2.000 MILLONES PERDÍOS O LA NECESIDÁ D’UNA IZQUIERDA NACIONAL ASTURIANA

Acabamos d’enteramos de que’l Gobiernu Azanar renunció a 2.000 millones d’aides a Asturies, nel seutor vacunu de carne, a cambiu de más tonelaes de produición pal aceite d’oliva. Quéxense d’ello’l Ssr. Cofiño (PSOE), los sindicatos agrarios d’Asturies y ensin dubia quexaránse tamiéu IU y PAS. La situación nun ye nuea: siempres que se fai un agraviu con Asturies, ye utilizáu pol PSOE si provién del PP o pol PP si procede del PSOE, sacantenes n’aquellos casos (autonomía, oficialidá, etc.) nos que ye festexáu por dambos.

Nun mos cabe dubia dala de que tantu IU comu’l PAS entamarán tamién iniciatives pa refugar esti alcuerdu na Xunta; proposiciones non de llei, entruges a conseyeros, y fasta dalgúnplenu estraordinariu.

Acullá de la repulsa que mos produz esti nueu atropellu a la dignidá de los/es asturianos/es, quinxéremos analizar les xides que, al nuesu xuiciu, ficiérenlu posible, al empar qu’esponemos el camín que, camentamos, tien de siguise pa evitar la definitiva y dafechu desarticulación de los nuesos recursos básicos, y per ende, de la nuesa identidá económica, social y política.

La debilidá y falta de rempuesta de l’Alministración del Principado, enllordiada na griesca interna del PP, qu’inclui dimisiones y cambios na Conseyería d’Agricultura, foi ensin dubia aprovechada pol Gobiernu central pa firmar l’alcuerdu sobro l’aceite. Pero pecaríemos d’inxenuos si mos apararemos equí nel analís de lo sucedío. N’efeutu, la braera xida de les nueses desgracies nun ye otra que’l cercu viciosu a que mos tien sometíos una siniestra ecuación istitucional: PSOE+IU=PP+PAS.

Tantu’l PP comu’l PSOE sopelexen nidiamente les sos conviciones: ñeguen dafechu tou atisbu de da-y puxu a la nuesa identidá comu pueblu, y fainlo cola mayor naturalidá, frutu d’esquemes enraigonaos nel más ranciu españolismu, con dos "satélites" más o menos alloñaos del so "cientru de gravedá": el PAS ya IU, respeutivamente, La falta de sensibilidá del PP y del PSOE haza Asturies vien encontiada pola presencia nes direiciones de dambos partíos de políticos profesionales (Rozada, Villa, Celestino Suárez) que los dirixen dende la transición del franquismu, acupaos y avezaos en toa mena de vicios políticos, n’especial en dos d’ellos: conservar el marcu políticu-xurídicu d’Asturies anguañu y perpetuase ellos mesmos nos sos cargos y nel poder.

A dengún oservador medianamiente atentu a la situaciónpolítica asturiana se-y pue escapar que’l PAS nun dexa de ser un partíu rexonalista incapaz, non yá de garantizar, sinon d inclusu d’aportar les soluciones fonderes qu’Asturies precisa pa la so recostruición. Y ye que’l PAS, o meyor los sos encorbatiaos dirixentes, nun fain más que’aprovechar les rendixes que’l PP y el PSOE dexen abiertes, pa nel fondu, repetir les sos mesmes zunes y plantegamientos: un políticu profesional de cabezaleru (Sánchez Vicente) procedente tamién de la transición, presonalista y empeñáu na so propia permanencia, una carencia cuasique dafechu de principios –mercadiando fasta cola oficialidá y renunciando a ella-, y una alineación, que disimula comu pue, al llau del PP (el pautu PP-PAS en Nava ye illustrativu). Más de lo mesmo.

Facemos alusión a los dirixentes de los partíos istitucionales, non por simplificar gratuitamente, sinon porque, al nuesu atalantar son braeros controlaores de los aparatos de los sos propios partíos y de la rialidá asturiana. Esta ye la so gran responsabilidá.

La trayeutoria d’IU y el PCE na vida política asturiana resulta facil d’analizar si se tien en cunta que l’Estatutu d’Autonomía d’anguañu ye productu direutu de la ñegativa del PCE a sometelu nel so día a referendum ente los asturianos/es, a la escontra de lo qu’esti partíu propició y sofitó en varies comunidaes autónomes. El panorama completase cola ñegativa de la IU d’anguañu a una televisión asturiana, el so sofitu a la potención del gallegu n’Asturies, y sobro tou, la claridá cola que desprecia les nueses señes d’identidá ellí onde gubierna en solitariu o col PSOE: ná de desixir la oficialidá en Xixón, por exemplu, ensiquiera a cambiu d’apreba añu tres añu los presupuestos; ná de desixir al PSOE cambios nel Estatutu en tanto años de sofitu rial a esti partíu cuandu gobernaba n’Asturies. Lloñe de ser la pretendía por Llamazares "izquierda tresformadora", y bien lloñe de lluchar de mena efeutiva escontra’l desmantelamientu industrial y el desdexamientu a la so suerte de l’agricultura y ganadería asturiana, IU –o lo que queda d’ella-, aferrase de miente nidiamente hipócrita a custiones que figuraren siempres nes antípodes de los comunistes del PCE (autonomía plena, oficialidá, etc.) pero que camienten poder esplotar ellectoralmente, dende llueu, nos llugares onde IU nun gubierna. Llamazares lleva’l mesmu camín de perpetuación que los sos otros colegues nel control y adulteración de los aparatos de los partíos. Por eso n’IU falase más del PSOE que de la propia IU –los socialistes pasen en pocu tiempu de ser besties prietes a posibles collacios pa mociones de censura- y pídese una moción escontra Marqués, pero enxamás non la dimisión del responsable d’una de les mayores humillaciones que tien sufrío Asturies: Alvarez Cascos. Y ye que nel fondu, pal Sr. Llamazares, l’aparatu ye l’aparatu y merez tolos sos respetos, anque seya del PP, y tea controláu por una singular figura del caciquismu.

Pa nós ye nidio qu’Asturies ta abocada al desaster si los asturianos/es nun reacionamos bien ceo escontra’l cercu viciosu enzarráu na ecuación PSOE+IU=PP+PAS. Toos ellos son responsables, direutos o indireutos, de la debilidá del nuesu autogobiernu, y del penúltimu episodiu d’esta indignidá: que mos seyan arrebatoas ná menos que 2.000 millones de ptes, ensin qu’equí nun pase un es, al marxe d’hipócirtes y propagandistiques protestes. Insistimos, nun mos engañemos, solo tan representando una obra teatral.

N’Andecha Astur, tamos comencíos de qu’una izquierda xenuinamente asturiana, comprometía con Asturies y coles másimes cotes d’autogobiernu pa los asturianos, ye la única capaz d’algamar que seyamos respetaos y de que seyan rcostruyíes les esperances de futuru. A lo menos esti ye’l nuesu camín

 

Uvíéu, 1 de xunetu de 1998

Mª Eulalia García Rubiera

Responable istitucional d’AA