Islam prodire u Malu Aziju u doba prvog sultana Osmana, i naglo se počeo širiti s osmanlijskim osvajanjima.
Osmanlije (Osmanovi potomci) - u izvornom značenju naziv za dinastiju turskih sultana prema imenu prvog sultana Osmana (arap. Otman (1259-1326), vladao od 1288, sultan od 1299) koji se smatra osnivačem te dinastije. Progutavši jednu po jednu državicu seldžučkih Turaka u Maloj Aziji, Osmanlijsko se carstvo počelo širiti na evropsku stranu.
Osmanlijski Turci su prvi put prešli na evropsko tlo 1353. godine i samo nekoliko godina kasnije Edrena (Adrenopol) je postala njihova evropska prijestonica. Zemlje osvojene u vojnim pohodima  dobavili su velikim dijelom osmanlijski spahije, koji su tako bili i osobno zaiteresirani u proširenju državnog teritorija.
U doba Bajazida (1389-1402) njihova se vlast proteže od Egejskog mora do Dunava, obuhvaćajući cijelu Bugarsku, Makedoniju, Tesaliju i Trakiju, izuzimajući Kalkidikiju i predjele vezane direktno za Carigrad.
Murat II (1421-1451) osvojio je Kalkidikiju i sa osvajanjima krenuo prema Jadranu.
Muhamed II (1451-1481) je postao gospodar Carigrada (1453), Albanije, Bosne (1463) i Srbije, skoro cijelog jugoistočnog poluotoka, sa izuzetkom priobalnih dijelova koje su držale Venecija i Crna Gora.
Sulejman II (1520-1566) je pridodao još Mađarsku, a Egejsko more je postalo osmansko.
U sedamnaestom stoljeću su zavladali Kritom, a Poljskoj su otcijepili Podoliju.
Širenje Osmanlijskog carstva je zaustavljeno pred Bečom 1683. godine.
Definitivno poraženi i satjerani s Balkana nakon balkanskih ratova (1912-1913), kada su Srbija, Bugarska, Grčka i Crna Gora sklopile savez protiv Osmanlija.
Nakon revolucije 1922. Kemal-paša Ataturk (otac turske nacije) stvara modernu državu Tursku.