Vertaling uit het Duits door: J.G. de Zeeuw
 
Hoe vaak hoort men niet van sterven, hoe vaak moet men niet zeggen dat die allang dood is. Waartoe dient het leven als het toch op de dood uitloopt? Tijd vliet, is niet achterhaalbaar, tijd voert het leven met zich mee in de oceaan van oneindigheid. Men spreekt bijna verontschuldigend met een zekere schroom van een hiernamaals, want wie heeft daarvandaan ooit bericht verstuurd? Men spreekt in elk geval heel verlegen over een opstanding: men zou er graag in willen geloven maar bewijzen ontbreken. Staat de dood tegenover dit leven als een ontkenning van alle waarden, van alle vreugden, of is de dood een andere kant van datgene wat men het 'totale leven' zou kunnen noemen? Leven en dood dus als beide kanten van een weliswaar grotere, maar onbegrijpelijke eenheid. Zoals de betekenis van het leven verdwijnt zodra de dood zich aandient als onontkoombare realiteit, zo krijgt misschien het leven er een betekenis bij als het de grens van de ervaringen in het vloeien van de tijd doorbreekt.