Αλλά χωρίς να χάνεις ποτέ την εικόνα του συνόλου. Και η πιο απλή παράγκα θέλει το ρήμα της, τα ουσιαστικά και τα επίθετά της, όπως κάθε πρόχειρη γραφή τον Πικιώνη της. Η αφέλεια δεν δίδεται δωρεάν, σκηνοθετείται και παίζεται. Εάν είσαι ο ένας από τα ελάχιστα εκατομμύρια που δικαιώνουν την ανθρωπότητα.

*

Με κάτι από τη γης οι ουράνιες δυνάμεις ανεβαίνουν

Συλλαμβάνεις εδώ ή εκεί ψίχα βασιλικού ή πυρκαγιάς το απόσπιθο

Που μέλλει ν' αποκαλυφθεί χρόνους πολλούς μετά το πρώτο σου άγγιγμα

Καίει από τη μία όψη το ψευδές αλλά απ' την άλλη

Του καθρέφτη γίνεται ύδωρ

Ξέρει ο εύθεος. Βγάνει απ' τον κορυδαλλό κλώνους δεκάφυλλους

Κι από τις λίμνες των σκιών όλων μυριάδες μινυρίσματα

Κάποιος πέφτει σαν λαχνός νάρκισσος

Αλλ' ακόμη κι αν λανθασμένος πρέπει να είναι

Δεν η θέση του κενή μένει. Σαν παρατεταμένο

Παράπονο ήχος άναξ από ρικνή βάρβιτο

Της μνήμης τ' ατημέλητα διευθετεί. Και ιδού!

Μήνις παλαιών άθλων εκ νέου ξεσπά και ο νους ημίβροτος αγωνίζεται

Η δώθε το άδικο εις χρυσόν ή κείθε το χαμένο αλλ' όχι

Ευτύχημα. Συνεχίζεται και από την αντίθετη φορά των υδάτων ο ρους

Μ' ευρήματα σελήνης και μικρής Υακίνθης παρειών θραύσματα

Τα πάντα εντέλει ανάγνωση επιδέχονται

Του μύρμηγκα η μυστηριώδης διαδρομή και της μελίσσης το βόμβισμα

Ε, τι! Συμπληγάδες όλοι μας περνούμε

Άλλες του κίτρινου στενές κι όλες του κόκκινου κατάμαυρες

Στηθήτω μία Παρθένος κατάστικτη φιλιών η αμώμητος.

Εγώ στη θέση της Παρθένου θα βαζα κληματόφυλλα

Και μιάν ιδέα ελαίας.

Κλωνάρια λέξεων αδημονούν για Μάιο. Καθώς δραπέτες φωτοστέφανων του Αντζέλικο μια θέση αγίου διεκδικούν μέσα στο ίδιο ποίημα.

Διαβάζοντας Αθηνά αισθάνεσαι πόσο απέραντο χώρο καταλαμβάνει το άσκοπο στη ζωή σου και πόσο μια διαφορετική μέτρηση θα κατάφερνε να προσδώσει στα γεγονότα του βίου σου τη συντομία ονείρου.

*

Όπως ο στάχυς μεταβάλλει τη σοφία του σε άρτο, έτσι κι ο ποιητής την αφροσύνη του σε πικρόν υδράργυρον, αλλ' αγάπης.

Κι ένα δωμάτιο μ' επένδυση θωπείας που επαναλαμβάνεται.

Κοιμήσου καραμέλα μου για να σε πιπιλήσω.

Κείνες οι ξαφνικές λιακάδες, μες στο καταχείμωνο δεν είναι παρά οι προσπάθειες που κάνει ένα παραπλανημένο περσινό τζιτζίκι να ξαναβρεί τον προσεχή του Ιούλιο.

Αλλ' ο ήλιος τυγχάνει και αργυραμοιβός. Οπόταν, ευκαιρία να προβείς σε ανταλλαγές.

Ένα ψιλόβροχο στην Αίγινα μ' ένα πέρασμα στα σκοτεινά της Git-le-Coeur.

Της Τζοκόντας το χαμόγελο με μια σκέτη καρέκλα του Μπρακ.

Ένα μεγάλο ναυτικό φανάρι με την Aube του Ρεμπώ.

Ένα κομμάτι ακατέργαστης υπομονής με οποιοδήποτε ρυάκι βασιλικού κήπου.

*

Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός, αν κρίνεις απ' τα σύννεφα.

Σε απόσταση παραμένουν στα κλεφτά υπνάκου το καταμεσήμερο οι πέτρες της Ολυμπίας με λιγο χρυσομώβ στις τελειώσεις τους τείνουν να πάρουν κάτι από την καλύπτρα της Μεγαλόχαρης.

Από παιδιά και μόνον φτιάχνεις Ιεροσόλυμα.

Πέριξ, δεξιά κι αριστερά περιστεριών κι άλλων ψυχών ψεκάδων. Αλλ' εμπρός μια χαμηλή εκκλησία μ' ένα θεό πανύψηλο.

Με την προϋπόθεση ότι και οι έννοιες έχουν την δική τους ύλη θα ήταν επίτευγμα μέγα να φτάσει κανείς ως το Αγαθόν και να επιτύχει τη διάσπαση του ατόμου του. Ο αέρας απ' την έκρηξη θα αρκούσε να σαρώσει και φυλακές και νοσοκομεία.

*

Αν αντέξεις να φανείς αντί Ιώβ θ' ακυρώσεις αν όχι όλους τουλάχιστον τους αυτόχειρες των περιστάσεων. Για ν'αλλάξει το βάρος στο ζύγι της τυχαιότητας.

Κάποτε πρέπει και να παίρνει ανάσα ο άνεμος.

Μην ανησυχείς. Υπάρχει πάντα μια δεύτερη τύχη που ακολουθεί πίσω απ' την πρώτη. Αρκεί να ξέρεις να περιμένεις παρά έναν ή δύο αιώνες, ενίοτε.

Φθόγγοι Πομπηίας υποχθόνιοι μαζί με κατά καιρούς καταρρέουσες λέξεις από τον Δάντη έως τον Ουνγκαρέττι σ' ένα εικοσιτετραώρου διαρκείας ηλιοβασίλεμα, παρισταμένης πάντοτε και της σελήνης, γίνονται τα προσκόμματα στην απόφαση της ανθρωπότητας να θέσει τέρμα στην ιστορία της.

Μες στον βαθύ ουρανό

Κάθε βουνό κι η υπογραφή του.

*

Το νερό της ομοιότητας δεν άλλαξε, ούτε το δέρμα της ηλικίας. Ο Ξενοφών τυγχάνει εξάδελφός μου και η μικρή Ασία ομοεθνής. Κατά τ' άλλα, πραγματικά τρώω περγαμόντο για να ξημερώσει και γράφω ποιήματα ώστε να ερωτεύομαι σωστά.

Να χαράζεσαι στη ζωή τόσο προσεκτικά, που να μη ματώνει ποτέ η ευλάβεια.

Στις σαρανταεννέα ημέρες του χρόνου οι βερβένες του κήπου μου έχουν πανσέληνο. Σβήνουν τα πάντα κι απομένουν αναμμένα μονάχα τα ερημοκλήσια. Είναι φορές που παρουσιάζονται άξαφνα, και για λίγο μόνο, ρολόγια πανσέδων και κάμποσοι χαρτοπόλεμοι χαμομηλιών. Όλα τους ώσπου να εμφανιστεί στον αέρα το πρώτο κλεφτοφάναρο. Τότε είναι η στιγμή να προσμετρήσει κανείς πραγματικότητα.

Γενού φυτό τριών γενεών και συνάμα παρθένος.

*

Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο σου ποίημα. Κι είναι οι δυο αυτές αγριμάδες που, αν συμπέσουν και κάνουν καινούργιο φεγγάρι, μπορεί να ξαναγραφτεί απαρχής η ιστορία του κόσμου.

Μια δεύτερη μέρα μέσα στην πρώτη διπλωμένη σε φάκελο φεύγει συνεχώς για να τοποθετεί εν αγνοία σου μικρούς φλόκους στα γύρω υψώματα και χρυσά συννεφάκια στην άκουα μαρίνα της μονίμου κατοικίας σου.

Α! να'χα ένα δικό μου αμπέλι πάνω σε ακρωτήριο, που η κάθε του ρώγα να τρίζει στο κύμα και ο οίνος του να'ναι Μυρτώος ή και Καρπάθιος.

Τι εύκρατη που γίνεται η σκέψη όταν τα μπλε σου βγαίνουν περίπατο!

Ν' ακούς αγάλματα πέτρινα και ρυάκι Εμπεδοκλέους είναι μαγεία. Προπαντός αν περπατείς γυμνόπους.

*

Κι όσα η άμυαλη γραφή σου που υφαρπάζει

Από μια, σε αποδρομή, μεγάλη στενοχώρια που

του μικρού σου Νοέμβρη το καλύβι άπονα έπληξε.

Κείνο το εν είδει ρόδου δώρο που δεν έκανα.

Πεύκα. Η λαμαρίνα η ασημιά

Το "μη" του ενός δακτύλου. Αργά τα μαλλιά

κολυμπητά στον ήλιο. Και κατασυντριμμένη

της οργής των αρχαίων καιρών η μαύρη σφήκα.

Στη βρύση του ύπνου κάνει ουρά με τον τενεκέ του στο χέρι το τελευταίο μου όνειρο.

*

Λυπηρά τα εγκόσμια. Και τα εκτός επίσης

Έλλειψη έχει ως φαίνεται από ζωντανούς ο Θεός και σ' ένα μοναστήρι μικρό

σαν σε ορνιθώνα μας έχει κλείσει μην και του φύγουμε. Αλλ

εμείς φεύγουμε. Λίγη τύρφη φθοράς καταλείποντες

οι μεν με εικασίες εξακολουθητικά διαιτώμενοι και ποτέ ναι

λέγοντες άνθρωποι του ενός αιωνίου παρ' ολίγον.

ποιας εντούτοις παραδείσιας χρυσαλλίδας τα ίχνη

στα χειρόγραφά μας άλλο νόημα δίνει

Και στ' αμάργαρο ύδωρ μπλουμ ζουμπούλι στάζει

Παρόμοια κάτω απ' τους τουφεκισμούς ο εκτελεσμένος ή

πίσω απ' τα φύλλα η θάλασσα

Περαστικές ραγδαίες φυλλίδες μετατοπίζουν το άγνωστο

Κυανότερο το κυανό γίνεται και μια τελεία γλάρου μένει επάνω του.

Ράκη φαντασίας ο αιώνιος δήθεν. Κι ας αρκέσει ο μέσα μας

ανθώνων Άθως

Όπου πηγή λαλεί και ο ελεύθερος που δεν μεταγλωττίζεται.

Ρείκια σφένταμα λουίζες πολυσύλλαβα της συντροφιάς μου.

Αέρας μου χρειάζεται για να νυχθημερόν νυμφεύομαι.

*

Φανού πρίγκιπας πριν την ώρα σου

αλλιώς θα ναι αργά ως και για τον διωγμό σου.

Τα ορθογραφικά λάθη στη γεύση τα διορθώνεις με λίγο πετραδάκι άμπωτης και πολύ νερό της λουίζας.

Καθ' οδόν βρίσκεις τον Οδυσσέα σου, και πάλι ζήτημα είναι.

Θέλει να κοιμάσαι μ' ανοιχτά πανιά και μ' ανεβασμένη την άγκυρά σου.

Εξαποθρησκευμένος ο χώρος όπου ακεραιώνεται η τελειότητα, θα μπορούσε να ονομασθεί Παράδεισος. Με την ίδια έννοια που η μεταξύ τιμονιέρη και Ικτίνου ακριβής στιγμή θα μπορούσε να ονομασθεί δικαιοσύνη.

Για να τις φθάσει να λάμπουν ο χρυσοχόος τις λέξεις που προηγουμένως τις βουτά στο φαρμάκι. Γι' αυτό καθετί πικρό γοητεύει. Όπως η άγουρη ελιά και του Εμπεδοκλέους το ήτορ.

*

Πιο κοντός απ' τη λύπη του ο άνθρωπος.

Όμορφα δειλινά με κομμάτια Μυκήνες ως τον ουρανό και λαμπερά υποσύννεφα.

Στις Κυκλάδες οι μικρές εκκλησίες αφθονούν και λάμπουν όπως τα βότσαλα. Αλλού πουθενά χριστιανοί δεν εφάνηκαν ποτέ τόσο ειδωλολάτρες. Και είναι με το μέρος τους ο Θεός.

Το πινέλο του ζοφερού δεν πιάνει ποτέ στο μαύρο.

Χρειάζονται αλήθειες, ακόμη και για να πεις ψέμματα.

Παρά λίγα σκαλοπάτια οι κουτοί των αισθήσεων θα μπορούσαν να γεννήσουν σαν μικρό αγοράκι μιαν ολόκληρη Άνοιξη.

*

Μην ακούτε τον Άρμστρονγκ. Η μυρωδιά του φεγγαριού θα πρέπει να είναι κάτι ανάμεσα παλαιό φιλί και αιθέριο έλαιο κυπαρρισσώνων.

Οι ιδέες είναι σαν τα φαντάσματα, περνάς ανάμεσά τους κι αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν. Τις κλοτσάς, κι εκείνες δεν σαλεύουν! Εάν δεν τους λείψεις εσύ, δεν πρόκειται να λείψουν ποτέ.

Η ελευθερία έχει δύο κοφτερές όψεις, όπως τα παλιά ξυραφάκια.

*

Εάν υποθέσουμε για μια στιγμή ότι όλα τα ευγενή μέταλλα και οι πολύτιμοι λίθοι μεταβληθούν σε απλό μόλυβδο, που και σε ποια βάση θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί η έκδοση χαρτονομίσματος; Στις ηθικές αξίες ή μήπως στα ειλικρινή αισθήματα; Τι θα μπορούσες να προμηθευτείς με δύο κιλά Χάιντεγκερ; Με λίγη καλοσύνη πόσα κεράσια; Στο θέμα της αντιπαροχής δεν ευτύχησε η ανθρωπότητα.

Εκείνο που μας χρειάζεται είναι ένας μινωικής ή και θηραϊκής περιόδου Μαλλαρμέ δακτυλιολίθων.

Μες στους πολλούς γάμους των αρωμάτων οι αιμομειξίες αφθονούν. Δεν σημειώνεται όμως ποτέ διαζύγιο.

Έχει κι ο νους Λιτόχωρο

με διαβαστές πλαγιές κι εύφορα μπλε θαλάσσης.

*

Κάποτε νιώθω να'μαι ανάμεσα σ' αυτούς που δεν γνώρισα ποτέ.

Από τ' αποτυπώματα του ανέμου πάνω σου καταλαβαίνεις αν πέρασε Κόρη με δυνατούς γλουτούς και συνείδηση διάφανη.

αίνιγμα παρθένον εξ αγριάν γνάθων

Με λίγα σπουργίτια, μία βρύση και κανέναν άνθρωπο, μ' αυτά μόνον, γίνεται να φτιάξεις το μοναστήρι πασών των θεοτήτων.

*

Για να φτάσεις στον οργασμό δεν σου χρειάζεται Σαίξπηρ.

Κάθε τόσο μου στέλνουν ένα μπουκετάκι με μισοσπασμένες λέξεις δυο μακρινές ξαδέλφες μου από την εποχή της Σαπφώς. Τη μια τη λένε Αστρινή και την άλλη Λεμονέσσα.

Και καλό και κακό γίνεται να'ναι το απροσδόκητο. Και το πριν μετά σαν γίνει. Ας γίνει. Τα πάντα προσπαθώ προς χάριν του ένα. Ποδήλατο για τρεις. Ή τρεις για τον Βορρά του ανέγγιχτου.

Ύστερα και τα πιο μικρά πουλάρια της λαγνείας μου θ' αναπηδήσουν.

*

Στα ερείπια συχνάζουν οι μέλισσες και οι πρώην ιδέες.

*

Στον ακάλυπτο χώρο μας στάσιμα τα νερά λιμνάζουν.

Ωμές τρώνε τις αλήθειες οι άνθρωποι

και κουκιά βγαίνουν τα θεοϋφαντα. Μείνε κοντά μου μύρτον

του Αρχιλόχου.

Είσαι της γης ο γόης και της Αίθρας ο κότινος

Αυτά που γράφω δεν 'γίνονται' ούτε 'παίζονται'.

Αλλά υπάρχουν στο ους του Διός εάν όχι στ'αζήτητα

Πένες χθεσινές πτέρυγες κυκλαμινίσκοι του αφελούς βιολέ

Στάχυς θα υπάρχει ακόμη σιτίζοντας τους πληθυσμούς. Αλλ' ο

ένας όσο κι αν από μαϊστρο έμπλεος είναι στον ενεστώτα

του καιρού λιμώττει.

Παίζουν οι ευωδιές τυφλόμυγα και σαστίζει της νύχτας τ' αλογάκι

Μπρος, ας διαγραφούν οι Αντιγόνες και ας

Αντικατασταθούν δικαίως οι Κρέοντες όλοι

αδιάκοπα να ευδοκιμεί ο ηδύοσμος ως νους μονογενής.

Και οι λοιποί ερρέτωσαν.

*

Όπως και να το κάνεις, ένα κομμάτι "πάντοτε' στον άνθρωπο θα υπάρχει.

Ελθεδέτε Κύθνια

πρόσμερο και αθιβαδίτες του έννερου

υφαλίσκου άλλωστε και τα ένδενδρα καιρός να περιβραχίσουνε

και ας φιλεί το κύμα και ας ευνοοιωνοεί ο αν άνεμος

Επειδή και της βροχής

είναι σκέψη ο νους κι ελάσσονος χρυσού το πολύ πολύτιμο.

Καιρός του μάνια και του λεβαντείν.

Κάθε τόσο μια σύνθεση από γης ηλιοκαμένη

για δύο μπλε κολπίσκων κι ένα του μάκρους ώχρας ακρωτήριο.

Τράβα μόνος σου ο ίδιος κι όσο πιο δυνατά μπορείς το σχοινί που ανεβάζει το καλαθάκι σου στα πιο εμπιστευτικά σου Μετέωρα.

Ως κι ο καημός εάν τον ταξιδεύεις χρειάζονται όκια.

*

Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει. Που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου.

Ω δύσβατη, δύσβατη ζωή, από ποιο σοκάκι γίνεται κανείς να σε περάσει!

Επειδή και η φύσις δίγλωσση μοιάζει να είναι, και με τη λέξη θάνατος πεθαίνουν όλοι, αλλά στα ψέματα.

Ο καλύτερος αγωγός θερμότητας είναι η λύπη. Γι' αυτό βλέπεις να καίνε κάθε μέρα οι καμινάδες, χωρίς να φαίνεται πουθενά καμία φωτιά.

Των καλογέρων ελάχιστες ελιές κι η αγρυπνία.

*

Να πετύχεις μονόλογο σε όλες τις διαλέκτους του τρεχούμενου νερού.

Σαν ποταμός εξ αίματος εξάδελφος του Ευξείνου.

Θα μπορούσε και ο ευγενούς καταγωγής Χουάν Γκρις να κυκλοφορεί πότε πότε μ' ένα φευγάτο του Μαξ Έρνστ φεγγάρι.

Αν έφτανε ο άνθρωπος να μεταστοιχειώσει την ορθή δίκη σε βερίκοκο ακμής, θ' αρκούσε για να κατεβεί μερικά σκαλοπάτια ο θάνατος.

Κάτι κόκκινο πριν απ' το αίμα.

Μόλις φτασμένο απ' το παρ' ολίγον μέλλον.

*