|
 |
 |
|
|
|
ก็เป็นอย่างเดิม |
เนื้อร้อง วิสา คัญทัพ |
| คนต้อนฬ่อ | เรามาเพื่อรัก
เรามาเพื่อรัก เรารอเพียอัลดอนซาบอกรัก |
| อัลดอนซา | (เหยียดหยามเต็มที่)
อ้อมแขนผู้ใดจะแปลกตรงไหน รึ จะโทษผู้ใดเมื่อเป็นเช่นนี้ จะไปกับใครหน้าตาแบบไหนหรือ ก็เป็นเช่นเคย...ก็เป็นอย่างเดิม ยิ่งเกินกว่ารู้ เมื่อไฟดับลับแล้ว ไม่มีหรอกใครจุดไฟให้แสง ค่ำคืนไม่พ้น ฉับพลันก็ค้นพบ ว่าเป็นเช่นเคย...ว่าเป็นอย่างเดิม โปรดจงอย่าเลย เอ่ยคำว่ารัก ไม่เคยเคลิ้มลอย ไม่พลอยเพ้อใจ แค่เพียงแต่เธอยื่นเงินให้ฉัน ตอบแทนค่าเงิน กลับคืนย้อนไป ผ่านมามากมายกี่รายไม่รู้ แปลกใจไม่เคยเหนื่อยเลยหรือไร ผ่านเลยความรักจากชายมากหลาย แต่ในหัวใจเอ่อไฟแค้นชัง ไม่พิสวาทเลยจะใครหน้าไหน ฮึ ไม่ว่าพิสวาทเลยชีวิตเช่นนี้ แต่ฉันเป็นฉัน ใช่ คืออัลดอนซา ให้แกได้เพียง.... (เปโดรให้เงินอัลดอนซาด้วยการโยนบนพื้น หล่อนถ่มน้ำลายใส่แล้วเดินหนีไปอย่างยั่วยวน เขาเดินตามเอาเงินยัดใส่ในมือ) (เดินออกไป) |
| อัลเซลโม | (หัวเราะ) จ่ายก่อนซะด้วย |
| ปาโค | แล้วก็ไม่ได้แอ้มหรอก |
| เปโดร | ได้สิน่ะ (เจ้าของโรงเตี๊ยมเข้ามาพร้อมกับเมียชื่อ มาเรีย และสาวใช้ชื่อ เฟอร์มินา) |
| เจ้าของโรงเตี๊ยม | เป็นอย่างไรครับ
ทุกอย่างเรียบร้อยดีอยู่หรือ
(เขาสำรวจบริเวณภายในโรงเตี๊ยม ซึ่งออกจะทรุดโทรมเพราะเหตุวิวาทที่มีมาก่อนหน้านี้แล้วหลายหนมาเรียกับเฟอร์มินาเริ่มทำความสะอาด) |
| อันเซลโม | ให้อาหารฬ่อแล้วหรือ |
| เจ้าของโรงเตี๊ยม | แล้ว... อิ่มหนำสำราญพอกับพวกนายเลยล่ะ |
| เปโดร | ชะช้า.. (มีเสียงเป่าเขาสัตว์ดังแสบแก้วหูมาจากนอกเวที) |
| เปโดร | อะไรกันวะ (เสียงเป่าเขาสัตว์ดังขึ้นอีก) |
| เจ้าของโรงเตี๊ยม | (ใบหน้าแจ่มใสขึ้น) คนชำแหละหมูน่ะนึกว่าจะมาพรุ่งนี้เสียอีก (รีบไปที่ประตู) เชิญ เชิญ... พ่อคุณ เชิญเข้ามา (ชะงักเมื่อดอน กิโฮเต้ กับซันโซเดินเข้ามา กิโฮเต้ถือกิ่งไม้แทบหอกอันเดิมที่หักไป) |
| ดอน กิโฮเต้ | (วางท่าสง่า) ท่านเจ้าของปราสาทอยู่หรือเปล่า (ไม่มีเสียงตอบจากเจ้าของโรงเตี๊ยมซึ่งยังตกตะลึงอยู่) ...เราถามว่า ท่านผู้ครองปราสาทอยู่ หรือไม่ |
| เจ้าของโรงเตี๊ยม | (พูดด้วยความยากลำบาก) ผมเป็นคนดูแลที่นี่ |
| ดอน กิโฮเต้ | (เย็นชา) เรารอให้คนแคระขึ้นไปประกาศการมาของเราบนเชิงเทิน แต่ไม่เห็นใครปรากฏตัว |
| เจ้าของโรงเตี๊ยม | พวก..นั้นเขาติดงานอื่นพอดี |
| (กิโฮเต้ส่งสัญญาให้ซันโชเดินทางขวาอย่างภาคภูมิ ซันโชรีบจัดการปราศรัยตามที่ได้ซักซ้อมไว้) | |
| ซันโช | ท่านผู้มีเกียรติทั้งหลาย จ้าวนายของผม ดอน กิโฮเต้ อัศวินผู้ปราบอธรรม ผู้ปกป้องความถูกต้องและ ผู้ปฏิบัติภารกิจอันสูงส่ง ขอวอนให้ท่านต้อนรับด้วยไมตรี |
| (เจ้าของโรงเตี๊ยมอ้าปากค้าง ส่งสายตาไปยังคนต้อนฬ่อ ซึ่งก็มองตอบในแบบเดียวกัน) | |
| ดอน กิโฮเต้ | ว่าอย่างไรล่ะท่าน จะให้ได้ไหม |
| เจ้าของโรงเตี๊ยม | (รวบรวมสติ) แน่นอน... โรงเตี๊ยม เอ้อ ผมหมายถึงปราสาทนี้เปิดต้อนรับทุกคน |
| มาเรีย | (พูดกับเจ้าของโรงเตี๊ยมอย่างกลัวๆ) คนบ้านี่! |
| เจ้าของโคงเตี๊ยม | (พูดป้องกับมาเรีย) คนบ้าคือบุตรของพระเจ้า (กับดอน กิโฮเต้) ท่านอัศวันคงจะหิวแล้ว |
| ดอน กิโฮเต้ | เป็นเช่นนั้น |
| เจ้าของโรงเตี๊ยม | มีอาหารมากมาย และสำหรับคนสนิทของท่านด้วย ผมจะพาไปดูคอกไว้ม้า (กวักมือเรียกซันโชให้ตามไป ทั้งสองคนออกไป) |
| ดอน กิโฮเต้ | (เดินไปหาคนอื่นๆจังหวะ สุนทรพจน์ อัศวินผู้มีใจกรุณา และคุณหญิงผู้สูงศักดิ์ทั้งหลาย ถ้าหากว่าผู้ใดในหมู่ท่านต้องการความช่วยเหลือ ขอเพียงแคเอ่ยปาก แล้วดาบนี้จะสนองคำขอของท่าน ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหญิงที่ถูกคุมขังหวังคำไถ่กองทัพถูกปิดล้อมรอการช่วยเหลือ หรือแค่ (อัลดอนซาหอบของเข้ามาที่โต๊ะชะงัก งงกับความเงียบดอน กิโฮเต้จ้องมอง อัลดอนซา ตะลึง...) ....โอ....(อัลดอนซาจ้องมอง..ดอน กิโฮเต้หลบตาอย่างยอมสยบ) ...ข้ามิอาจมองนางเต็มตาด้วยเกรงว่า ตาของข้าจะบอดไปเพราะความงาม แต่ข้าวิงวอน กล่าวนามของนางสักครั้ง |
| อัลดอนซา | (คำรามในลำคอ) อัลดอนซา |
| ดอน กิโฮเต้ | แม่นางล้อเล่นเสียแล้ว |
| อัลดอนซา | อัลดอนซา |
| ดอน กิโฮเต้ | (เข้าไปใกล้) ซึ่งของคนครัว หรือจะเป็นชื่อต้นห้องของแม่นางเอง |
| อัลดอนซา | บอกชื่อแล้วก็แล้วกัน ถอยไปให้พ้น ไม่อย่างนั้น เดี๋ยวแม่.... |
| ดอน กิโฮเต้ | (ยิ้ม) แม่นางจะทดสอบข้าหรือ อา...หัวใจของข้าตกเป็นทาสด้วยความปราโมทย์ ข้าจะไม่ทำให้นางผิดหวังในตัวข้า เพราะรู้ว่า (ดอน กิโฮเต้ร้องเพลง) |
