Matko skrzydlatych Milosci,
Szafarko trosk i radosci.
Wsiadz na swój wóz uzlocony,
Bialym labedziom zwierzony!
Pu¶ć sie z nieba w snadnym biegu,
A staw się na wislanym brzegu,
Gdzie ku twej swieci oltarz nowy
Stawię swe ręka darnowy.
Nie dam ci krwawej ofiary,
Bo co maja srogie dary
U boginiej dobrotliwej
Czynić i swiatu zyczliwiej?
Ale dam kadzidlo wonne,
Które nam kraje postronne
Posylaja: dam i sliczne
Ziola w swych barwach rozliczne.

zurück