บทความของกิ่งฉัตร

สำนักพิมพ์ ตุ๋ย ในเครือเพื่อนป่วน

(นายตะวัน + wowaey + be + nidcha)   ภูมิใจเสนอ...

รถประจำทางใน แอล.เอ.

“กิ่งฉัตร”

ตีพิมพ์ใน หนังสือใจประทับใจ   สำนักพิมพ์มติชน  (2543)

Centre Point of The Soul 

ในปี ๒๕๓๘ ดิฉันกับน้องสาวเดินทางไปเที่ยวที่ประเทศอเมริกา เราเริ่มต้นที่ลอสแองเจลิส และวางแผนที่จะเดินทางต่อไปยังเมืองอื่นด้วยรถโดยสารเกรย์ฮาวน์ที่ราคาย่อมเยา    โชคไม่ดี ที่เราสองคนไม่รู้ว่าสถานีรถตั้งอยู่ที่ไหน จึงลองเสี่ยงนั่งรถเมล์จากสนามบินเข้าไปในดาวน์ทาวน์

จุดที่เราลงจากรถนั้นเป็นสี่แยกที่พลุกพล่าน หากถนนและตัวอาคารรอบด้านนั้นค่อนข้างเก่าและซอมซ่อ หน้าต่างและประตูกระจกของทุกร้านใส่เหล็กดัดเส้นหนา ผนังทุกแห่งมีรอยเขียนสีเปรอะเลอะเทอะไปหมด ผู้คนที่เดินไปดูท่าทางไม่เป็นมิตรนัก

เราสองคนมองหน้ากันและรู้สึกใจแป้ว

ความไม่แน่ใจทำให้ปักหลักกันอยู่ที่ป้ายรถเมล์อยู่ครู่ ก่อนที่น้องสาวดิฉันเป็นคนตัดสินใจเข้าไปถามทางจากตำรวจที่เดินผ่านมา เขาบอกเส้นทางและรถเมล์สายที่ผ่านสถานีเกรย์ฮาวน์ให้ก่อนกวาดตามอง กระเป๋าเดินทางยาวๆ ใบใหญ่ที่ดิฉันกับน้องสาวช่วยกันหิ้วคนละมือ แล้วเตือนว่า

“อย่าวางของคุณเป็นอันขาดนะ ไม่งั้นใครบางคนจะมาคว้ามันไป”

ดิฉันยิ้มรับและกล่าวคำขอบคุณ เราได้รับคำเตือนแบบนี้นับไม่ถ้วนตั้งแต่ทุกคนรู้ว่าจะ เดินทางมาเมืองนี้ ญาติและเพื่อนฝูงพูดตรงกันว่า ดาวน์ทาวน์ลอสแองเจลิสน่ากลัว มีการฉกชิงวิ่งราวและจี้ปล้นกันทุกๆสี่แยก แค่วางของไว้ใกล้ตัว พริบตาเดียวมันจะหายวับไปราวกับมีเท้าวิ่งไปเอง ดิฉันกับน้องสาวจึงระมัดระวังตัวกันตลอด

ไม่ถึงห้านาทีเราก็ขึ้นรถเมล์สายที่ตำรวจแนะนำ บรรยากาศในรถต่างจากคันที่เพิ่งมาจากสนามบินลิบลับ รถค่อนข้างเก่า คนแน่น และผู้โดยสารมีทั้งคนผิวดำและพวกเม็กซิกันที่เข้ามาทำงาน โชคไม่ดีที่นั่งด้านหน้าเต็ม ดิฉันกับน้องสาวต้องลากกระเป๋าเข้าไปนั่งด้านหลัง ซึ่งแย่กว่าด้านหน้ามาก

เรานั่งกันตัวลีบ คิดกังวลไปสารพัดเรื่องตามอย่างที่เคยเห็นในภาพยนตร์และคำบอกเล่าของเพื่อนฝูง ดังนั้นจึงแทบจะถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อถึงป้ายที่จะต้องลง

น้องสาวดิฉันลุกและยกกระเป๋านำไปก่อน ดิฉันรีบออกเดินตาม แต่พอผ่านหน้าผู้ชายที่คอยมองอย่างระแวงมาตลอด เขาก็เอื้อมมือมาสะกิด

ดิฉันใจหายวาบกลัวจะมีเรื่องจับใจ สีหน้าชายคนนั้นยังไม่เป็นมิตร แต่เขาชี้ไปทางเบาะที่ดิฉันเพิ่งลุกออกมา บอกว่า

“คุณทำกระเป๋าสตางค์ตกแน่ะ”

เมื่อลงจากรถเมล์คันนั้น ความรู้สึกของดิฉันไม่ต่างจากคนที่ได้พบดอกไม้ในเมืองซึ่งผู้คนกล่าวขานว่า มีแต่ก้อนอิฐ

************************************

ตีพิมพ์โดย สำนักพิมพ์ ตุ๋ย ในเครือเพื่อนป่วน (นายตะวัน + wowaey + be + nidcha)