นักปรัชญาและหอยมุก
...
ในยามเช้าอันสดสวย นักปรัชญา ผู้ซึ่งแสวงหาคำอธิบายอันงดงามสำหรับความไม่มีความหมาย เดินทอดน่องไปตามชายทะเล และพลันเขาก็เห็นหอยมุกบนหาดทราย
"มันไม่ต้องแบกรับความสงสัย" ผู้คงแก่เรียนรำพึง "ไม่มีนิ้วทำงานจนปวดกระดูก มันไม่พร่ำบ่นว่ากูจะตายเพราะตีน ไม่ยินดียินร้าย ไม่ดูทีวี ไม่พูดโง่ๆ ไม่มีผมหรือฟันจะร่วง" เขาถอนใจใหญ่ด้วยความอิจฉา
"มันสร้างก้อนหินอันมีค่า" เขากล่าวต่อ "เมื่อสภาพผิดปกติเกิดขึ้นในกายวิภาคของมัน"
นักปรัชญาทอดถอนใจอีกครั้ง
ในขณะนั้นเอง นกนางนวลก็กรีดเสียง โฉบลงมาจากฟ้าสูงจิกหอยมุกไว้ในกรงเล็บ บินขึ้นสูงแล้วปล่อยมันร่วงลงมากระแทกก้อนหินแตกกระจาย เนื้อทะลักออกมา ไม่มีเม็ดหินแวววาวหรืออะไรเลยบนผืนทราย นอกจากเนื้ออันชุ่มฉ่ำ
สำหรับหอยมุขผู้ล่วงลับ มันไม่เคยได้ประโยชน์จากไข่มุกเลย
....
คติ : จงพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่ และปล่อยให้เพื่อนบ้านพอใจในสิ่งที่เขามีอยู่ ณ ที่ซึ่งไม่มีโทรทัศน์ ณ ที่นั้นผู้คนก็จะสาบสูญไปด้วย
..
GoToMenu