เลี้ยงนักรบดีกว่าเลี้ยงผู้หญิง

......ม่อจื้อกล่าวกับกงเหลียงหวนจือว่า "แคว้นเว่ยเป็นแคว้นเล็กฟ แคว้นหนึ่ง อีกทั้งตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่างแคว้นใหญ่สองแคว้น จะเปรียบไปก็เหมือนกับคนจนๆ คนหนึ่งที่อาศัยอยู่ท่ามกลางหมู่คนรวย คนจนถ้าขืนไปเอาอย่างคนรวย พิถีพิถันในเรื่องการกินการอยู่ แต่งตัวสวยๆ กินทิ้งกินขว้าง มีหวังล้มละลายทันที"
......"เวลานี้ ในพระราชวังของพระองค์ มีรถหรูๆ นับร้อยคัน ม้าที่กินถั่วกินข้าวอย่างดีก็มีอีกหลายร้อยตัว นางในที่แต่งตัวด้วยผ้าด่วนแพรพรรณชั้นดีมีอยู่อีกนับร้อยนาง ถ้าหากรู้จักประหยัดเงินประหยัดทองที่ใช้ไปกับการเล่นรถ เลี้ยงม้า บำรุงบำเรออิสตรี แล้วนำเงินก้อนนั้นมาเลี้ยงนักรบละก้อ พระองค์จะมีนักรบเก่งๆ ดีๆ ไม่ต่ำกว่าพันคนขึ้นไป"
......"หากทำได้เช่นนี้ ยามประเทศประสบวิกฤต หรือตกอยู่ในภาวะคับขันพระองค์ก็ไม่ต้องปวดขมองกับปัญหาขาดแคลนนักรบ พระองค์สามารถปัญชานักรบสักสี่-ห้าร้อยคนไปป้องกันแนวหน้าสั่งนักรบอีกสอง-สามร้อยคน ไประวังแนวหลัง นักรบเหล่านี้ เมื่อเทียบกับนางสนมหลายร้อยคน ที่ประดับอยู่ทั้งหน้าวังและท้ายวังแล้ว พระองค์คิดว่าอันไหนปลอดภัยกว่ากัน สำหรับกระหม่อมแล้วเห็นว่าการเลี้ยงนักรบย่อมปลอดภัยกว่าการเลี้ยงผู้หญิง"