บุรุษแห่งลามันช่า

*ดอน กิโฮเต้*	โปรดจงฟัง โปรดจงฟัง โลกเรานี้ยังต่ำทราม ช่างเลวร้ายและทารุณจนเหลือทน อัศวินแกร่งกล้าหาณ โบกพริ้วธงไสว ประกาศสู้ไม่ถอยไม่กลัวตาย ตัวเราคือ ดอน กิโฮเต้ นักรบของลามันช่า เราพร้อมจะเผชิญต่อปัญหา สู้ลมแรงและทายท้า ด้วยชีวิต พร้อมอุทิศ ยากเพียงไหน ทุกข์เพียงใด ไม่หวั่นกลัว คนชั่วอยู่ไหน ไปที่นั่น ฝ่าฟันต้านภัยไม่ถอยเลย
*ซันโช*	ฉัน ซันโช ชื่อฉัน ซันโช ตามติดนายใกล้ชิด ไม่เคยบ่นครวญ คอยตามหลังเจ้านาย ตัวฉันใจจริงภักดี เป็นเพื่อนตาย
*ดอน กิโฮเต้*	โปรดจงผังอีกสักหน คนชั่วช้าอันธพาล ข้าจะล้างความระยำให้สูญสิ้น ด้วยภารกิจเราพร้อม เริ่มแล้ว ณ บัดนี้ ประกาศชัยด้วยธรรมแห่งความดี (ย้อนกิโฮเต้ และซันโช)
*ดอน กิโฮเต้*	คนชั่วอยู่ไหนไปที่นั้น
*ซันโช*	ฝ่าฟันต้านภัยไม่ถอยเลย...(ทั้งสองขึ้น "ม้า" ม้าทั้งสองเต้นรำบำแบฟลาเมนโกอย่างเมามัน) (ตอนท้ายของเพลง ทั้งสองลงจากหลัง "ม้า" ซันโชจูง "ม้า" ไปดื่มน้ำที่บ่อ)
*ดอน กิโฮเต้*	เป็นยังไว ซันโช เจ้าชอบการผจญภัยนี่ไหม
*ซันโช*	โอวิเศษ ใต้เท้า แต่ประหลาดอยู่หน่อยนึง ตรงที่ได้หนทางอันยิ่งใหญ่ไปสู่ความรุ่งโรจน์นี้ มันช่างละม้ายคล้ายกับทางไปตลาดขายไก่เอลโตโบโช
*ดอน กิโฮเต้*	ก็เหมือนกับความงามนั่นแหละ เพื่อนยากเอ๋ย ทุกอย่างมัานแล้วแต่ใจคนดู รอสักหน่อยเถิดแล้วเจ้าจะเห็นภาพที่น่าทึ่ง
*ซันโช*	ภาพแบบไหนกันล่ะนาย
*ดอน กิโฮเต้*	จะมีทั้งอัศวินและผู้คนต่างเผ่าต่างพันธุ์ ทั้งพ่อมดหมอผี ขบวนทัพเป็นทิวแถวมโหฬารสุดจะพรรณนา
*ซันโช*	ฟังดูน่ากลัวจัง
*ดอน กิโฮเต้*	ใช่แล้ว แต่จะมีคนหนึ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าใคร เป็นผู้นำกองทัพ
*ซันโช*	ใครกันล่ะ เขาเป็นใคร
*ดอน กิโฮเต้*	จอมมายาลวง ระวังมันไว้ให้ดี ซันโช เพราะความคิดมันนั้นเยือกเย็น และจิตใจของมันไร้สิ่งที่จะมาหล่อเลี้ยว ดวงตาของมันกลิ้งกลอกไปมาเหมือนหุ่นยนต์ ทุกตารางนิ้วที่มันเดินผ่าน ผืนดินจะไหม้เป็นทาง แต่วันหนึ่ง เราจะได้เผชิญหน้า กับมันและเมื่อวันั้นมาถึง.. (ชูหอกขึ้นเขย่าอย่างดุดัน)
*ซันโช*	(อย่างมีเหตุผล) ผมไม่ยั่นหรอก ใต้เท้า ก็อย่างที่ผมเคยพูดบ่อยๆ แหละ ช้าๆได้พร้าสองเล่ม
*ดอน กิโฮเต้*	มีภาษิตไม่เคยขาดเลยใช่ไหม เจ้าน่ะ
*ซันโช*	แน่นอน..มีมาเต็มพุงตั้งแต่อ้อนแตออกเลยเชียวล่ะ คำพังเพยเขาว่า...
*ดอน กิโฮเต้*	(หันไปมองอีกทาง ขณะที่เงาของกังหันลมอันมหึมาทาบลงที่เวที) อะฮ้า...
*ซันโช*	อะไรครับ
*ดอน กิโฮเต้*	เราเผ่นโผนกันมานานเท่าไรแล้ว
*ซันโช*	สองนาทีกระมัง
*ดอน กิโฮเต้*	อีกไม่ช้าข้าก็จะเข้าประลองยุทธอันกล้าหาญ ทว่าไม่คู่ควร
*ซันโช*	ประลองกันที่ไหนล่ะ
*ดอน กิโฮเต้*	ไม่เห็นดอกหรือไร (ชี้) ยักษ์ใหญ่จอมพาลนั้นอย่างไรเล่า
*ซันโช*	(มองหาไม่เห็น "ม้า" ก็ทำท่าสนใจเช่นกัน) ยักษ์ไหนกัน
*ดอน กิโฮเต้*	เจ้าภูติทะมึนสยดสยองนั่นไง ชื่อว่า ปีศาจพันหน้า สังเกตได้จากแขนที่หมุนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
*ซันโช*	กังหันลมนี้
*ดอน กิโฮเต้*	(ตะโกน) โฮ..เจ้ายักษ์ใหญ่ไร้ปัญญายืนจังก้าท้าทาย ไม่กลัวตาย หลีกไป เดี๋ยวจะได้เห็นดี (พุ่งตัวออกไป)
*ซันโช*	อย่า..โธ่ ใต้เท้า ให้ฟ้าฝ่าเมียผมเลยเอ้า สาบานได้ว่า นั่นมันไม่ใช่ยักษ์มันเป็นเพียง...(เสียงโครมอยู่บนเวที ม้าวิ่งเข้าหาที่กำบัง การสู้รบดำเนินไปควบคู่กับเสียงดนตรีในขณะที่ซันโชเต้นไปมา คอยหลบวัสดุต่างๆ ที่ลอยละลิ่วมาบนเวทีทีละอย่าง แรกสุดคือหมวกเกราะของกิโฮเต้ จากนั้นก็เป็นด้ามหอกซึ่งฉีกหักยับเยิน มีเสียงโครมสุดท้ายและแล้วกิโฮเต้ก็คลานกลับเข้ามาบนเวที ดาบหงิกงอเขากลิ้งหลุนๆ มาข้างหน้าด้วยลักษณะที่น่าสมเพช ในขณะที่ซันโชก็รีบวิ่งตุ้บตั้บเข้าไปฉุดไว้ให้หยุด) ....ก็ผมบอกแล้วไง บอกแล้วไม่ใช่หรือว่า "ใต้เท้า..นั้นมันกังหันลม"
*ดอน กิโฮเต้*	(เสียงกร้าว) ฝีมือศัตรูของข้า
*ซันโช*	จอมมายาลวงน่ะหรือ
*ดอน กิโฮเต้*	มันร่ายเวทย์เปลี่ยนเจ้ายักษ์นั่นเป็นกังหันลม มันจะให้เล่ห์เพทุบายทุกอย่างเพื่อ... นิ่งไปนึกอะไรขึ้นมาได้) ซันโช ข้านึกออกแล้ว
*ซันโช*	อะไร ใต้เท้า
*ดอน กิโฮเต้*	ข้าเสียทีมัน เพราะข้ายังไม่เคยเข้าพิธีรับการแต่งตั้งเป็นอัศวิน
*ซันโช*	ไม่มีปัญหา บอกมาเท่านั้นว่าเขาทำกันอย่างไร ผมก็จะจัดการตบให้ตั้งอย่างที่ว่า
*ดอน กิโฮเต้*	แต่งตั้ง ไม่ใช่ตบ ขอบใจ..เพื่อนยาก แต่เรื่องนี้ต้องให้อัศวินเป็นคนทำพิธีจึงจะได้
*ซันโช*	(เสียใจ) ถ้างั้นก็มีปัญหา ผมยังไม่เคยเห็นอัศวินอื่นเลยสักคน
*ดอน กิโฮเต้*	หรือเจ้าครองปราสาทที่ไหนสักแห่งก็คงได้ ไม่ก็พระราชาหรือขุนนางชั้นสูง
*ซันโช*	(ประคองกิโฮเต้ให้ลุกขึ้นยืน) ผมจะคอยสอดส่องมองหาพระราชา หรือขุนนางไปตลอดทางไม่ให้คลาดสายตาเลยทีเดียว
*ดอน กิโฮเต้*	(มองไปอีกทาง) อาฮ้า...
*ซันโช*	(หวั่นใจ) คราวนี้อะไรอีกล่ะ
*ดอน กิโฮเต้*	นั่นยังไง
*ซันโช*	ไหนครับ
*ดอน กิโฮเต้*	ก็นั่นไงล่ะ
*ซันโช*	บอกใบ้ให้อีกสักนิดซิ ใต้เท้า
*ดอน กิโฮเต้*	เห็นอยู่ลิบๆ นั่นไง ปราสาท
*ซันโช*	(เบิ่งมองเท่าไรก็ไม่เห็น) ปราสาท?
*ดอน กิโฮเต้*	ล้อมรอบด้วยหินกลางยอดเขาโน่นไง
*ซันโช*	ยอดเขา?
*ดอน กิโฮเต้*	ประดับธงทิวสวยงาม อา..ธงทิวประกาศศักดาท้าทายอยู่ในสายลม
*ซันโช*	มีรูปอะไรที่ธงบ้างไหมครับ
*ดอน กิโฮเต้*	(ป้องนัยน์ตา) เป็นรูปแมวหมอบอยู่บนทุ่งแห้งโกร๋น ข้างใต้มีคำจารึกว่า "เมี้ยว"
*ซันโช*	ดีจัง ใต้เท้า คงจะที่นี่แหละที่จะมีใครตบใต้เท้าให้ตั้งได้
*ดอน กิโฮเต้*	แต่งตั้ง(เสียงตื่นเต้น) เป่าแตรเขาวัวของเจ้าสิ คนแคระเขาจะได้ขึ้นไปบนเชิงเทินประกาศการมาของเรา
*ซันโช*	(เคลิ้มตามไป ยกเขาวัวขึ้นมาแต่แล้วก็ลังเล) แต่ผมไม่เห็นปราสาทสักหลังเห็นแต่อย่างอื่น สังสัยจะโรงเตี๊ยม
*ดอน กิโฮเต้*	(ชักเศร้า) โรงเตี๊ยม....
*ซันโช*	เราควรจะหลีกไปเสียให้ไกล ที่พักแรมชั่วคราวแบบนี้มีแต่คนต่ำช้าหยาบกระด้างสิงสู่กันอยู่
*ดอน กิโฮเต้*	มาเถิด เราจะขึ้นม้ามุ่งตรงไปยังสะพานชักของปราสาทโน่น เมื่อไปถึงที่สายตาของเราคงจะมองอะไรได้ถูกต้องยิ่งขึ้น
	(แสงเปลี่ยนเข้าสู่แสงในฉากคุก กิโฮเต้กับซันโชกลับมาเป็นตัวเซรบานเตส และคนรับใช้อย่างเดิม.. เซรบานเตสกวักมือเรียกนักโทษที่จะมาเป็นคนต้อนฬอในฉากต่อไป พวกนักโทษกับคนรับใช้เริ่ม ช่วยกันจัดฉากห้องโถงของโรงเตี๊ยมขณะที่เซรบานเตสพูด)
*เซรบานเตส*	นี่เป็นตัวอย่างชี้ให้เห็นว่า สำหรับสายตาที่ไม่ได้ผ่านการฝึกมานั้น สิ่งหนึ่งอาจจะกลายไปเป็นอีกสิ่งหนึ่งก็ได้ สำหรับซันโช มันเป็นโรงเตี๊ยม แต่สำหรับกิโฮเต้มันคือปราสาท สำหรับคนอื่น ก็แล้วแต่ใจจะคิดให้ มันเป็น ทว่าหากจะเถียงกันจริงๆ ละก็ ยกให้สายตาของซันโชก็แล้วกัน โรงเตี๊ยม..
	(พยักเพยิดกับหัวหน้า แล้วก็กับนักโทษหญิงคนหนึ่ง) เจ้าของโรงเตี๊ยมผู้ใจดี กับเมียผู้ซึ่งไม่ค่อยจะใจดีเท่าไหร่ (เขาเลือกนักโทษบางคน) ชายผู้กักขะฬะเหล่านี้คือ คนต้อนฬ่อผู้ซึ่งเดินทางมาสิบห้าไมล์แล้ววันนี้ แล้วก็ผู้หยิงที่แสนจะหยาบกร้าน โดยเฉพาะผู้หญิงที่ชื่อว่า อัลดอนซา
*คนต้อนฬ๋อ*	(ร้องเรียกชื่ออัลดอนซา เป็นทำนองเพลงพร้อมเคาะชามสังกะสีกับโต๊ะเป็นจังหวะ) อัลดอนซา อัลดอนซา อัลดอนซา....(หม้อใบหนึ่งลอยเข้ามา พวกผู้ชายหลบกันจ้าละหวั่น อัลดอนซาเข้ามาหล่อนเป็นหญิงสำส่อน ผิวคล้ำ ท่าทางดุร้ายเพราะต้องต่อสู้อย่างจนตรอก มาแล้วหลายหน ถึงไม่ชนะเสมอไป แต่ก็เอาตัวรอดมาได้)
*อัลดอนซา*	(ถือหม้ออาหาร พูดเสียงกระด้าง) จะให้เอาไว้บนโต๊ะหรือบนหัวกบาลนี้ (พวกคนต้อนฬ่อหัวเราะ อัลดอนซากระแทกชามลงแล้วถ่มน้ำลายใส่) เอ้า..ไอ้โสโครก แดกซะ (เริ่มแจกถุงหนังแพะใส่เหล้าองุ่น พวกคนต้อนฬ่อซึ่งมีอยู่เจ็ดคน ชื่อ โฮเซ เทโนริโอ,ปาโก, ฮวน อันเซลโม, และเปโดร และคนที่เจ็ดไม่มีชื่อ เป็นนักโทษที่มีกีตาร์ โฮเซ เป็นคนตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม เปโดรตัวใหญ่ที่สุด และเป็นหัวหน้ากลุ่ม)
*โฮเซ*	(ก้อร่อก้อติก) พี่มีของมาฝากนะจ๊ะ
*อัลดอนซา*	เก็บไว้ให้มันโตเสียก่อนเถอะ (ปาโกกระซิบที่หูหล่อน) เฮอะ...หมาตัวเล็กมันคิดการใหญ่
*ฮวน*	คืนนี้นะ
*อัลดอนซา*	จ่ายก่อนหรือเปล่าล่ะ
	(เขาคุกเข่าลง หมายใจให้หล่อนรินเหล้าองุ่นป้อนใส่ปาก แต่หล่อนกลับราดลงบนหัว)
*เปโดร*	(หัวเราะ) อัลดอนซา แม่หวานใจ ไหนมานี่ซิ
*อัลดอนซา*	พูดแต่ปาก ไม่ต้องใช้มือ
*เปโดร*	(ดึงหล่อนเข้ามาใกล้ กระซิบกระซาบ) ฉันมีที่นอนปูหญ้าแห้งหนาๆ อยู่ในคอกม้า
*อัลดอนซา*	(ทำกระซิบกระซาบเหมือนกัน) ดี...เก็บไว้กินก็แล้วกัน
*เปโดร*	จะปฏิเสธเปโดรเชียวรึ..
*อัลดอนซา*	ก็ลองดูซี (เดินหนีห่างออก)
*เปโดร*	ฬ่อของกูยังไม่ดื้อเท่านี้ (ฟาดแส้ไปที่หล่อน)
*อัลดอนซา*	งั้นไปนอนกับฬ่อมึงซะเลยซี (พวกคนต้อนฬ่อพากันหัวเราะ แล้วร้องเพลง)