บุคคลเปรียบด้วยเมฆสี่จำพวกมีปรากฏอยู่ในโลก 1. เป็นดุจเมฆคำรามแต่ไม่ให้ฝนตก คือคนชอบพูดแต่ไม่ชอบทำ 2. เป็นดุจเมฆไม่คำรามแต่ให้ฝนตก คือคนไม่ชอบพูดแต่ชอบทำ 3. เป็นดุจเมฆไม่คำรามไม่ให้ฝนตก คือคนไม่ชอบพูดทั้งไม่ชอบทำ 4. เป็นดุจเมฆคำรามแล้วให้ฝนตก คือคนชอบพูดทั้งชอบทำด้วย พึงเป็นผู้ไม่รีบด่วนพูด อย่าพูดรีบด่วน นั่นเราอาศัยอะไรกล่าว ประการแรกนั้น เมื่อรีบด่วนพูด กายก็ลำบาก จิตก็แกว่ง เสียงก็พร่า คอก็เครือ แม้คำพูดที่รีบด่วนพูด ก็ไม่สละสลวย ไม่พึงรู้ชัดได้ เพราะเราอาศัยความทะยานอยาก จึงเกิดการแสวงหา เพราะอาศัยการแสวงหา จึงเกิดลาภ เพราะอาศัยลาภ จึงเกิดการตกลงใจ เพราะอาศัยการตกลงใจ จึงเกิดการรักใคร่พึงใจ เพราะอาศัยการรักใคร่พึงใจ จึงเกิดการห่วงใย เพราะอาศัยการห่วงใย จึงเกิดความยึดถือ เพราะอาศัยการยึดถือ จึงเกิดการหวงไม่อยากให้ เพราะอาศัยการหวงไม่อยากให้ จึงเกิดการป้องกัน เพราะอาศัยการป้องกันจึงเกิดเรื่อง คือ การทะเลาะ การแก่งแย่ง การกล่าวว่า มึง มึง การพูดคำสอดเสียด และการพูดเท็จย่อมเกิดขึ้น กำลัง ๘ ประการเป็นไฉน 1. ทารกทั้งหลาย มีการร้องให้เป็นกำลัง 2. หญิงทั้งหลาย มีความโกรธเป็นกำลัง 3. โจรทั้งหลายมีอาวุธเป็นกำลัง 4. พระราชาทั้งหลายมียศอันยิ่งใหญ่เป็นกำลัง 5. คนพาลทั้งหลายมีการมุ่งติโทษผู้อื่นเป็นกำลัง 6. บัณฑิตทังหลายมีการไม่มุ่งติโทษเป็นกำลัง 7. ผู้ศึกษาเล่าเรียนมากทั้งหลายมีการพิจารณาเป็นกำลัง 8. สมณะทั้งหลายมีความอดทนอดกลั้นต่อสิ่งที่ไม่พอใจเป็นกำลัง ************* บุรุษคนใดฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ ประพฤติผิดในกาม พูดเท็จ พูดส่อเสียด พูดคำหยาบ พูดเพ้อเพ้อ
มากไปด้วยความโลภ มีจิตใจพยาบาท มีความเห็นผิด หมู่มหาชนถึงมาประชุมกันแล้ว สวดวิงวอน
สรรเสริญ ประณมมือเดินเวียนรอบบุรุษนั้นแล้วว่า "ขอบุรุษนี้เมื่อตายไป จงเข้าถึงความสุขสบายโลกสวรรค์"
แต่เมื่อบุรุษนั้นเมื่อตายไปจริงจะพึงเข้าถึงความฉิบหายเวียนตายเวียนเกิดรับทุกข์ เข้าถึงนรกโดยแท้ **************** บุรุษโยนหินก้อนหนา ใหญ่ ลงในห้วงน้ำลึก หมู่มหาชนพึงมาประชุมกัน แล้วสวดวิงวอน สรรเสริญ
ประณมมือเดินเวียนรอบรอบหินนั้นแล้วว่า "ขอจงโผล่ขึ้นเถิดท่านก้อนหิน ขอจงลอยขึ้นเถิดท่านก่อนหิน
ขอจงขึ้นบกเถิดท่านก้อนหิน" ก้อนหินนั้นจะไม่โผล่ขึ้น ไม่ลอยขึ้น ไม่ขึ้นบก เพราเหตุแห่งการสวดวิงวอน
สรรเสริญ ประณมมือเดินเวียนรอบของหมู่มหาชนนั้นได้เลย
