ละครประเพณีเอกภาษาอังกฤษครั้งที่ 4
เรื่อง Cupid and Psyche
<<<<<<0000000>>>>>>>

วิชาเอกภาษาอังกฤษ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์
<<<<มหาวิทยาลัยมหาสารคาม>>>>

12 กุมภาพันธ์ 2547 นี้ ...แน่นอน

เรื่องย่อ:::...

         ตำนานรักคิวปิด & ไซคี
ณ ห้วงฟ้าหนึ่ง.. " ไซคี " สาวน้อยแสนสวย.. เธอผู้มีความงามเหนือใครๆ ในโลกา.. รึแม้แต่เทพีแห่งความงามเอง ยังโกรธแค้น เมื่อผู้คนหันไปบูชาเด็กสาวชาวมนุษย์ มากกว่า..
" เจ้าจงทำให้นางหลงรักสัตว์ ป่าที่ชั่วร้าย " เทพีวีนัสเอ่ยกับบุตรชาย.. คิวปิด.. หากมิใย คิวปิดจะทำเช่นนั้นได้ลงคอ.. อำนาจของเทพแห่งความรัก ยังมิอาจทานความงามนี้ได้.. ดุจดังแผงศรนั้นแก่ตัวเอง..
ด้วยความงามอันเลอค่นี้.. แต่มิมีผู้ใดมาจับจองสู่ขอ.. บิดาของไซคี จึงได้ไปอ้อนวอนต่อ อะพอลโล.. เทพผู้ยิ่งใหญ่ให้ช่วยหาคู่ที่มีพลังอำนาจให้ไซคี.. อะพอลโล.. ผู้ซึ่งทราบความเป็นไปทั้งหมดจากคิวปิดแล้ว จึงได้ตอบรับคำขอนั้น..
" เจ้าจงนำไซคี ไปไว้ที่ยอดเขาที่สูงที่สุดในป่าลึกด้านนั้น.. " น้ำเสียงทรงพลังอำนาจ..
"จะมีพญาอสรพิษที่น่าสะพรึงกลัวด้วยพลังอำนาจมารับนางไปเป็นชายา.. "
ไซคีผู้เลอโฉม จึงตกอยู่ในภาวะจำยอม แห่งคำเทพยวาจานั้น..
ณ ที่ๆ สูงที่สุดของภูเขาในป่าลึก.. ไซคียืนอยู่เดียวดาย.. ขณะนั้นเอง ได้มีสายลมที่อ่อนโยน พัดพานางไปในที่ๆ ตระการตา..
" ที่นี่.. คือที่ของเจ้า".. น้ำเสียงที่ไพเราะที่สุด ดังขึ้น ในโสตประสาท..
"ท่านคือใคร !? .. " นางเอ่ยด้วยเลียงตระหนก..
"ข้าคือ สามีเจ้า.. " น้ำเสียงช่างอ่อนโยน.. ราวกับจะพรากความกลัวออกไปโดยสิ้นเชิง..
"ท่านอยู่ที่ใด.. เหตุไฉน จึงไม่เผยกายออกมา.. " >>>>>

แต่ตอนนี้ นางรู้ดีว่า.. ณ ที่แห่งนี้.. มิมีอันตรายกับนางแน่นอน..
ทุกวัน.. นางได้ทานของดีๆ.. ได้เดินดูสิ่งที่สวยงามรอบประสาท.. เพชรนิลจินดามากมาย.. นางมีความสุขมาก กับสามี ที่นางไม่เคยได้เห็นหน้า.. ได้ยินแต่เสียง.. แต่ในทุกค่ำคืน.. ในยามที่มืดมิด.. นางจึงสามารถ สัมผัสผู้ที่เป็นสามีนางได้.. " ความรัก.. มิจำเป็นต้องแลเห็น " .. อีกอย่างที่นางสัมผัสได้ก็คือ.. สามีนางคนนี้.. ไม่ใช่พญาปีศาจที่น่ากลัวเลย.. 'เค้าเป็นใครกันแน่..!?' นางได้แต่คิด.. แต่ก็ไม่ใส่ใจ.. ขอเพียงในยามนี้ เธอมีความสุข. ก็พอ..

<<<กล่าวถึง ครอบครัวของ ไซคี.. เมื่อนางได้หายไปกับสายลม.. และไม่ได้ติดต่อกับทางบ้านอีกเลย.. ทุกคนจึงได้ลงความเห็นว่า.. ไซคี คงได้ถูก ปิศาจ กลืนกินไปแล้วเสียแน่แท้.. จึงได้แต่งตัวด้วยผ้าสีโศก.. ดุจไว้อาลัยแด่นางผู้เลอโฉม.. และเฝ้าร่ำไห้ ปานขาดใจ ถึงนางน้อยอันเป็นที่รักของทุกคน.. ไซคีเห็นดังนั้น จึงได้แต่กระวนกระวายใจ.. ใจหนึ่ง ก็ไม่อยากจากผู้เป็นที่รัก.. อีกใจหนึ่งก็ ไม่อยากปล่อยให้พี่น้องครอบครัว เข้าใจผิดอยู่อย่างนั้น.. วันหนึ่ง นางจึงได้เอ่ยปากบอกสามีนาง เพื่อกลับบ้านไปสัก สองวัน เพื่อ บอกครอบครัวว่า นางสบายดี และมีความสุข..
" อย่ากลับไปเลย.. มันจะทำให้เกิดเรื่องยุ่งยาก "... สามีนางบอกเช่นนั้น..
นับวัน.. พ่อแม่พี่น้อง ยังไม่สามารถหักใจกับสิ่งที่คิดไปเองได้.. ทำให้ไซคียิ่งลำบากใจ.. และ.. นางได้จากบ้านมานานแล้วเช่นกัน.. รวมทั้ง ยิ่งห้ามเหมือน ยิ่งยุ.. ทำให้ ไซคีเอ่ยปากอ้อนวอนกับสามีอีกครั้ง..
" ข้าจะรีบไป แล้วรีบกลับให้เร็วที่สุด.. จะไม่เถลไถล.. ข้าให้สัญญาว่า.. ข้าจะกลับมาที่นี่แน่นอน.. เพียงขอให้ข้าได้กลับไปกราบพ่อสักหน.. ไปร่ำลา.. และบอกกับพวกเค้าว่า ข้าสบายดี เท่านั้น.. เพื่อที่พวกเค้าจะได้ไม่ต้อง ทุกข์ทรมาน ใจเช่นนี้.. ซึ่งทำให้ข้า ไม่มีความสุขด้วยเช่นกัน.. " ..
เมื่อถูกอ้อนวอนถึงสองครั้งสองครา.. ใยเล่า สามีผู้ใจดีจะปฏิเสธได้ลงคอ..
" ตามใจเจ้าเถิด.. แต่ข้าเตือนอย่างนึง.. อย่าเชื่อในสิ่งที่ พวกเค้าพยายามให้เจ้าทำกับข้าเด็ดขาด.. ความยุ่งยาก จะเกิดขึ้น"
ไซคีรับคำ และออกเดินทาง กลับบ้านในวันรุ่งขึ้น..
เมื่อกลับถึงบ้าน.. ไซคีและญาติพี่น้อง ต่างพากันดีใจที่ ไซคียังมีชีวิตอยู่.. แต่ก็ยังมิวาย หวาดกลัวว่า สักวัน ไซคีต้องถูกปิศาจ กินแน่ๆ.. จึงได้บอกให้ ไซคีอยู่กับบ้านไม่ต้องกลับไปที่ปราสาทอีกแล้ว..
" ถ้าเจ้ากลับไปคราวนี้.. เจ้าต้องถูกพญาปิศาจที่น่ากลัวนั้น จับเจ้าไปกินแน่ๆ เลย.. " พี่ๆนางกล่าว.. " ไม่มีทางหรอก.. เค้าไม่ใช่ ปิศาจ.. เค้าคือผู้ที่งดงามที่สุด ในความรู้สึก เท่าที่ข้าเคยพบมา.. " .. ไซตีเอ่ย..
" เจ้ารู้ได้อย่างไร.. เจ้าแอบเห็นเค้าหรือ.. ??? "
"............................ ไม่เคย !!" >>>>
" แล้วเจ้าแน่ใจได้อย่างไร.. เค้าอาจจะหลอกให้เจ้าตายใจก็ได้.. เอาอย่างนี้สิ.. เจ้าจงทำตามที่พี่บอก.. ในยามค่ำคืน.. เมื่อสามีเจ้าหลับไหล.. จงจุดไฟขึ้น.. เพื่อให้รู้แน่ชัดไปเลย.. ว่า เค้าเป็นปิศาจ หรือเปล่า.. สามีภรรยากัน.. เค้าไม่ปกปิดใบหน้าที่แท้จริงกันหรอก.. ถ้าไม่ใช่ ปิศาจที่น่าเกลียดน่ากลัว.. !!!! " ..
เมื่อไซคี กลับมาที่ ปราสาท.. นางเฝ้าแต่ครุ่นคิดเรื่องที่พี่ๆ นางบอก.. นั่นสิ.. ทำไม สามีเธอต้อง ปกปิด ใบหน้าที่แท้จริงด้วย.. ไหนว่ารักนางมาก.. แต่ไฉนจึง... คิดไป ฯลฯ .. นางไซคี เฝ้าแต่ครุ่นคิดเรื่องนี้.. แต่มิได้เอ่ยปากบอกสามี
แต่อย่างใด.. นางครุ่นคิดเพียงแค่ว่า.. คืนนี้.. นางต้องลงมือทำอะไรซักอย่างแล้วสิ.. เพื่อให้ได้เห็นร่างที่แท้จริงของสามี.. แต่..นางจะใช้วิธีใดกัน..
ณ คืนนั้นเอง.. ไซคีเฝ้าแต่ครุ่นคิด ถึงคำที่พี่สาวนางทิ้งไว้..3 'คืนนี้ ในเวลาที่สามีเจ้าหลับไหล.. จงจุดตะเกียงขึ้นให้สว่าง.. และถ้าเค้าเป็น ปิศาจล่ะก็.. ให้ใช้มีด ปักที่กลางอกเค้า.. แล้วเจ้าก็ กลับมาบ้านเรา เข้าใจมั้ย.. ทำได้มั้ย ไซคี..'<<<<
แต่ด้วยความกังวลใจอย่างมากมาย.. คืนนี้ เมื่อยามที่สามีปริศนาของนางหลับสนิท.. นางได้ลุกขึ้นจุดตะเกียงมือหนึ่ง.. อีกมือหนึ่งถือมีด กำไว้แน่น.. แต่ทว่า เมื่อนางได้เห็นร่างที่แท้จริงของสามีนางแล้ว หาใช่ปิศาจ ไม่.. !? แต่กลับเป็นชายที่งดงามที่สุด เท่าที่นางเคยพบเห็นมา.. มือนางเริ่มสั่นเทาด้วยความหลงใหล ในสามีตัวเอง.. จนน้ำมันในตะเกียงหยดใส่แขนของร่างที่นอนอยู่บนเตียง.. ร่างนั้น สะดุ้งตื่นทันที..
" นี่เจ้าเสียสัญญาที่ให้ไว้กับข้าหรือไง.. "
คิวปิดร้องด้วยความโกรธ ระคนเสียใจ ที่ภรรยาเสียคำสัตย์ ที่ให้ไว้ กับตนเอง เรื่องที่ จะไม่ทำตามที่พี่สาวนางพูด.. ที่สำคัญ
ไซคีทำไปเพราะ ความไม่เชื่อใจนั่นเอง..
" รัก ไม่อาจอยู่ได้ โดยไม่มีความเชื่อถือระหว่างกัน.. "
คำพูดสุดท้ายหลังจากบอกว่าตนเป็นใครกับไซคีแล้ว.. หลังจากนั้น คิวปิดก็ได้ เหาะหนีไป..
" โอ้ กามเทพ.. ผู้ที่ข้ารักยิ่ง.. ข้าขอโทษ .. " นางนั่งร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้งไป.. คิวปิดก็ไม่กลับมา..
หลังจากที่ร้องไห้ จนไม่มีน้ำตาจะไหลแล้ว.. ไซคีเริ่มตระหนักดีว่า.. ตนได้ทำผิดไปเสียแล้ว..
" ท่านจะไปจากข้าชั่วนิรันดร์ หรือ.. แต่ไม่ว่าจะอย่างไร.. ข้าจะใช้ชีวิตที่เหลือตามหาท่าน.. หกแม้นท่านไม่รักข้าแล้ว.. ข้าก็จะพิสูจน์ ให้ท่านรู้ว่า ความรักของข้า ยิ่งใหญ่ เพียงใด.. "
ว่าแล้ว.. นางจึงได้ออกเดินตามหาสามีที่เหาะหนีหายไป.. ไปที่ใด ไม่มีใครรู้.. นางเดินไปเรื่อยๆ.. หยุดที่ไหน พักที่นั่น.. อาหารมี.. ทาน.. ไม่มี อด.. เป็นอย่างนี้ มาแรมเดือนแล้ว.. สามีที่นางรักยิ่งนั้น ก็ไม่ได้กลับมาหานางอีก.. จนนางเริ่มที่จะหมดแรง.. แต่แล้ว ก็นึกขึ้นมาได้..
' กามเทพ เป็นลูกของ เทพีแห่งความงาม ถ้าเข่นนั้น เค้าอาจจะไปอยู่กับแม่เค้าก็ได้นี่..' คิดได้ดังนั้น ไซคีก็เริ่มออกเดินทางไปยัง ประสาทแห่ง เทพีความงาม.. วีนัส.. แต่นางหารู้ไม่ว่า.. แม้เป็นเทพีที่ยิ่งใหญ่ปานใด.. แต่จิตใจ.. ไม่ได้มีแค่ความเมตตาเท่านั้น.. เทพีไม่ชอบไซคีมาตั้งแต่แรกแล้ว.. มีอย่างรึ จะช่วยไซคีได้ง่ายๆ.. เมื่อไซคี เข้าขอความเมตตา.. เทพีแห่งความงามจึงเอ่ยขึ้น..
" เจ้านี่ ช่างน่าสมเพชเสียนี่กระไร.. ไม่สามารถเอาใจสามีไว้ได้ จึงต้องระหกระเหินมาถึงที่นี่ เพื่ออ้อนวอนข้า.. แต่เอาเถอะ.. ความอุตสาหะของเต้าเท่านั้น ที่จะช่วยเจ้าได้.. เจ้าต้องไปทำงานให้ข้า ให้สำเร็จ เพื่อวัดความอุตสาหะของเจ้า.. "
ที่จริง แล้ว เทพีคิดว่า หากไซคีทำงานหนักแล้ว.. ร่างกายจะทรุดโทรม และหมดความสวยงามไปในที่สุด.. ทีนี้ ทั้งมนุษย์ และ บุตรสุดที่รักของตน จะต้อง รัก และ บูชานางคนเดียวเหมือนก่อน..>>>>
" ข้ามีเมล็ดพืชอยู่หนึ่งกอง.. มีรวมกันทั้ง ข้าวสาลี ป็อบปี้ และ ข้าวฟ่าง พรุ่งนี้เช้า เจ้าต้องแยกเมล็ดพันธุ์ เหล่านี้ ให้หมด.. "
ได้ยินดังนั้น ไซคีก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง.. ก็ใครเล่า จะไปแยกเมล็ดพันธุ์ เหล่านั้นได้.. แถมยังกองโตเท่าห้อง อีก.. คราวนี้ นางคงหมดหวังที่จะได้พบ สามีนางเป็นแน่แท้..
" อย่าร้องไห้ไปเลย ไซคี ผู้งดงาม.. พวกเราจะช่วยท่านเอง.."
เจ้ามดน้อยกองพันโตรับอาสาช่วยเหลือ.. ไซคีดีใจมาก..
"ขอบใจจ๊ะ.. เข้ามดน้อย.. " ไซคีกล่าวขอบคุณ..
พอรุ่งเช้า.. พญาเทพีตกใจมาก.. ที่ไซคีสามารถทำงานได้อย่างที่สั่งไว้.. ก็โกรธ และคิดงานใหม่ให้ไซคีทำอีก..
"เจ้าจงไปที่ริมลำธาร ที่เชี่ยวกรากนั่น.. แล้วไปเอาขนแกะสีทอง ของพญาแกะที่อาศัยอยู่ที่ริมธารนั่นมาให้ข้า ซักจำนวนหนึ่ง.. แต่จงระวังตัวไว้เถอะ.. แกะตัวนั้น ดุนักเชียว.. โฮ่ โฮ่ โฮ่ ..."
ไซคี เริ่มหมดหนทางอีกครั้ง.. ก็ใครเล่า จะเข้าใกล้พญาแกะที่ดุร้ายตัวนั้นได้.. นางเดินเข้าไปใกล้ลำธาร..
' ถ้าตกลงไปในลำธารนี้ล่ะก็.. ไม่ได้ผุดขี้นมาอีกครั้งแน่ๆ.. '
คิดแล้ว นางก็ขยับตัวเข้าไปใกล้ลำธารอีก.. หากแต่เสียงหนึ่งเรียกเบาๆ.. 'โอ้ ไซคี ผู้งดงาม.. อย่าคิดอะไร สั้นๆอย่างนั้นเลย.. ไม่ต้องกลัวนะ.. ตกเย็น เมื่อพญาแกะกลับถิ่น. ขนของมันจะติดอยู่ตามพุ่มไม้ นั่นแหละ เจ้าก็เอาไปให้พระเทวี ได้.. '
ได้ยินดังนั้น.. ไซคีก็ยิ้มออก..<<<<
" จะต้องมีใครช่วยเหลือเจ้าแน่ๆ.. ไซคี เจ้าไม่มีทางทำอะไรพวกนี้ได้หรอก.. "
ไซคีไม่ตอบ.. เทพีแห่งความงามโกรธมากขึ้นอีก..
" เจ้าจงไปที่น้ำตกสีดำแล้วนำน้ำนั่นมาให้ข้า.. นั่นคือ แม่น้ำ สติ๊กซ์ ข้าต้องการมันโดยเร็วที่สุด.."
คราวนี้.. เช่นเคย.. แม้หนทางลำบากเช่นรัย.. ไซคีรู้ว่า จะต้องมีใครมาช่วยนางได้แน่..
" ข้าจะไปเอามาให้ท่านเอง ไซตีผู้งดงาม " อินทรีย์ ใหญ่องอาจ ตัวหนึ่งรับอาสา.. แน่นอนที่สุด ความแค้นของเทพีสะสมขึ้นเรื่อยๆ.. 'เล่นตรงๆไม่ได้ ก็ต้องใช้เล่ห์ กันบ้าง..'
" เจ้าจงเอากล่องนี้ ไปหา พลอสเซอไพน์ แล้วบอกว่า.. ข้าต้องการความงามของนางมาช่วยเสริมให้ข้าดูสดใสขึ้น.. ให้นางเอาความงามของนางใส่ไว้ในกล่อง แล้ว นำมันมาให้ข้า แล้วเจ้าจะได้พบกับ กามเทพ สามีของเจ้า.."
ไซคีก็มิได้พร่ำบ่น.. อุตสาหะ เพื่อพบ สามี. นางคิดเพียงเท่านี้..
หลังจากที่ได้ความงามจากพระเทพีแห่งโลกันต์ แล้ว.. ไซคีก็คิด.. นี่นางตรากตรำทำโน่นนี่ มาคลอด.. นางคงโทรมมาก.. คิดแล้ว.. นางจึงเปิด กล่องขึ้น.. ???? กล่องเปล่า ????.. เป็นไปได้อย่างไร.. ไหนล่ะ ความงามที่ พระเทพีโลกันต์ ใส่ไว้.. คิดได้เพียงเท่านี้ นางก็ ล้มตัวลงหลับไหล อยู่ ณ ปากทางโลกันต์ นั่นเอง..>>>>>
มืออันแผ่วเบา.. หยิบเอานิทราออกจากตาของไซคี.. เก็บไว้ในกล่องตามเดิม
"ความอยากรู้อยากเห็นของเจ้า ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลยนะ ไซคี.. "
คำพูดพร้อมรอยยิ้มบังเกิดขึ้นตรงหน้า.. สามีที่รัก.. ท่านกลับมาแล้ว..
"นำกล่องนั่นกลับไปให้ท่านแม่ แล้ว.. เรากลับบ้านเรากันเถอะ.. "

คิวปิด.. กามเทพแสนงาม พาภรรยาไปหามารดา แล้วขอให้ อะพอลโล เจ้าแห่งเทพ จัดงานแต่งงานให้ เพื่อที่ วีนัส จะได้ไม่กล้ามากวนชีวิตคู่ของเค้าทั้งสองอีก.. ไซคี ได้ความเป็นอมตะ เปรียบดัง เทวนารี ได้เคียงคู่กับคิวปิดบน
สวรรค์ ต่อไป..
                                                  นิสิตวิชาเอกภาษาอังกฤษชั้นปีที่ 4 ...