บุรุษแห่งลามันช่า(2)

 
  ตัวเรา คือ ดอนกิโฮเต้
นักรบของลามันช่า
เราพร้อมจะเผชิญต่อปัญหา
สู้ลมแรงและทายท้าด้วยชีวิต
พร้อมอุทิศ ยากเพียงไหน
ทุกข์เพียงใด ไม่หวั่นกลัว
ซันโช ผมไม่เข้าใจเลย
ดอน กิโอเต้ อะไรหรือ เพื่อนยาก
ซันโช ทำไมท่านจึงรื่นเริงนัก ทั้งๆ ที่นางในดวงใจหนีไปกับคนต้อนฬ่อ..
ดอน กิโฮเต้ ซันโช ซันโช ดวงตาของเจ้ามองเห็นความชั่วมากกว่าความดีเสมอ
ซันโช (อย่างรั้นๆ) อ๋อ ก็นัยตาผมไม่ได้สร้างโลกนี่ มันแค่มองเห็นโลกเท่านั้นแหละ (คณะแขกมัวร์ปรากฏตัวขึ้น) แต่ยังไงตาผมก็ยังใช้การได้ดีพอที่จะเห็นแขกมัวร์นั่น เราหลีกไปให้ไกลดีกว่า ไอ้คนพวกนี้มันถ่อยสถุลหาที่เปรียบไม่ได้
ดอน กิโฮเต้ ใช้ความคิดแบบชาวนาของเจ้าตัดสินอีกแล้ว
ซันโช พวกนี้มันหัวขโมยคอยปล้นฆ่าคนนะ
ดอน กิโฮเต้ อย่าประณามก่อนที่เจ้าจะรู้จริง (หญิงชาวมัวร์เต้นรำยั่วยวนโดยมีผัวแมงดาคอยหนุน ส่งเสียงร้องโหยหวนขึ้นจมูก) น่าเอ็นดู
ซันโช (แย้ง) แต่หล่อนเป็นหญิงงามเมือง และไอ้หมอนี่จะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจาก
ดอน กิโฮเต้ เลิกระแวงเลอะเทอะได้แลว ทั้งสองนี่เป็นพี่น้องกัน สืบเชื้อสายมาจากตระกูลอาฟริกันอันสูงส่งนามว่า ซิดิ เบน มาลิ (หญิงนั้นเข้ามาหากิโฮเต้) สาวน้อยนางประสงค์สิ่งใดหรือ
ซันโช ผมว่าผมรู้ว่าหล่อนประสงค์อะไร (หญิงสาวจับมือข้างหนึ่งของกิโฮเต้มาวางแปะที่หน้าอกข้างขวา)
ดอน กิโฮเต้ นางประสงค์ให้ข้ารู้สึกถึงการเต้นของหัวใจของนาง และด้วยความไร้เดียงสา นางจึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่า หัวใจอยู่ตรงไหน (หญิงสาวจับมืออีกข้างหนึ่งของกิโฮเต้มาแนบกับหน้าอกอีกข้าง)
ซันโช (เย้ย) ไม่รู้กระทั่งว่ามีหัวใจกี่อัน (แขกมัวร์ทั้งสองเต้นรำพลาง ร้องพลาง ฝ่ายชายกรีดเสียงและทุบหน้าอกตัวเอง)
ดอน กิโฮเต้ (ฟังอย่างเคร่งขรึม) ข้าเดาแล้ว
ซันโช เขาว่าอย่างไร
กิโฮเต้ เรื่องน่าเศร้ามาก ท่านซิดิ เบน มาลิผู้สูงศักดิ์ ถูกจับกุมตัวไป อยู่ในถ้ำลึกอันห่างไกล ครอบครัวและผู้จงรักเหล่านี้ จึงออกเดินทางด้วยความหวังว่าจะหาเงินไปไถ่ตัวมา (หญิงนั้นเต้นระบำ เอาเหรียญหนึ่งวางที่หน้าผาก) ดูซิ ซันโช ธรรมเนียมอันเก่าแก่ของชาวอาฟริกัน พวกเขาขอให้ข้าบริจาคเงินช่วยด้วยลีลาอันน่าดู
ซันโช อย่าให้นะ!
ดอน กิโฮเต้ (ไม่เชื่อหู) เจ้าคงไม่ละเลยเพื่อนอัศวินที่ตกอยู่ในอันตรายหรอกนะ นี่แน่ะ แม่สาวงาม ...ด้วยความเต็มใจจากข้า (เขาให้เงินแก่หญิงสาว และชาวมัวร์อีกคนหนึ่งก็ถือโอกาสขโมยถุงเงินกับสิ่งของอื่นๆระหว่างนั้น กิโฮเต้ พูดกับซันโชว่า) ละอายแก่ใจเสียบ้างนะ ซันโช น่าอายน่าขายหน้า (ซันโชโดนดุว่าจนทนไม่ไหว จึงหย่อนเหรียญลงในหมวกทองของกิโฮเต้ซึ่งหญิงสาวถืออยู่) อาซันโช ข้ารู้อยู่แล้ว ข้ารู้ว่าหัวใจของเจ้านั้น หมดจดงดงาม (พวกมัวร์เต้นรำเร่าร้อน) วิธีแสดงความขอบคุณของเขาน่าประทับใจยิ่งนัก เรามาร่วมเฉลิมฉลองไปกับพวกเขาด้วยเถิด (กิโฮเต้กับซันโชร่วมเต้นรำด้วย พวกมัวร์ขโมยทุกสิ่งที่เห็น รวมทั้ง "ม้า" ในที่สุด กิโฮเต้กับซันโชก็ล้มลง หมดแรง ทว่ามีความสุข ครั้นเมื่อทั้งสองรู้สึกตนในเวลาต่อมาว่าเกิดเคราะห์อะไรขึ้นบ้าง แสงสว่างก็ดับมืดลง)
  (แสงขึ้นที่ลานโรงเตี๊ยม เจ้าของโรงเตี๊ยมกำลังฮัมเพลงอย่างมีความสุขขณะเดินตัดลานเสียงแตรเขาวัวของซันโชดังเป็นห้วงๆมาจากเวที เจ้าของโรงเตี๊ยมชะงักใบหน้าเหมือนถูกผีหลอก หันขวับไปทางประตู มาเรียผลุนผลันโครมครามมาจากข้างใน)
มาเรีย (กรีดเสียง) อย่าเปิดประตูนะ อย่าให้มันเข้ามา
เจ้าของโรงเตี๊ยม (หน้าซื่อ) คนชำแหละหมูน่ะ จำไม่ได้หรือเรายังนึกว่าเขาจะมาตั้งแต่เมื่อวานไง
มาเรีย อย่านะ! อย่าเปิด
  (เจ้าของโรงเตี๊ยมไปที่ประตู กิโฮเต้และซันโชประคองปีกกันมา มาเรียร้องกรี๊ดแล้ววิ่งออกไป)
เจ้าของโรงเตี๊ยม อีกแล้วหรือนี่ (พยายามจะขวางทางไว้) สถานที่นี้ปิดแล้ว ปราสาทนี้เลิกทำกิจการไปแล้ว
ดอน กิโฮเต้ (กระปรกกระเปลี้ย แต่ยังเอาจริง) อะไรนะขอรับ ปฏิเสธที่จะให้เราพักพิงหลบภัยหรือ
เจ้าของโรงเตี๊ยม ผมไม่อยากทำอย่างนั้นเลย แต่...
ดอน กิโฮเต้ กับอัศวินที่ท่านประดาบทำพิธีแต่งตั้งให้ด้วยมือของท่านเองเช่นนั้นหรือ
เจ้าของโรงเตี๊ยม (ลังเล) ก็ดูจะไม่สมควรอยู่เหมือนกัน....
ดอน กิโฮเต้ ตามปฏิญญาณแห่งอัศวิน (เจ้าของโรงเตี๊ยมยอมแพ้ ถอนใจ เปิดทางให้คนทั้งสองเข้ามา กิโฮเต้กับซันโชเดินสะเปะสะปะเข้ามาที่ลานเท้าเจ็บและอยู่ในสภาพย่ำแย่ เจ้าของโรงเตี๊ยมมองทั้งสองทั่วตัว)
เจ้าของโรงเตี๊ยม ไปเจะพวกต้อนฬ่อเพิ่มเข้าอีกหรือ
ซันโช (อ่อนระโหย) พวกมัวร์น่ะ มันฉกเอาเงินเราไป
ดอน กิโฮเต้ พอแล้ว ซันโช
ซันโช ปล้นสัตว์ของเราไปด้วย
ดอน กิโฮเต้ ต้องโวยวายซ้ำซากด้วยหรือ
ซันโช ขโมยทุกอย่างที่เรามี
เจ้าของโรงเตี๊ยม (สงสาร) ทำไมท่านไม่ประกาศพักรบเสียบ้างเล่า
ดอน กิโฮเต้ แล้วปล่อยให้ความชั่วร้ายมันเฟื่องฟูขึ้นอย่างนั้นหรือ
เจ้าของโรงเตี๊ยม ผมเกรงว่าความชั่วจะสวมเกราะหนา (อัลดอนซาเข้ามาโดยทั้งสามไม่เห็น)
ดอน กิโฮเต้ (ตื่นตัวขึ้น) และเพราะเหตุนั้น ท่านจึงประสงค์ให้ข้ายอมจำนนหรืออย่างไร ไม่ได้ต่อให้ถูกโค่นลงไปนับพันครั้ง คนเราก็จะต้องลุกขึ้นมาต่อสู้อยู่ร่ำไป จอมมายาลวงอาจทำให้ผลลัพธ์ดูสับสนแต่ความพยายามนั้นยังต้องคงอยู่เหลืออื่นใด
อัลดอนซา (เจ็บซ้ำ) โกหก! ทั้งบ้า ทั้งโกหก!
เจ้าของโรงเตี๊ยม (ตกใจที่เห็นสภาพฟกซ้ำดำเขียว เสื้อผ้าขาดวิ่นยับเยิน) อัลดอนซา! เกิดอะไรขึ้น?
อัลดอนซา ถามเขาดูซี
เจ้าของโรงเตี๊ยม (ร้องเรียกขณะวิ่งออกไป) มาเรีย! มาเรีย!
ดอน กิโฮเต้ (ลุกขึ้น ตกใจมาก) ข้าจะลงโทษมันผู้กระทำผิดใหญ่หลวงนี้
อัลดอนซา ความผิด! คุณรู้จักความผิดที่เลวร้ายที่สุดหรือเปล่า การต้องเกิดมาในโลกอย่างไรเล่า เพราะความผิดอันนี้ คนเราจึงถูกลงโทษไปตลอดชีวิต
ดอน กิโฮเต้ ดัลซีเนีย
อัลดอนซา พอแล้ว ไปหาโรงเลี้ยงคนบ้าอยู่เถอะไปพร่ำเพ้อถึงคุณธรรมในที่ที่ไม่มีใครได้ยินเถอะ
ดอน กิโฮเต้ แม่นางผู้สูงศักดิ์
อัลดอนซา (โมโหจัด) ฉันไม่ใช่คนสูงศักดิ์ ฉันไม่ใช่คนดีชนิดไหนๆทั้งนั้น (ร้องเพลง)