 |
 |
 |
|
|
|
|
อาหารมื้อเย็น |
|
สองวันต่อมา
|
|
มีผู้คนมากมาย
พูดจาด้วยสำเนียงอีสาน
|
|
หอบลูกจูงหลาน
ขนข้าวของสัมภาระ
|
|
อพยพมาที่นี่
|
|
คนส่วนหนึ่งทำการปลูกสร้างอาคารเพิงพิกชั่วคราว
|
|
ที่ใต้ต้นชมพู่ริมสระน้ำ
|
|
คนอีกส่วนหนึ่งแบกเอาเครื่องไม้เครื่องมือตรงไปที่ป่าหญ้านั่น
|
|
|
|
ในไม่ช้า
|
|
ต้นไม้ใหญ่ๆ
ก็ล้มครืนลงมาทีละต้น
|
|
ต้นแล้วต้นเล่าที่ศิโรราบลงกับพื้นหญ้า
|
|
มะม่วง
มะพร้าว มะปราง ชมพู่ มะเฟือง และกุ่ม
|
|
ล้มลง
|
|
ล้มลง
|
|
จนเป็นพื้นที่โล่งเตียน
|
|
ฝูงนกโบยบินข้ามแม่น้ำไปเป็นกลุ่มๆ
|
|
จากไปแล้วหนอชีวิต
|
|
ชีวิตได้จากไปแล้ว
|
|
ตะวันบ่ายคล้อย
|
|
คนงานเดินออกมาจากพื้นที่ที่โล่งเตียน
|
|
ส่งเสียงเอะอะโวยวายเป็นสำเนียงอีสาน
|
|
ชายมีอายุคนหนึ่งกับเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่ง
|
|
เดินนำหน้าคนงานเหล่านั้นมา
|
|
ในมือของเขาทั้งสองคนหิ้วตัวเหี้ยที่ถูกตีจนตายแล้ว
|
|
พวกเขาเอามันมากองรวมกันที่ใต้ต้นมะเฟืองทั้งหมดห้าตัว
|
|
คนงานต่างพากันรุมล้อม
|
|
เจ้าจระเข้บกที่ปราศจากลมหายใจนั่น
|
|
ด้วยความปิติยินดี
|
|
ค่ำแล้ว
|
|
หิ่งห้อยบนต้นลำพูชายแม่น้ำ
ซึ่งยังคงหลงเหลืออยู่
|
|
พราวแสงอย่างอ่อนล้าโดยไม่รู้ชะตากรรม
|
|
"แซบหลาย"
|
|
"แซบหลายเด๊อ"
|
|
เสียงผู้คนสรวลเสเฮฮา
|
|
ดังรอดมาจากเพิงที่พักซึ่งเพิ่งสร้างเสร็จเมื่อตอนเย็น
|
|
ขณะที่หนังของเจ้าจระเข้บกที่ถูกลอกเอาเนื้อออกไปหมดแล้ว
|
|
ถูกแขวนอยู่ที่กิ่งต้นชมพู่
|