ช่างตัดผมและหมวกทอง

เนื้อร้อง สุรชัย (คาราวาน)

มาจะกล่าวเรื่องราวชีวิตของช่างตัดผมอารมณ์เบิกบาน พกมีดโกนกับทากดูดเลือดสักฝูงก็พอกินสบาย ถึงใบหน้าจะเกลี้ยงจะเกลาสักวันแล้วคุณจะคิดถึงผม โอ้ สวรรค์ท่านรู้ ท่านทรงให้คนทั้งหลายหนวดงอกออกยาว เมื่อผมทำพลาดบาดคอบาดคางของคุณเลือดไหลออกมาเมื่อไรจะอาสาเป็นหมอใส่ยาบาดแผลอย่างดีไม่ต้องตกใจ (กิโฮเต้เข้ามาทางข้างหลังเขา เอาดาบจิ้มสะกิด ช่างตัดผมหันกลับมาแสดงอาการไม่เชื่อสายตาตนเอง) "อุ๊ย...เทพแห่งกัลบกเจ้าข้าเอ๋ย สาบานได้เลยว่ามีอัศวินสวมชุดเกราะครบเครื่องยืนอยู่ตรงหน้านี้" (ลอบยิ้ม) "ตลกน่า....ไม่มีหรอกอัศวินแถวนี้" (กิโฮเต้ คำรามแล้วกวัดแกว่งดาบ กัลบกทรุดลงคุกเข่าทันที) "เอ๊ะ...ไม่ใช่แล้ว อ้า...ขอประทานโทษครับใต้เท้า กระผมคิดไปว่า ตัวเองคงตากแดดมาร้อนจัดจนสติ ชักจะฟั่นเฟือน"

(ซันโชกับช่างตัดผมเดินเข้าไปหากิโฮเต้ซึ่งกำลังทำท่าบอกให้พระทำพิธีสวมหมวกให้เขา พร้อมกับคุกเข่าลงขณะที่พระจะสวมให้ เขานึกถึงของที่ระลึกขึ้นมาได้ จึงล้วงเอาออกมาจากในเสื้อ ส่งให้ซันโชพลางทำท่าบอกให้เอาผ้าแปะไว้กับหมวกก่อน พวกคนต้อนฬ่อมองอย่างพิศวง ส่วนช่างตัดผมมองอย่างไม่เชื่อสายตา ในขณะที่ซันโชเฝ้าร่วมพิธีราวกับเป็นพิธีอันศักดิ์สิทธิ์)

หมวกทองเจ้าเอย เจ้าเลอล้ำค่า
จะหาใดเปรียบทั่วโลก
มาเรามาร่วม มุ่งหน้าไปปราบ
หมู่พาลภัยให้เลื่องลือนาม

(ซันโชค่อยๆ ดึงช่างตัดผมผู้ตะลึงงันให้พ้นจากกิโฮเต้ พวกคนต้อนฬ่อค่อยๆ ถอยออกไปเหมือนถูกมนต์สะกดคนหนึ่งถึงกับสะอื้นเบาๆ ด้วยซาบซึ้งในภาพที่เห็น พระและดร.คาร์ราสโคหลบออกไปเช่นกัน ท่าทางบ่งว่าเลิกล้มความตั้งใจไปแล้ว แสงสลัวขณะเจ้าของโรงเตี๊ยมเดินเข้ามา)