Zondag 23 september Yazd 8.15 - Esfahan 14.15 afstand 300 km .
Afscheid genomen van iedereen en snel weer het landschap ingescheurd. Veel kamelenkuddes in de verte, maar de enige kameel dichtbij was er een die een beetje te dichtbij was geweest en nu dus voor pampus met zijn benen omhoog langs de kant van de weg lag. Verder weinig fotogeniek landschap, alleen maar ontzettend veel woestijn zo plat als een pannekoek.
Om twee uur in Esfahan en hotel Amirkabir snel gevonden. Daar al gauw weer ingebumbd op Rudy. Het lijkt wel of we nooit meer van die jongen af komen. s'Middags even lekker langs de bridges gewandeld en terug via het oogverblindende Eman Khomeini Square. Onderweg af en toe een theetje en een hubblebubbletje scorend. De avond ook al bubblend doorgebracht in een schitterend theehuis uitkijkend over dit geweldige plein. Natuurlijk was Rudy ook van de partij.
Maandag 24 september Esfahan.
Eerst een bezoekje afgelegd naar de Eman moskee, naar het schijnt de mooiste van heel İran. Was okay maar om nou te zeggen de mooiste. Lekker teruggewandeld naar naar het hotel via de gigantische bazaar van Esfahan, in totaal 17 kilometer lang. İn het hotel nu voor het eggie afscheid genomen van Rudy. Echter op een of andere manier houd je toch in je achterhoofd dat je hem ergens weer tegen het lijf kunt lopen.
Verder de dag lekker op het plein gespendeerd en met de zonsondergang langs de kade nogeens de bridges van binnen (theehuizen) en van buiten bekeken. Heerlijk dagje.
Dinsdag 25 september Esfahan.
Vandaag naar de op een na mooiste moskee van Esfahan en waarschijnlijk ook van Iran. Echter we vonden ondanks alle aanprijzingen de entree van 3 US pp een beetje veel dus maar overgeslagen. Ook onze aktie om naar binnen te sneaken was mislukt dus we zullen het waarschijnlijk nooit weten. Rest van de dag een beetje doorgebracht met siestaen en aan de motoren sleutelen (achterstallig onderhoud).
s'Avonds lekker naar het plein en nog op een soort herdenkingsterrein geweest van de oorlog tussen Iran en İrak. Dat betekend een hoop kraampjes met een heleboel bloedige foto's van gesneuvelde soldaten. Vanavond natuurlijk niet gaan slapen voordat we een pijpje hadden gerookt.
Woensdag 26 september Esfahan.
Eerst maar eens even naar het İranese culturele museum, echter de hoogte van de entree belette ons van enige culturele increasement. De rest van de ochtend wat parken bezocht midden in de stad. Heerlijke oases van rust in deze toch wel hectische stad. Onderweg terug naar het hotel op straat nog even een ontbijtje genuttigt.
Lekker gesiestaat en weer verder aan de motoren gewerkt. Aan het eınd van de mıddag en lopende de avond weer lekker op ons favoriete theehuis terras gezeten. Daar een echt teheranees echtpaar ontmoet en een duitssprekende İranese krankenschwester. Vooral het echtpaar was hardnekkig in het ons uitnodigen in Teheran, maar wij zijn ondertussen cracks In het afslaan van uitnodigingen, dus ook deze keer geen succes.
Donderdag 27 september Esfahan 6.30 - Ghom 17.30 afstand 300 km .
Weer erg vroeg klaar om te vertrekken, alleen vlak voor de start moest P. zijn tank er weer af omdat de mechanics van gister even een foutje gemaakt hadden. Nog even over ons geliefde plein gereden voor een fotootje met de motoren en daarne de road gehit. Weer een redelijk nooie route (top 5 notering). Onderweg nog gepasseerd door langsdenderende vrachtwagens met enigszins verbaasd kijkende kamelen achterin. İn Kashan geshopt en geluncht, al snel leverd dit weer een mannetje of 50 aan toeschouwers op.
İn Ghom aangekomen even het hotel gevraagd aan oom (verkeers)Agent, deze legde gelijk het verkeer plat en sprong op de motor om ons onder sirenegeloei door de stad naar het (verkeerde) hotel te brengen. Hotel (en agent) later toch gevonden. Na opfrissen nog even de stad in om het gigantisch mausoleum te bekijken. T. moest wel even een zwart tentje aan, maar zo gepiept. Echt schitterend bouwwerk met magnifiek binnenplein.
Vrijdag 28 september Ghom 7.00 - Rasht 16.00 afstand 480 km
Voor het eerst in Iran geouwehoer meegemaakt met betrekking tot geld. De nachtwaker wilde namelijk eerst geld zien voordat hij onze paspoorten teruggaf. Dan schieten bij ons gelijk de stoppen op Delhi en kan de nachtwaker de rest van de dag niet slapen. Vandaag voert de route weer door schitterende landschappen, totdat we halverwege evn lekker een breakje introduceren voor de lunch en de siesta. Na dit intermetzo wordt het landschap glooiend en is het alsof we ergens door het heuvelland van frankrijk rijden.
Toch nog op tijd in Rasht aangekomen. Daar snel ingecheckt en de motoren geparkeerd. Na een relax uurtje nog even de straat op en gconfronteerd met het feit dat het nationale team van Iran vanavond moest spelen. Tegen Saoudi Arabıa. Het toeval dat ik vanavond voor de verandering mijn nationale voetbalshirt van İran aan had getrokken. Dat mondde uit in een heleboel uitnodigingen om voetbal te komen kijken. Uiteindelijk met het personeel in de keuken van het hotel gekeken. Behoorlijk fanatieke supporters.
Zaterdag 29 september Rasht - Masuleh - Rasht afstand 100 km
Vandaag naar Masuleh gereden. Erg mooie rit, alsof je in de Alpen rijdt. Onderweg nog even lekker ontbeten, alles wat je bestelde moest op de brommer in het dorp worden gehaald. In Masuleh eerst even een berghelling beklommen en daar heerlijk in het zonnetje liggen soezen. Na deze vervroegde siesta even het dorpje bezocht. Nog even onze Japanse vrienden tegen het lijf gelopen, is weer eens wat anders dan Rudy. Ook in Masuleh hadden ze theehuisjes met terrasje en waterpijpen, dus maar even de kwaliteit getoetst.
Terug naar de motoren nog een leraar van de teheranese universiteit ontmoet. Tijdje ons unterhalten in het Duits. Hierdoor begon het al te schemeren voordat we aan de terugweg begonnen, dat terwijl wij rijden in het donker altijd vermijden, geen geluk. En ongeluk komt nooit alleen dus in het volgende dorp brak mijn koppelingskabel. Echter İran zou İran niet zijn als er niet gelijk een brommertje stopt met de vraag: problem? Je houdt even je gebroken koppelingskabel omhoog en weg is hij. Om twee minuten later terug te zijn met een nieuwe kabel. Betalen? Nıks betalen! Kopje thee drinken en weer verder. Uiteindelijk ging het nog regenen ook. Weliswaar voor het eerst op onze reis, maar toch... zeiknat thuis. Nog even lekker gegeten, broodje verse vis!
Zondag 30 september Rasht
Vroeg op en naar de w.c., broodje verse vis? Komt met bakken de lucht uit dus maar in bed gebleven. Alleen even eruit om wat te eten te halen en de rest van de dag in, onder, op, over bed gezeten.
Maandag 1 oktober Rasht
Het blijft maar regenen, besloten om nog een dagje in Rasht te blijven plakken. Eerst maar eens op zoek naar internet. Dat is hier niet zo voor de hand liggend als in de grotere steden. Toch een of andere prive computer gevonden en even emailen en internetten.
s'Avonds wat door de stad gebajerd op zoek naar dekzeilen en regenpakken, want in het weer hadden we geen vertrouwen meer. Verder nog een beetje geinternet en gepicknickt. en hopen dat het morgen beter wordt.
Dinsdag 2 oktober Rasht 14.30 - Astara 18.30 afstand 180 km
Ondanks dat het nog steeds plenst toch maar besloten te gaan. Om half tien bij de motoren en ze starten meteen dat hadden we dus wel mee. Echter al snel kwamen we er achter dat de achterband van T. zo plat als een dubbeltje was. Even plakken, dat even werd in het totaal een uur of drie. Twee keer band lek gestoken en nog spaak moeten vervangen, natuurlijk ging onderwijl ook nog even de voetpomp kapot.
Om een uurtje of twee zijn we dan eindelijk klaar om de stad uit te rijden. Gieten, gieten en nog eens gieten, af en toe konden we rechts tussen de regendruppen door de Caspische zee zien liggen. Halverwege nog bij een auto-showroom opgewarmt en een cay-tje gedronken. İn het donker eindelijk in Astara aangekomen. Daar gelukkig snel hotel gevonden. Lekker opgewarmd en voor de verandering in İran een keer heerlijk gegeten. En zoals altijd heerlijk geslapen.
Woensdag 3 oktober Astara 8.30 - Tabrız 17.00 afstand 270 km
Gelukkıg lekker droog, wel een beetje koud, maar allang best. We rijden door een schitterend Alpenlandschap met afentoe een blik werpend in Azerbijan. Even lekker in het zonnetje een bakkie cay gedaan en weer verder. Veel gestopt voor foto's van het ons omringende landschap. s'Middags net buiten de stad geluncht, dat betekend lekker zonder apies kijken.
Vlak voor dat we Tabriz bereiken rijden we nog langs een soort van Redrocks, erg mooi. Met ondergaande zon en opkomende spits rijden we dan Tabriz binnen. Door vreemde eenrichtingstukken op doorgaande wegen het hotel na enig zoeken pas gevonden. Ook hier konden de motoren binnen worden geparkeerd. Binnen gelijk twee nederlanders ontmoet ook onderweg maar dan op Transalps en de andere kant op. Maar even afgesproken samen wat te gaan eten. Dit was echt zeer vermakelijk. Na lange tijd zoeken een pizzatent gevonden die na lang uitleggen vegetarische pizzas bleek te hebben. Bij het serveren van de pizzas zat er toch worst op de pizza. De man zei dat hij niet wist dat worst ook vlees was. Helemaal uit ons dak drankjes betaald en weggelopen. Echter de man in kwestie blokkeerde de deur. Het werd dus een soort rugbywedstrijd om de tent uit te komen. Ondertussen had zıch een flinke schare aan publiek gevormd buiten op de stoep. İran moest echter het onderspit delven tegen al dit nederlandse geweld en het publiek kon wel instemmen met deze uitslag. De man in kwestie kreeg nog een flinke uitbrander van het publiek dat hij ons zo schofterig hed behandeld. Terwijl wij het eigenlijk best wel grappig vonden.
Maar nog niet gegeten dus. Weer een uurtje gelopen en voor ons hotel een tentje op de straat gevonden. Hier wat augurken, ei, tomaat, en nog wat zaken in een zeemlerenlap gekocht. Was eigenlijk best te eten maar we waren hier nog geen 5 minuten en de situatie begon alweer uit de hand te lopen. Een zakkeroller hed het op ons voorzien, maar deed dat erg opzichtig. Echter onze reactie hierop was in zijn ogen een beetje te fel. Hebben hem zo een beetje uit de rij wachtenden de straat op gesmeten. De eigenaar van het stalletje zag zijn waren al over de straat gesmeten worden en vroeg ons dus vriendelijk om in verband met onze eigen veiligheid maar te gaan. Maar gedaan. Nog wat gechilled met bakkie thee en heerlijk geslapen.
Donderdag 4 oktober Tabriz 8.30 - Dogubayazit (Turkije)20.30 afstand 310 km
Vanaf Tabriz gelijk weer fascinerende landschappen. Na een uur of twee rijden even gestopt voor ik mag wel zeggen de beste lunch van heel İran. Soort tomatenomelette met heel veel kruıden. Na de lunch eerst maar even wat plaats gemaakt op de motor voor alle benzine die we mee gaan nemen naar Turkije (belangrijk detail). Vlak voor de grens flink wat benzine ingeladen en de grens over. Iraanse gedeelte in half uurtje gepiept. Babbeltje, stempetje, salam en tot de volgende keer.
Toen kwamen we in Turkije, Europa zou je zeggen. Vanaf nu is dus alles geregeld, verloopt gladjes etc. Nou vergeet het maar. Eerst paspoortcontrole, geen mens spreekt engels. Daarna politiepaspoortcontrole. Wordt je naar een andere bali gestuurd om je visa geld te betalen en natuurlijk een stempeltje te krijgen. Natuurlijk nog 3 keer heen en weer tussen politie en visa voordat ik het stempeltje had. Ondertussen een uur verder.
Daarna naar de customs. Eerst administratief afgewerkt verliep allemaal gladjes. Daarna kwamen bij meneer de Parg. Hij zag eruit als een soort manke dwerg met een hoofd, dat als boksbal had gediend in de laatste confrontatie tussen de harde kern van Ajax en Feyenoord, en toch nog een zwaar irritante greins op ze bek hebben. İn eerste in stantie had hij al helemaal geen zin om ons te helpen maar hij moest wel want dat was zijn werk. Hij keek naar de jerrycans benzine en het enige wat hij uit kon kramen was verboten!!. En gelijk weg strompelen. Ja wat nu, dachten we. Uit alle hoeken en gaten kwamen meteen een soort van nog meer gedrochtige handlangers (medepargen). De medepargen strompelden naar ons toe en boden 1 miljoen turkse lira voor de 20 liter benzine die we hadden. (f 1,50). Snel alle schurfterige medepargen terug hun holen ingeschopt en T. naar de politie om te vragen wat we nu moesten doen. De politie vertelde dat het inderdaad verboden was om benzine in Turkije in te voeren, maar wist niet waarom dat niet aangegeven stond en waarom niemand dat ons bij binnenkomst vermeld had. Echter hij kwam met een gentlemen agreement en gaf ons 10 us dollar voor de benzine. Probleem opgelost dachten we, wij goed geld en hij voor turkse begrippen goedkope benzine. De parg maar geroepen voor een nieuwe check. Deze kwam met een hoop tegenzın en pargsebosche scheldwoorden met kwel uit zijn mond aanstrompelen. Tussen de luchten, speeksel en andere onsmakelijke zaken die uit zijn geopende strot naar buiten kwamen, kon ik de woorden; 'where is benzine' opmaken.
Wij dus, luchten, speeksel ontwijkend en vriendelijk lachend, verteld dat die nu bij de politie was. FALSCH! stamelde hij uit. BENZIEN CUSTOM DEPOT. Ja sorrie hoor maar hoe moeten wij dat weten?
Met de beste parg viel niet meer te praten. Ondertussen zag ik in mijn ooghoeken de medepargen voor hun holen stiekum in hun vuistje lachen. Ze durfden gelijk alweer wat meer in onze richting te komen.
Maar weer terug naar de politie gegaan om te vragen wat te doen. Deze ging maar even, collegiaaliteit ten overvloedde uitstralend, verhaal halen bij mister parg. Maar de Parg was zich bewust van zijn hierarchische positie t.o.v. de agent. De agent kwam onder de kwel en in het Turks, volgens mij, vieze stink parg, scheldend weer naar buiten. Ook de baas van de bereidwillige oom agent kon niets aan de situatie veranderen.
We waren hiermee in een soort patstelling beland. De Parg wilde de benzine, die hij ondertussen van de politieagent had gehad, en dat wij 31 miljoen aan straf betaalde. Wij zeiden dat hij lekker naar zijn schurfterıge holle boom in het buitenste buitenbos kon strompelen.
Zo hebben we een uur of 5 daar gezeten. Totdat een van de normaaldenkende collega's van de parg zijn bazen maar eens ging bellen met de vraag of die even langs kon komen. Dit waren twee heren die het buitenste buitenbos inmiddels ontgroeid waren en normaal met gevoel voor detail over dit soort zaken konden nadenken en beslissen. Na het aanhoren van het verhaal van de Parg, die zich nu uitte met heel wat minder uitscheidingsmiddelen, werd deze even appart geroepen in een ander kamertje. Al strompelend en in zichzeldf scheldend en ruftend volgde hij de twee heren.
Na afloop werden er snel wat stempels ın onze paspoorten gezet en een prettige reis gewenst. Wij konden vertrekken met duizend maal excuses.
Dat hebben we dan ook maar gedaan. Gauw naar Dogubayazıt. een ervarıng rijker en een illusie armer. Maar er niet minder om geslapen.