ผมชอบเขา

	ผมชอบเขา จริง จริงนะ ผมชอบเขา จะเอาผมไปต้มไปยำ อย่างไร ก็ยังชอบ ผมชอบเขา จริง จริงนะ ผมชอบเขา ไม่มีเหตุผลคนเราชะตาต้องกัน ก็เลยชอบ แม้ตัวเขาออกจะเพี้ยนไป ไม่เป็นไรอยากจะเพี้ยนตาม ไม่เข้าใจว่าทำไม จึงชอบเขา อยู่ในใจ ผมชอบเขาจัง
*อัลดอนซา*	ฟังไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย
*ซันโช*	ก็เพราะคุณไม่ได้เป็นผู้ติดตามนี่
*อัลดอนซา*	ผู้ติดตาม เขาติดตามกันยังไง
*ซันโช*	ก็ขี่ม้าตามหลังท่านไป แล้วท่านก็ไปรบแล้วผมก็คอยพยุงให้ท่านลุกจากพื้น
*อัลดอนซา*	ทำอย่างนั้นแล้วได้อะไรขึ้นมา
*ซันโช*	ได้อะไร? เยอะแยะ...แหมก็ได้อยู่แล้ว
*อัลดอนซา*	ไม่เห็นได้สักอย่าง แล้วยังทำอยู่ทำไม
*ซันโช*	(ร้องเพลง)
	ผมชอบเขา จริงๆ นะผมชอบเขา จะเอาผมไปลงนรกที่ไหน ก็ยังชอบ ผมชอบเขา จริงๆนะ ผมชอบเขา ไม่เคยคิดสักนิดว่าเพราะเหตุใด ผมจึงชอบ ให้คุณสับจับผมเชือดคอ ทำบะช่อ ก็เชิญตามชอบใจ จะคั่วแกง จะย่าง เผา จะหมักดอง จะชำเรา แกล้มกับเบียร์ กินกับเหล้า ก็ยังบอกคุณไม่ได้ ว่าทำไม ชอบเขา
	(ออกไป ทำท่าภาคภูมิตามแบบของเขา ปล่อยให้อัลดอนซา งงและยิ่งไม่แน่ใจมากขึ้น)
	แสงในครัวค่อยๆหรี่ลงสวนกับแสงที่ค่อยๆ สว่างขึ้นตรงบ่อน้ำทางซ้ายของเวที เซรบานเตสเข้ามากับพวกคนต้อนฬ่อ พลางบอกบทให้เตรียมร้องเพลงต่อไป แสงขณะนี้เป็นเวลากลางคืน ให้ความรู้สึกเคลิบเคลิ้มหวามไหว เมื่อเห็นว่าพวกต้อน ฬ่อร้องได้เป็นที่พอใจแล้ว เซรบานเตสก็ออกไป คนต้อนฬ่อซึ่งเอกเขนกอยู่แถวบ่อน้ำ ค่อยๆ เพิ่มระดับการร้องจนประสานกลมกลืนกับเสียงกีต้าร์
*คนต้อนฬ่อ*	(ระหว่างนี้อัลดอนซาคว้าถึงน้ำเดินตัดลานไปที่บ่อ แสงในครัวจะหรี่ลงจนดับ เมื่ออัลดอนซาเข้ามาใกล้ เพลงจะหยอกล้อหล่อนอยู่ในที หล่อนผลักคนต้อนฬ่อที่ขวางอยู่ออกไปให้พ้นทาง เพลงตอนท้ายร้องเข้าจังหวะเดินของหล่อน)