สู่ฝันอันยิ่งใหญ่(2)

*ดอน กิโฮเต้*	สุดมือเอื้อมคว้าข้าจะฝัน กล้าหาญรานรบอริร้าย ชีวิตจะปลิดปลดมิลดละง่าย จะไปถิ่นอันคนกล้ายังคอย
	(ทำนองเพลง "ศาลศาสนา" แว่วมาแล้วค่อยๆ ดังขึ้น กิโฮเต้ตะกุกแล้วก็เงียบไป เซรบานเตสหมดบุคลิกของกิโฮเต้เดินออกมาข้างหน้าขณะเสียงเพลงดังขึ้น ฉากเปลี่ยนกลับไปที่คุก พวกนักโทษไม่ไหวติง ต่างเงี่ยหูฟัง)
*เซรบานเตส*	(ไม่แน่ใจ) นั่นเสียง...
*หัวหน้า*	คนของศาลศาสนา
*เซรบานเตส*	หมายความว่า...
*นักโทษคนหนึ่ง*	คงมาเอาตัวใครสักคน
*นักโทษ*	ลากตัวไปสอบปากคำ
*นักโทษ*	ยังไม่ทันที่คนนั้นจะรู้ตัว ก็ถูกเผาทั้งเป็นเสียแล้ว
*เซรบานเตส*	เขาจะมาเอาตัวผมหรือ
*ดุ๊ก*	เป็นไปได้อย่างยิ่ง ไม่กลัวรึ เซรบานเตส (เซรบานเตสส่ายหน้าอย่างอึดอัด ดุ๊กพูดเย้ยๆ) ความกล้าของคุณไปไหนหมดมีอยู่แต่ในจินตนาการของคุณใช่ไหม (เซรบานเตสถอยกรูดขณะที่ดุ๊กตามคาดคั้น) หนีไม่พ้นหรอก เซรบานเตส มันกำลังจะเกิดกับคุณ เร็วเข้า เรียกคนกล้าแห่งลามันช่า ให้มาปกป้องคุ้มครองคุณสิ มาช่วยคุณให้รอด หากว่าเขาทำได้ (ที่บันได คนจากศาลศาสนาปรากฏตัวขึ้น พวกเขาสวมเสื้อคลุม ใส่หมวก ท่าทางน่ากลัว เซรบานเตสนิ่งขึงด้วยความกลัวดวงตาเท่านั้นที่เคลื่อนไหว มองตามขณะพวกนั้นลงบันไดมา ครั้นเดินเข้ามาใกล้เซรบานเตส ทหารยามก็เปิดช่องประตูที่พื้นห้อง ดึงตัวนักโทษคนหนึ่งขึ้นมาลากขึ้นบันได เซรบานเตสทรุดตัวลงที่ม้านั่งอ่อนระโหย เพลงศาล ศาสนาค่อยๆจางลง จนหายไปเมื่อบันไดถูกชักขึ้น หัวหน้าดีดนิ้วส่งสัญญาณให้นักโทษคนหนึ่งนำเอาถุงหนังแพะบรรจุเหล้าองุ่นมาส่งให้เซรบานเตส ผู้รับไปดื่มอึกๆด้วยมืออันสั่นเทา)
*หัวหน้า*	ดีขึ้นไหม
*เซรบานเตส*	(อ่อนแรง) ขอบคุณ...
*หัวหน้า*	ดีละ มา..แก้คดีของแกต่อ
*เซรบานเตส*	ขอพักสักนิดเถอะ..
*ดุ๊ก*	(อย่างดูแคลน) ลามันช่านี่...มันหน้าตายังไงนะ
*หัวหน้า*	ที่ราบกว้าง ว่างเปล่ารกร้าง
*นักโทษ*	ทะเลทรายน่ะซี
*หัวหน้า*	ที่ไร้ประโยชน์
*ดุ๊ก*	ผลิตออกมาก็แต่คนบ้า
*เซรบานเตส*	ผมอยากพูดว่า คนที่เห็นภาพมายามากกว่า
*ดุ๊ก*	เหมือนกันนั่นแหละ ทำไมพวกกวีอย่างแกจึงฝักใฝ่อยู่กับคนบ้านักละ
*เซรบานเตส*	คิดว่า..คงเพราะมีอะไรๆ เหมือนกันอยู่มาก
*ดุ๊ก*	ต่างก็หันหลังให้ชีวิตเหมือนกัน
*เซรบานเตส*	เราต่างเลือกเฟ้นเอาสิ่งที่เราพอใจจากชีวิต
*ดุ๊ก*	คนเราจะต้องยอมรับชีวิตอย่างที่มันเป็น
*เซรบานเตส*	ผมอยู่มาเกือบห้าสิบปีแล้ว ผมได้เห็นชีวิตอย่างที่มันเป็น เห็นความเจ็บปวด ทุกข์ยากหิวโหย.. มันเป็นความโหดร้ายเกินกว่าจะทำใจให้เชื่อได้ ผมได้ยินเสียงคนเมาร้องเพลงดังมาจากร้านขายเหล้า ได้ยินเสียงครวญครางดังมาจากกองขยะข้างถนน ผมเคยเป็นทหารและได้เห็นเพื่อนล้มลงในสนามรบ ... หรือไม่ ก็ค่อยๆ ตายไปทีละน้อยอย่างทรมานผมเคยโอบพวกเขาไว้ในอ้อมแขนเมื่อวาระสุดท้ายมาถึงคนเหล่านี้ล้วนมองชีวิตอย่างที่มันเป็น กระนั้นก็ยังตายอย่างสิ้นหวัง ไม่เคยรู้จักความรุ่งโรจน์ ไม่เคยเอ่ยคำอำลาโลกอย่างกล้าหาญ ..มีแต่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสับสน เฝ้าสะอึกสะอื้นถามว่า "ทำไม" เขาคงไม่ได้ถามว่าทำไมเขาต้องตาย หากปรารถนาจะถามว่าทำไมจึงต้องมีชีวิตอยู่ด้วยเล่า
	(ลุกขึ้นยืน และค่อยๆ เข้าสู่บุคลิกของดอนกิโฮเต้ในขณะที่ดนตรีบรรเลงคลอไปเบาๆ และฉากเริ่มเปลี่ยน) ในเมื่อชีวิตนั้นเองคือความบ้า ใครจะบอกได้ว่า ความวิกลจริตมันอยู่ตรงไหน บางทีการพยายามปรับตัวให้เข้ากับโลกที่เป็นอยู่นั้นแหละคือความบ้า การยอมล้มเลิกความใฝ่ฝันสิอาจเป็นความบ้า การไขว่คว้าหาดวงแก้วในที่ซึ่งมีแต่สิ่งปฏิกูล การพยายามเหนี่ยวรั้งสติสัมปชัญญะไว้ในโลกของเหตุผลนั่นแหละคือความวิกลจริต และที่สุดของความบ้าทั้งปวง คือการมองชีวิตอย่างที่มันเป็นแทนการมองชีวิตอย่างที่มันควรจะเป็น
	(ดนตรีเพลง "ดอนกิโฮเต้" เบาๆ ขณะที่เขาพูด คุกและบรรดานักโทษหายไปหมดแล้ว เซรบานเตสอยู่โดดเดี่ยว ม้าทั้งสองปรากฎตัว แสงเริ่มเปลี่ยน)
*ดอน กิโฮเต้*	(ร้องเพลง)