หญิงชราใจดี

เมื่อเก็บเกี่ยวหญ้าได้เต็มเกวียนแล้ว

เขาก็จะปลดเจ้าม้าแก่ออกจากต้นมะเฟือง

แล้วจูงมันมาเทียมกับเกวียน

ที่บรรจุหญ้าสูงท่วมหัว

เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ ฮึ่ย

เสียงแส้ที่หวดลงไปบนหลังม้า

ติดตามด้วยเสียงร้องไล่ตามของเขา

ทำให้เจ้าม้าแก่เริ่มงานของมัน

คือ วิ่ง วิ่ง เพื่อชีวิตจริงๆ

กร็อบกรับ กร็อบกรับ กร็อบกรับ

คล้งเคล้ง คล้งเคล้ง คล้งเคล้ง

กร็อบกรับ คล้งเคล้ง กร็อบกรับ คล้งเคล้ง

เสียงของเกือกม้าที่สัมผัสกับพื้นดินลูกรัง

ผสานกับเสียงของล้อเกวียน

ที่เริ่มหมุนแตะพื้นถนนเร็วขึ้นตามแรงวิ่งของม้า

ชายเกี่ยวหญ้าทั้งสองคน

จะมาเกี่ยวหญ้าเช่นนี้เป็นเวลาสี่ห้าวันติดต่อกัน

แล้วจะทิ้งช่วงไปประมาณสองสัปดาห์

เพื่อเปิดโอกาสให้ต้นหญ้าเจริญเติบโต

แล้วเขาก็จะมาเก็บเกี่ยวอีก

ไปไป มามา เช่นนี้เป็นแรมปี

ในตอนเที่ยงของวันหนึ่ง

ชายเกี่ยวหญ้าคนหนึ่ง

เดินมาที่บ้านไม้หลังเล็กๆ ของหญิงชรา

ในมือถือกระติกน้ำ

ด้วยคำพูดที่ฟังไม่ค่อยชัดนัก

เขาขอน้ำดื่มจากหญิงชราสักหนึ่งกระติก

หญิงชราตักน้ำให้แล้วขอให้เขาคอยสักครู่

แกเดินเข้าไปในครัวพักหนึ่งแล้วก็เดินออกมา

หญิงชรายื่นถุงพลาสติกใสๆ ภายในบรรจุปลา แห้งสีดำ

ให้กับชายเกี่ยวหญ้า

เสียงขอบคุณปนกับเสียงปฏิเสธของเขาดังอยู่มิได้ขาด

"ฉันมีเยอะ พ่อหนุ่มเอาไปกินเถอะ

ไปก่อไฟย่างกินก็ได้

ลูกสาวฉันเขามาจากบางพลี

เขาเอามาฝากบ่อยๆ

พ่อหนุ่มรับไปเถอะนะ

ไปแบ่งกันกับเพื่อนของเธอ"

ในที่สุดชายเกี่ยวหญ้าก็รับถุงปลาสลิดแห้ง

ด้วยใบหน้าที่ปิติ

เขายกมือขึ้นไหว้หญิงชราด้วยความคารวะ

หญิงชรายิ้มแล้วก็เดินเข้าบ้าน

ยิ้ม

เอื้ออาทร

ค้ำจุนโลก

ดำรงอยู่อย่างสันตินิรันดร์