ดัลซีเนีย(2)

(คนต้อนฬ่อ)

 
อัลเซโม ดัลซีเนีย... ทั้งหมด ดัลซีเนีย...
ทั้งหมด นางสวยเกินกว่าแดดแผดเผา ลมจะพัดพา
อัลเซโม เห็นภาพคงเหมือนฟ้าประทาน จากแดนพิมานไหน ดัลซีเนีย...
ทั้งหมด ดัลซีเนีย...
ทั้งหมด ดัลซีเนีย ดัลซีเนีย
  ข้าจะฝันจะเสาะจะหา
นางดัลซีเนีย
ทั่วโลการับรู้ความจริง
ค่าความเป็นยอดหญิง
ดัลซีเนีย... ดัลซีเนีย...
(ในตอนท้ายอัลดอนซาไล่คนพวกนี้ออกไปจากเวทีหมดด้วยความโกรธ แสงเปลี่ยนกลับมาที่คุก
ดุ๊กอยู่ตรงกลางบริเวณตะโกนบอกให้คนอื่นๆเงียบเสียงลง)
ดุ๊ก ไหนบอกว่า จะขอสู้คดี
เซรบานเตส ก็นี่แหละ วิธีการสู้คดีของผม
ดุ๊ก พิลึกที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา
เซรบานเตส แต่หากว่ามันสามารถให้ความบันเทิง...
ดุ๊ก (รำคาญ) ไม่ใช่ เป็นการเบี่ยงเบนมากกว่า แกจะหันเหความสนใจเราไปทางอื่นใช่ไหม
เซรบานเตส (ร่าเริง) ก็ใช่น่ะซี เอาละ...ผมจะขอเดินเรื่องต่อ
ผู้ว่าการ เชิญ...
(เซราบานเตสกลับมาจัดฉากและเลือกตัวละคร พลางก็พูด)
เซรบานเตส คราวนี้ลองมานึกภาพครอบครัวซึ่งอัศวินผู้กล้าของเราทิ้งไว้เบื้องหลัง ไม่ใช่เชื้อสายขุนน้ำขุนนางอะไรทั้งนั้น แต่เป็นแค่หญิงชาวบ้านพื้นๆสองคน
  (ดนตรีเริ่มบรรเลงเบาๆ เมื่อเขากวักมือเรียกนักโทษสามคนเข้ามาหา พลางส่งเครื่องแต่งกายให้)..ลองนึกถึงความตกใจเมื่อข่าวความบ้าของหัวหน้าครอบครัวมาถึง หลานสาวอันโทเนีย ผู้เป็นห่วงว่างานสมรสของหล่อนจะถูกกระทบกระเทือน แม่บ้านผู้ซึ่งทำงานให้เขามาหลายสิบปียิ่งกังวลหนักเข้าไปใหญ่ รวมทั้งพระบาทหลวงของหมู่บ้านซึ่งรู้จัก อลองโซ กิฆานามาตลอดชีวิต (พูดกับดุ๊ก) และก็จะมีตัวละครอีกตัวหนึ่งเข้ามา ปรัญชาชีวิตของเขาอาจจะน่าพิสมัยเป็นอย่างยิ่ง สำหรับคุณ (เขาเหวี่ยงเครื่องแต่งกายชุดหนึ่งให้ดุ๊ก) ...หลานสาวกับแม่บ้านของอลองโซ รีบร้อนไปที่โบสถ์ใกล้บ้าน (พูดกับคนรับใช้) ขอโบสถ์สักหลังนะ (นักโทษคนที่ได้รับเลือกเป็นบาทหลวงซึ่งตอนนี้ แต่งตัวละครเสร็จแล้ว หัวเราะชอบใจกับบทของตัวเซรบานเตสเอามือลูบลบรอยยิ้มจากหน้าของเขา จัดท่าทางของเขา) พระบาทหลวง (นักโทษคนนี้ทำท่าสำรวมทันควัน เดินเขาฉาก ฉากและแสงเปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้เรากำลังอยู่ในโบสถ์บ้านนอกธรรมดาๆ มีม่านกั้นสำหรับสารภาพบาปอยู่ทางด้านขวา และซ้ายพระบาทหลวงอยู่กว่างกลาง ฟังความจากสองหญิงหลังม่านแต่ละด้านซึ่งเซรบานเตสพาไปจัดเข้าที่ไว้)ทว่าแม้ความบ้าของอลองโซจะนำความเดือดร้อนมาให้มากขนาดไหนก็ตาม เราจะยังคงมั่นใจได้ว่า เธอทั้งสองเฝ้าแต่คิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา (เขาดีดนิ้วทันที ทุกคนเริ่มเคลื่อนไหวและร้องเพลง)