AQUILINO IGLESIAS ALVARIÑO

         DIOS ESCURO

... e vencido sempre e cheo de angustia, dá a volta, con todo...

                                                                 LUCRECIO, III, 997.


                    Triste é pensar que noite, neve e olvido
                    matando irán o lume arrebatado.
                    E é ben doce nembrar, acobadado
                    xunta á bacante, o trunfo desmedido.

                    Do vencedor é o ramo verdecido.
                    Si que é, e o bronce, e o són e o vento irado.
                    Pero de Anteo, escuro e escartizado,
                    non sei que remance non vencido.

                    Delor, delor, delor que vai no vento.
                    No vento. E vai na onda devalando.
                    Na onda. Mar e vento. Ai, pensamento!

                    Delor, delor. Delor resucitando,
                    Dios escuro, delor, puro tormento,
                    cada mañá o seu lume renovando.