 |
 |
 |
|
|
|
|
กะลาดงสุดท้าย |
|
ป่าหญ้าอันเป็นที่อยู่อาศัยอันร่มเญ้นของสรรพสัตว์
|
|
ถูกสัตว์เมืองที่โหดเหี้ยมกว่าทำลายจนโล่งเตียนหมดแล้ว
|
|
รถบรรทุกดินวิ่งเข้าวิ่งออก
คำรามกันกระหึ่ม
|
|
ดินเที่ยวแล้วเที่ยวเล่า
ถูกเทถมลงไปในพื้นที่อันเคยอุดมสมบูรณ์
|
|
ปลา
ปู หอย กุ้ง กี่สิบกี่พันชีวิตที่ถูกดินอัดตาย
|
|
ดินให้ชีวิตและดินก็กลบฝังชีวิต
|
|
รถแทรกเตอร์ที่ดังสั่นสะเทือนโสตประสาท
|
|
เคลื่อนตัว
ไถ กลบ และเกลี่ยหน้าดิน ดอไม้ หญ้าคา จอมปลวก
|
|
สุดท้าย
ดงกะลาอันกว้างใหญ่
|
|
ถูกกลบให้จมลงไปในดิน
|
|
จระเข้บกนับร้อย
ที่เคยอาศัยดงกะลานี้เป็นบ้าน
|
|
บัดนี้
ไม่ได้ยินแม้เสียงของมัน
|
|
เด็กชายวัยสิบสามปีคนหนึ่ง
|
|
เดินออกมาจากดงกะลากอสุดท้าย
|
|
ในมืออุ้มห่อผ้าขาวม้า
ที่บรรจุอะไรสักอย่างไว้เต็ม
|
|
เขาวิ่งมาที่เพิงพักคนงาน
|
|
"แม่..ไม่ขัน"
|
|
เด็กน้อยร้องบอกแก่หญิงวัยกลางคนที่กำลังซักผ้าอยู่
|
|
ที่ท่าน้ำ
ในสระ
|
|
พร้อมกับวางเจ้าห่อผ้านั้นลงบนนอกชานของเพิงพัก
|
|
"ไข่จระเข้บกทั้งหมดสิบสี่ใบ
|
|
ผู้สืบทอดเผ่าพันธุ์สุดท้าย
|
|
อาหารมื้อที่เลิศรสที่สุดของมนุษย"
|