแปดหน เคยอยากเป็นครู เป็นหมอ (เหตุผลประหลาดหน่อยค่ะ ชอบกลิ่นยาในโรงพยาบาล) อยากเป็นชาวไร่ขี่ม้าเก๋ไก๋ หรือแม้แต่อยากเป็นจารชนทำงานสืบราชการลับ โก้สุดๆ หากสุดท้ายเมื่ออยู่มัธยมต้น เมื่อได้เริ่มหลุดเข้าไปในวงล้อมของหนังสือ ได้รู้จักโลกใหม่ที่เปิดกว้าง ได้หัวเราะกับร้องไห้ไปกับจินตนาการของผู้เขียน ดิฉันก็ได้คำตอบ อยากเป็นนักเขียน

การ ‘ริ’ จะเป็นนักเขียนตั้งแต่อายุยังน้อยไม่ใช่เรื่องง่าย สมัยนั้นผู้ปกครองยังยึดอยู่ว่าหนังสืออื่นใดที่ไม่ใช่หนังสือเรียนเป็นเรื่องต้องห้าม ดิฉันจึงต้องอ่านและเขียนแบบหลบๆซ่อนๆ เพื่อนฝูงก็ไม่มีใครชอบอ่านหนังสือสักคน ดังนั้น จึงไม่มีใครให้ความสนับสนุนในการอ่านนิยายของนักริเขียนเลย อ่านแล้วก็ถามโน่นถามนี่ ประเภท

“เธอจ๋า ไอ้ตัวละครนกยักษ์ของเธอหายไปไหน เปิดเรื่องมันก็ตัวชูโรงดีอยู่ แต่ทำไมหายไปกลางเรื่อง จู่ๆก็หาย เป็นไปได้ยังไงกัน?”

ทำเอานักริเขียนหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่เรื่องยาวเรื่องแรกในชีวิตถูกจับได้ว่าเผอเรอลืมตัวละคร แล้วไม่รู้จะแต่งเสริมเข้าไปทีหลังอย่างไร

“ถ้าไม่อ่านก็คายลูกอมฉันคืนมา”

เพื่อนฝูงทำตาปริบๆ พวกหัวอ่อนหน่อยก็ยอมอ่านโดยดี แต่มีพวกกบฏที่อ่านไปทำตบแข้งตบขา บ่นว่า

“โอ๊ย..ยุงชุม บินว่อนไปหมดเลย”

นักริเขียนโมโหอีก ดึงเอาต้นฉบับคืน ไม่ง้อแล้วไอ้เพื่อนพวกนี้ พยายามเขียนเรื่องสั้นส่งไปตามนิตยสารต่างๆแทน แต่ผลก็คือลงตะกร้าบรรณาธิการเสียเป็นส่วนใหญ่ กระทั่งเรียนอยู่ปีสุดท้าย เทอมสุดท้าย ดิฉันมีเวลาว่างมากหน่อย เพราะลงเรียนตัวเดียว จึงเริ่มต้นเขียนนวนิยายเรื่องแรกในชีวิต

หนึ่งปีหลังจากนั้น ต้นฉบับ “พรพรหมอลเวง” ก็ได้รับการตีพิมพ์

และถ้าจะถามถึงเพื่อนฝูงดิฉัน ยังไม่มีใครยอมอ่านนวนิยายของ “กิ่งฉัตร” เท่าไหร่นัก หนำซ้ำเวลาให้หนังสือฟรีแถมเซ็นชื่อให้ ยังมีกระแสบ่น

“ฉันทนอ่านเลคเชอร์ลายมือเธอมาสี่ปี ยังต้องมาอ่านตัวหนังสือขยุกขยิกที่หน้าปกนิยายอีกเรอะ”