...แค่ความหนาวเย็นของอากาศที่รายล้อมรอบตัวก็ทำให้หงุดหงิดพออยู่แล้ว แถมเมื่อมองไปทางไหนก็จะพบแต่สีเขียวแดงที่แสบตาเต็มไปหมด ตลอดทางที่เดินกลับบ้านหูเจ้ากรรมก็ดันได้ยินแต่เสียงเพลงประจำเทศกาลที่แม้แต่เด็ก 3 ขวบยังร้องได้...ทั้งหมดนี้แทนที่จะทำให้เขารู้สึกดี แต่ตรงกันข้ามมันกลับยิ่งรู้สึกแย่...แย่มากขึ้นไปอีก…

               ชายหนุ่มร่างเล็กนามว่า Kyo ผู้มีดีกรีเป็นถึงนักร้องนำของวง Rock ชื่อดัง Dir en Grey เดินหน้าบูดยิ่งกว่าตูดเป็ดมาตามถนนที่ประดับไฟและสีสรรละลานตา ด้วยช่วงนี้เข้าใกล้เทศกาลอันแสนศักดิ์สิทธิ์ประจำปีของเหล่าผู้นับถือศาสนาแห่งความรัก CHIRSTMAS นั่นเอง ... Kyo ไม่ได้เกลียด CHIRSTMAS แต่เขาเกลียดเทศกาลทุกเทศกาลที่มีบนโลกโดยเฉพาะอย่างยิ่งเทศกาลที่เกี่ยวกับคู่รัก ไร้สาระ... ร่างเล็กคิดขณะมองผู้คนที่กำลังยิ้มแย้มด้วยดวงตาสีฟ้าใต้แว่นดำที่สวมอยู่ ความสุขลมๆแล้งๆแค่ชั่วครั้งชั่วคราวมันจะไปดีอะไร...ในโลกนี้ไม่มีใครรักใครจริงหรอก นอกจากตัวเอง Kyoคิดอย่างพื้นเสียสะบัดหน้ากลับมาจ้ำต่อหวังจะรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุด...
               บางคนอาจจะคิดว่าทำไมเจ้าหนุ่มร่างจ้อยคนนี้ถึงได้มีความคิดที่รุนแรงแบบนี้นะ จริงๆแล้วเรื่องมันย้อนไปเมื่อ 3 วันที่แล้ว...>>>>>>>

ณ.ห้องอัดของ Dir en Grey

                " Kyo...นายรีบกลับรึเปล่า? " Shinya มือกลองร่างบาง(มาก)เดินเข้ามาหาหนุ่มผมทองที่กำลังเอาผ้าขนหนูซับเหงื่ออยู่

                "ก็ไม่รีบ...ทำไม?"

                "เอ่อ..คือ..."  Shinyaทำท่าเขินอาย "ชั้นอยากให้นายไปเป็นเพื่อนซื้อของหน่อยน่ะ"

                Kyo มองหน้าสีชมพูของShinya ด้วยความสงสัย "ซื้อของ?" ร่างเล็กทวนคำ "ซื้ออะไร? ทุกทีนายก็ไปคนเดียวได้ ทำไมต้องมาชวนชั้น แล้ว เจ้า Die ล่ะ?" เขาถามถึงมือกีตาร์ร่างสูงที่ใครๆก็รู้ว่าสองคนนี้คบกันอยู่

                "อ่า...Die ไม่ได้หรอก คือชั้นจะซื้อของขวัญให้เขาน่ะ" ปลายเสียงลดลงกระซิบ

                "ของขวัญ? อะไรกันก็วันนั้นชั้นเห็นนายให้ของขวัญวันเกิดมันแล้วนี่ " เขาขมวดคิ้ว "จะซื้อทำไมอีก เปลืองตังค์"

                "ก็จะวันคริสต์มาสแล้วไง Kyo " Shinya เฉลย "นะๆไปเป็นเพื่อนหน่อย นายสนิทกับDieต้องเลือกได้ของถูกใจเค้าแน่ๆ" ร่างบางใส่ลูกอ้อน

                Kyoมองหน้าตาอ้อนวอนเหมือนลูกที่เลี้ยงไว้(??)ของShinyaแล้วก็เลยตอบตกลงรับคำไป ไม่ใช่ว่าใจอ่อน แต่รำคาญ...(อ้าว นึกว่าเป็นคนดี)

                ...แต่Kyoกลับรู้สึกว่าเขาคิดผิดถนัด Shinya พาเขาตระเวนไปทั่ว Shibuya จนทั่วทุกตรอกทุกซอยแวะเข้าทุกร้านที่น่าจะหาของได้ นั่นยังไม่เท่าไหร่...แถมเรื่องมากซะจน Kyoอยากจะตั้นหน้าคนขึ้นมาติดหมัด กว่าจะได้ก็มืดค่ำ Shinya อิ่มเอิบใจ ส่วนKyo...เหนื่อยใจ...เขาตั้งปณิธานว่า ต่อไปนี้..จะไม่มาซื้อของกับหมอนี่อีกเด็ดขาด

และวันต่อมา..

               "Kyo...นายรีบกลับรึเปล่า?" ประโยคขึ้นต้นมาแบบคุ้นๆแต่ร่างเล็กไม่ทันเอะใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองคราวนี้เป็นชายหนุ่มร่างสูงมือกีตาร์ของวง Die นั่นเอง

                "ก็ไม่รีบ...ทำไม?"

                "เอ่อ..คือ..."  Dieทำท่าเขินอาย(แหงะ...) "ชั้นอยากให้นายไปเป็นเพื่อนซื้อของหน่อยน่ะจะวันคริสต์มาสแล้ว ชั้นอยากให้นายไปช่วยเลือกของขวัญให้Shinya" ปลายเสียงลดลงกระซิบ

                Kyo โต้ตอบไดอะลอกคุ้นๆ แล้วก็มองหน้าอีกฝ่าย ความทรงจำอันเลวร้ายของเมื่อวานหวนกลับมา.."ทำไมต้องเป็นชั้น แล้วเจ้า Kao กับ Totchi ล่ะ?" พยายามปัดไปให้คนอื่น

                "ไม่เอาอ่ะ Kaoru น่ะ ไร้ความเห็นสิ้นดี ส่วนเจ้า Totchi ก็ชอบแซว...ชั้นไปกับนายสบายใจกว่า นะ
Kyo " ยิ้มด้วยสายตาอ้อนๆ

                Kyoมองหน้าตาอ้อนวอนที่ไม่ค่อยเข้ากับตัวเองของ Die แล้วก็เลยตอบตกลงรับคำไป ไม่ใช่ว่าใจอ่อน แต่ทนมองหน้าแบบนี้ของ Die ไม่ได้...(เวร)

                ...แต่Kyoกลับรู้สึกว่าเขาคิดผิดถนัดอีกแล้วเมื่อ Dieมาฟอร์มเดียวกับShinyaเด๊ะๆ พาเขาตระเวนไปทั่ว Shibuya จนทั่วทุกตรอกทุกซอยแวะเข้าทุกร้านที่น่าจะหาของได้ แถมยังลังเลซะจน Kyoอยากจะหาถังขยะนำไปหมกขึ้นมาทันที กว่าจะได้ก็มืดค่ำ Die ยิ้มรื่น ส่วนKyo...หน้าคว่ำ...เขาตั้งปณิธานว่า ต่อไปนี้..จะไม่มาซื้อของกับหมอนี่อีกเด็ดขาด

และอีกวันต่อมา..

               "Kyo...นายรีบกลับรึเปล่า?"ประโยคขึ้นต้นมาแบบคุ้นโคตร ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองอย่างระแวงระวัง คราวนี้เป็นชายหนุ่มร่างเพรียวหน้าสวยมือเบสของวง Toshiya

               "ก็ไม่รีบ...ทำไม? อย่าบอกนะว่านายอยากให้ชั้นไปเป็นเพื่อนซื้อของหน่อยเพราะจะวันคริสต์มาสแล้ว นายอยากให้ชั้นไปช่วยเลือกของขวัญให้Kaoru" เขาพูดดักทางเป็นชุด

                "อ้า..." Toshiya อ้าปากค้าง "เก่งจัง..นั่นแหละที่ชั้นอยากพูด"

                "ไม่!!!" คราวนี้Kyoปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย "ไปเองเลยTotchi อย่างนายคงมีปัญญาเลือกเองอยู่แล้ว"

               "ใครบอกว่าชั้นจะให้นายไปช่วยเลือก ชั้นให้นายไปช่วย"ถือ" ต่างหาก" ยิ้มด้วยสายตาอ้อนๆที่แฝงไว้ด้วยความน่ากลัว"นายปฏิเสธชั้นไม่ได้หรอกKyo-chan "

                Kyoมองหน้าตาอ้อนวอนที่น่าสยองขวัญของToshiya แล้วก็เลยตอบตกลงรับคำไป ไม่ใช่ว่าใจอ่อน แต่กลัวง่ะ...(.........)

               ...และKyoก็รู้สึกว่าเขาช่างซวยเสียจริงเมื่อมากับ Toshiya ร่างเพรียวพาเขาตระเวนไปทั่ว Shibuya จนทั่วทุกตรอกทุกซอยแวะเข้าทุกร้านที่น่าจะหาของได้ แถมยังซื้อแบบบ้าพลัง ร่างเล็กต้องแบกของจนความสูงที่ไม่ค่อยมีแทบหดลงไปกว่าเดิม(เพราะของถ่วง) จนKyoอยากจะฆาตกรรมเพื่อนร่วมวงของตัวเองอย่างแรงกล้า กว่าจะได้ก็มืดค่ำ Toshiyaมีความสุข ส่วนKyo...แทบเป็นบ้า...เขาตั้งปณิธานว่า ต่อไปนี้..จะไม่มาซื้อของกับหมอนี่อีกชั่วชีวิต....

และอีก อีกวันต่อมา(ซึ่งก็คือบ่ายวันนี้)

               "Kyo...นายรีบกลับรึเปล่า? " ประโยคขึ้นต้นมาแบบนี้อีกแล้วคราวนี้ไม่ต้องรอว่าอีกฝ่ายจะพูดว่าอะไร เขาหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้าคนที่เรียกเขาซึ่งก็เป็นคนที่เขาคิดไว้จริงๆ Kaoru นั่นเอง...

                "หยุด!!! หยุดสิ่งที่นายจะพูดเลยนะ Kaoru ไม่ว่านายจะพูดอะไร ชั้นขอตอบว่าไม่!!! ไม่เด็ดขาด !!
ไม่ Forever ไปหาข้างในโน่น บาย" ว่าแล้ว Kyo ก็คว้ากระเป๋าวิ่งจู๊ดออกไปทันทีไม่รอคำทัดทานของผู้ใดทั้งนั้น ปล่อยให้ Kaoru ยืนยกมือค้างมองด้วยความงง

                "อะไรวะ...แค่จะให้ไปช่วยเรียงเพลงในอัลบั้มเท่านั้นเอง"

                นั่นแหละ...เหตุผลที่ Kyo หาเรื่อง"พาล" กับคริสต์มาส ร่างเล็กได้แต่เดินดุ่ยๆไปเรื่อยๆไม่สนใจ แต่ยิ่งผ่านร้านรวงต่างๆก็ยิ่งหงุดหงิด เขาเลยตัดสินใจหาอะไรแก้เซ็ง นั่นไง ร้านขายแผ่นเกมPS2 ที่ไม่ได้เข้าไปนานแล้ว ไปหาอะไรเล่นดีกว่า ว่าแล้วร่างเล็กก็วิ่งข้ามถนนไปยังอีกฝั่งโดยที่ไม่ทันได้มองดูรถให้ดีซะก่อน

                "เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

               เสียงล้อรถบดกับถนนดังสนั่น ทำให้ Kyoตกใจเมื่อเห็นว่ามีรถคันหนึ่งพุ่งตรงมายังเขา ร่างเล็กหลับตาแน่นนึกถึงพ่อแก้วแม่แก้วแต่แล้วก็รู้สึกเอะใจเมื่อทุกอย่างเงียบไป เมื่อเขาลืมตาก็พบว่ารถคันที่พุ่งมาเมื่อตะกี้นั้น หยุดห่างจากตัวเขาแค่ไม่กี่เซนต์เท่านั้นเอง...

                "นี่!! นาย" เสียงหนึ่งที่....คุ้นมากกกก ดังขึ้น แล้วร่างหนึ่งก็กระโดดออกมาจากที่นั่งคนขับของรถสปอร์ตเปิดประทุนสีแดงนั่น จะว่าไปแล้วก็เป็นรถที่เท่ไม่หยอกนะ

               "ทีหลังเดินให้มันดีๆ หน่อยเซ่ พรวดพราดออกมาได้ เกิดตายไปจะว่าไง" ร่างนั้นโวยวายด้วยน้ำเสียงที่...คุ้นจริงๆนะ เหมือนใครหว่า Kyoคิด

                "อ่า...ต้องขอโทษด้วยละกัน" Kyo ก้มหัวให้ จะว่าไปเขาไม่เคยยอมใครมาก่อนนะแต่คราวนี้ผิดจริงๆนี่นา

                "เออๆๆ ช่างเหอะ รู้จักผิดก็ดี" คนนั้นพูด ด้วยคำพูดที่โอหังจริงๆเหมือนใครวะ?

                "..." Kyo เงยหน้าขึ้นมา กะว่าจะพูดอะไรต่อแต่แล้วก็กลายเป็นว่า..."แว้กกกกกกกกกกกกกกกกก......" ร่างเล็กแหกปากดังลั่น เมื่อเห็นหน้าคนคนนี้ชัดๆ ความสูงที่ระดับเดียวกันแบบนี้ทำให้เห็นใบหน้าอีกฝ่ายได้ชัดแจ๋วเลย ตาแบบนี้ คิ้วแบบนี้ ปากแบบนี้....หนุ่มผมทองควักกระจกขึ้นมาส่องแล้วมองหน้าคนตรงหน้าอีกที...

                "เฮ้ย!! นั่นมันหน้าชั้นนี่" เขาโวยวายชี้ไปยังอีกฝ่าย

                "โธ่เอ้ย นึกว่าตกใจเรื่องอะไร" แทนที่จะตกใจบ้าง น่าแปลกที่อีก Kyo หนึ่ง(??)กลับเฉย "แค่หน้าเหมือนกันนิดหน่อยเอง"

               "เหมือนกันนิดหน่อยอะไร!!" Kyoมอง ไม่ใช่แค่หน้า แต่น้ำเสียงแม้แต่กิริยาท่าทางก็เหมือนเขาราวก๊อปแบบกันมา ผิดกันแต่ว่าอีกKyo มีผมสีแดงเหมือนเขาตอนสมัย Gauze แล้วก็...ไม่ได้เจาะ..เท่านั้นเอง

                "อย่าโวยวายเลยน่า น่ารำคาญชะมัด" Kyoผมแดงบ่นๆ "นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ชั้นไปล่ะ"

               "เดี๋ยวๆๆๆ" Kyo(คิดว่า)ตัวจริง รั้งอีกฝ่ายที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถไว้ "บอกมาก่อน นายเป็นใคร???" ไม่ยอมเลิกราง่ายๆเรื่องอะไรมาหน้าเหมือนเราล่ะ หน้าหล่อๆแบบนี้ต้องมีคนเดียวในโลกเฟ้ย(ยังไม่วาย)

                "น่ารำคาญจริง คนยิ่งมีธุระอยู่ ขึ้นรถ!!!" Kyoผมแดงชี้ไปยังที่นั่งข้างๆคนขับ ทำให้อีก Kyo ต้องทำตามอย่างว่าง่าย

               เมื่อทั้งคู่ขึ้นรถไปแล้ว เจ้าของรถก็กระชากพาหนะคันงามออกจากตรงนั้นทันทีด้วยความรวดเร็วราวลมพัดแต่นุ่มราวกับวิ่งอยู่บนปุยเมฆ ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งฝ่ายเจ้าของรถเอ่ยขึ้นมาก่อน

                "นายชื่ออะไร?"

                " Kyo..." เขาตอบ "ชื่อจริง Tooru" ตอบไปแล้วก็มานึก แล้วกรูบอกมันไปทำไมฟะ

                "ชั้นชื่อ Santakyo(ซันตะเคียว)" Kyoผมแดงพูด "บังเอิญดีแฮะชื่อยังคล้ายๆกันอีกนะ"

                "อือ" Kyoพยักหน้า "ถามหน่อย นายเป็นใคร? ทำไมหน้าเหมือนชั้น"

                "คำถามหลังชั้นก็ไม่รู้ แต่คำถามแรกตอบได้...อ่า...ว่าไงดีล่ะ เอาตรงๆเลยละกันชั้นเป็นหนึ่งในลูกหลานของ นิคน่ะ"

                "นิค???"

                " อ้อ โทษที พวกนายไม่ค่อยชินกับชื่อจริงเค้านี่เนอะ นิคโคลัส...หรือที่พวกนายเรียกเค้าว่า
ซานตาครอสน่ะ" Santakyo อธิบาย

                "หา?????" Kyo งงเป็นไก่ตาแตก มะกี้หมอนี่ว่าอะไรนะ ซานตาครอส...ตาแก่โรคจิตชอบใส่เสื้อสีแดงที่ใจดีพร่ำเพรื่อนั่นน่ะเหรอ?

                "เออ อย่างที่นายคิดน่ะแหละ" จู่ๆSantakyoก็พูดขึ้นมาเหมือนรู้สิ่งที่เขาคิด

                "เฮ้ย ชั้นยังไม่ทันพูดอะไรเลย รึว่านาย...รู้สิ่งที่ชั้นคิด"

               "เออ ประมาณนั้น มันเป็นหนึ่งในความสามารถของลูกหลานนิคน่ะ ถ้าไม่รู้ใจคนก็หาของขวัญที่เค้าถูกใจไม่ได้น่ะสิ...แล้วชั้นบอกนายทำไมวะเนี่ย.." ประโยคหลังพึมพำกับตัวเอง

                "...แต่ซานตาครอสต้องเป็นตาแก่ไม่ใช่เหรอ?" Kyo ยังสงสัย

               "จะบ้าเรอะ!! แก่แล้วจะทำงานได้ไง? พวกเราเป็นคนนะโว้ย แค่...แค่มันพลังเหนือกว่าชาวบ้านนิดหน่อยเท่านั้นเอง เลยต้องมาทำงานบ้าๆนี่ทุกปีไง!!" Santakyo บ่นเป็นชุดเหมือนระบายความอัดอั้นตันใจมากกว่าคุยกับเขา

                "แล้วนี่นายจะไปส่งของขวัญเหรอ?" Kyoถามอีก

               "ส่งได้ไง!!ยังไม่ถึงวันคริสต์มาสเลย...ชั้นจะไปซื้อต่างหาก " ซื้ออีกแล้ว....Kyo ครางในใจ  "แล้วอีกอย่างหน้าที่ชั้นไม่ใช่ส่งของขวัญให้เด็กดีหรอกนะ...ชั้นไม่มีทางทำงานน่าเบื่ออย่างนั้นแน่" ตอนท้ายทอดเสียงเบา รู้สึกไปเองหรือเปล่านะแต่เหมือนเขาจะเห็นประกายตาบางอย่างที่แปลกๆของอีกฝ่าย

                "...แล้วนายทำอะไร?" ...ถามออกไปซะแล้ว

                "อยากรู้เหรอ?" Santakyoหันมายิ้ม "ไว้อีก 3 วันชั้นจะมารับนาย...รอที่บ้านล่ะ ตอนหนึ่งทุ่ม" ว่าแล้วจู่ๆก็จอดรถข้างทางซะเฉยๆ "แล้วเจอกัน"

                Santakyo ยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อ Kyoลงจากรถก่อนจะขับออกไปจากที่นั่น และเมื่อชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่า ที่นี่...เป็นบ้านของเขานั่นเอง

ผ่านไปแป๊ปเดียวก็ถึงวันที่ 25 ซึ่งเป็นวันที่ Kyo นัดกับเจ้าหนู Santakyo ที่มีหน้าเหมือนเขาเด๊ะๆไว้ ร่างเล็กนั่งรออยู่ในห้องับแขกที่บ้านของเขาตั้งแต่บ่าย วันนี้ไม่มีซ้อมหรืองานอะไรด้วย Kaoru cancle ทุกอย่างเพื่อว่าเขาจะได้ไปเดทกับ Toshiya และ Die จะได้ไปกับ Shinya ส่วน Kyo ก็นอนเกลือกกลิ้งอยู่บ้านตามสบายตามประสาคนยังไม่มีแฟน ตากลมๆเหลือบมองนาฬิกาเป็นระยะๆ ก็ไม่ได้ตั้งใจจะรอหรอกนะ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรทำ Kyo คิดเข้าข้างตัวเอง

               จนกระทั่งนาฬิกาบอกเวลา 1 ทุ่มตรง ร่างเล็กที่เผลอหลับไปก็ต้องสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อเสียงแตรดังสนั่นที่หน้าบ้านของเขา เอ๊ะเดี๋ยว???? หน้าบ้าน? ก็ห้องของเขาเป็นแมนชั่นอยู่ชั้น 10 นี่นา แต่เสียงแตรนั่นเหมือน....ดังมาจากนอกหน้าต่างนะ...-_-"

                Kyo เดินมึนไปที่ระเบียงก่อนจะตัดสินใจ ดึงผ้าม่านออก เขาไม่ได้ฝันไป รถสปอร์ตเปิดประทุนสีแดงลอยเด่นอยู่กลางอากาศ ในนั้นมีร่างเล็กที่หน้าตาเหมือนเขาเดี๊ยะแต่ผมสีแดง อยู่ในชุดเสื้อโค้ทขนลายวัวทับเสื้อสีดำ และนอกจากนั้นยังมีหมวกใบเล็กสีดำสวมหัวไว้อีก กำลังส่งยิ้มให้เขา...

                "ขึ้นมาเลย Kyo " Santakyo กวักมือเรียก

                Kyo วิ่งไปหยิบเสื้อโค้ทกับรองเท้ามาใส่ก่อนจะตะเกียกตะกายขึ้นรถที่"ลอย"จอดอยู่

                "นายรู้จักบ้านชั้นได้ไง" หนุ่มผมทองยิงคำถามทันทีที่ลงมานั่งในรถแล้ว

               "ชั้นรู้จักบ้านของทุกคนบนโลก " Santakyo ผมแดงตอบเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา "อย่าลืมสิว่าชั้นเป็นใคร" เขาหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะออกรถอย่างรวดเร็ว ทะยานสู่ท้องฟ้าเบื้องบนของมหานครโตเกียวซึ่งบัดนี้คราคร่ำคึกคักไปด้วยผู้คนที่ออกมาเที่ยวในคืนอันศักดิ์สิทธิ์นี้

                "ไหนนายบอกว่าไม่ได้ส่งของขวัญไง" Kyo ถามเมื่อหันไปเห็นกองของขวัญที่อยู่ด้านหลังของรถ

                "ก็ไม่ได้ส่งน่ะสิ" คนที่ขับรถอยู่ตอบ "ชั้นบอกนายว่าไม่ได้ส่งให้"เด็กดี"เท่านั้น"

                "หมายความว่าไง?"

               "ก็หมายความว่า...หน้าที่ของชั้นคือส่งของขวัญ ให้เด็กที่ "ไม่ดี" น่ะสิ รวมทั้ง..." ดวงตาของอีกฝ่ายปรายมาข้างๆ "คนที่ไม่มีศรัทธาในคริสต์มาสด้วย" Kyo รู้สึกเสียวสันหลังนิดหน่อยเลยเปลี่ยนประเด็นคำถามซะแม้ว่าจะยังสงสัยอะไรบางอย่างอยู่ก็ตาม

                "แล้วนี่นายจะไปไหน?"

               "ก็...ไปหาเด็กไม่ดีไง ...ไม่ต้องกลัวว่าใครจะเห็นเราหรอกน่า Kyo...มันก็เหมือนกับตอนที่นิคนั่งเรนเดียร์ไปแจกของขวัญสมัยก่อน ก็ไม่มีเห็นเค้าทั้งนั้น" Santakyo เอ่ยถึงบรรพบุรุษของเขา "จริงๆแล้วไม่มีใครเห็นชั้นหรอกนะ ชั้นยังแปลกใจเหมือนกันที่ตอนแรก นายเห็นชั้นน่ะ แต่บางทีอาจเป็นเพราะเราหน้าตาเหมือนกันก็ได้มั้ง?"

                "ทำนอง...จูนคลื่นตรงกันแบบนั้นสิ" Kyo นึกถึงหนังผีที่ดูบ่อยๆ

                "ประมาณนั้น..."

               แล้วจู่ๆ Santakyo ก็จอดรถที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง(แต่ยังอยู่กลางอากาศ) "เอาล่ะ...ถึงแล้ว" เขาพูดพลางเอี้ยวตัวไปด้านหลังของรถค้นอะไรกุกกักๆ จนได้ของมาชิ้นหนึ่ง "เอ้า Kyo นายช่วยถือที" อีกฝ่ายรับมาอย่างงงๆ

               บ้านหลังที่ทั้งคู่มาจอดรถ(กลางอากาศ ย้ำๆ)อยู่นั้น กำลังมีปาร์ตี้เสียงดังลั่นแบบไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่อง แถมยัง...ดูๆไปยังกับปาร์ตี้ยาอีอีกตะหาก

               Santakyo ค้นหาอะไรอีกนิดหน่อยแต่คราวนี้จากกระเป๋าเป้ส่วนตัว ทำอะไรยุกยิกๆก่อนที่จะแบมือขอของจากคนข้างๆโดยที่ไม่ได้มองหน้า "ส่งมา" Kyo ส่งของขวัญในมือให้ตาก็มองว่าหมอนี่จะทำอะไรนะ...

               แต่แล้วเขาก็เข้าใจในทันทีเมื่อจู่ๆ เจ้า Santakyo เหวี่ยงแขนสุดแรงเกิดแล้วปาไปยังหน้าต่างห้องที่กำลังมีงานอยู่ โดยมีหินก้อนใหญ่ติดจรวดนำทางที่เอามาติดที่หลังเป็นตัวส่ง Kyo อ้าปากค้างมองตามไปเขาเห็น ของขวัญอันตรายกล่องนั้นกระแทกหน้าต่างกระจกแตกละเอียดตกปุ๊ไปกลางวง แล้วอีกไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีควันสีแดงลอยออกมาจากกล่องนั้น แล้วฝาก็กระเด้งออกและมีลูกกลมเล็กๆกระจายเป็นทั่ว เขาสงสัยได้ไม่น่นหรอกว่าลูกกลมๆนั้นอะไร เพราะอีกไม่กี่วิถัดมาลูกเหล่านั้นก็ระเบิดออกเป็นควันสีต่างๆลอยคลุ้ง แถมท่าจะมีกลิ่นเหม็นด้วยเพราะดูจากสีหน้าของคนในห้องนั้นแล้วมัน...

                "ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะของSantakyo ดังขึ้น "ระเบิดควันเหม็นผลิตภัณฑ์ที่ขายดีทุกปี"

                "นะ...นี่...นี่คืองานของนายเหรอ?" Kyo กลืนน้ำลายถาม

               "ช่ายแล้ว" อีกฝ่ายยิ้มยิงฟัน "อยากลองมั้ยล่ะ มันส์ดีนะ ชั้น"ป่วน"งานเค้าอย่างนี้ทุกปีแหละ แต่ทำได้เฉพาะกับเด็กไม่ดีเท่านั้นนะ กับเด็กดีมันผิดกฎ...แต่ชั้นก็แอบทำทุกปีแหละ บางทีชั้นก็แอบเอาของขวัญที่มีคนซื้อให้ไปเปลี่ยน แหม...ไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ แต่ปีที่แล้วทำเอาแฟนเลิกกันไปตั้ง 6 คู่แน่ะ แต่ถือว่าชั้นช่วยนะจะบอกให้ ก็ตัวผู้ชายน่ะหวังฟันผู้หญิงคืนนั้นนี่หว่า" Santakyo เล่าเจื้อยแจ้วขณะที่เขาทั้งคู่นั่งมาในรถยนต์

                แล้วต่อจากนั้นเขาทั้งคู่ก็ตระเวนแกล้งคนเอ้ย!ลงโทษเด็กไม่ดีในเทศกาลคริสต์มาสนี้อย่างสนุกสนาน จนป่วนไปหมด

                Kyo สนุกสนานมากที่สุดในชีวิต การแกล้งคนเนี่ย เป็นสิ่งที่เขาชอบจริงๆเลย ยิ่งได้อุปกรณ์ช่วยเต็มที่แบบนี้ Santakyo มีครบทุกอย่าง กระเป๋าของเขามีของสารพัดชนิดที่ไว้ใช้แกล้งคนได้ Kyo ได้ลองทุกอย่างคนละนิดล่ะหน่อย รู้สึกมันส์สุดยอดอย่างที่บอกจริงๆ

                จวบจนเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ดึกเข้าไปทุกที ทุกที จู่ๆ Santakyo ที่จอดรถกางแผนที่อ่านก็ร้องขึ้น "อ๊ะ หมดเวลาแล้วล่ะ"

                "อะไรเหรอ?" Kyo ละหน้าจากขนมเค้กหันมาถาม (มันสองคนไปขโมยมาจากบ้านหลังหนึ่ง)

                "จะหมดเวลาแล้วนี่ ต้องรีบกลับล่ะ" หนุ่มผมแดงพูด

                "...มีหมดเวลาด้วยเหรอ?" Kyo ถามอย่างสงสัย

                "มีสิ ต้องกลับก่อนเที่ยงคืน(ยังก๊ะซินเดอเรล่า) ต่อไปจะเป็นเวลาของเด็กดีแล้วล่ะ ชั้นอยู่ไม่ได้หรอก ขนลุก" เจ้าตัวทำท่าหนาวสั่น "นี่กี่โมงแล้วเนี่ย"

                Kyo มองนาฬิกา " ใกล้ตี1 แล้ว"

                "หา!! ใกล้ตี 1 แล้ว" อีกฝ่ายตาโต "แย่ล่ะรีบกลับดีกว่า นายเองก็.... ไม่ทันซะแล้วล่ะ...."

                สิ้นเสียงของ  Santakyo Kyo ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์มาจอดอยู่ใกล้ๆ ที่ที่พวกเขาอยู่ เมื่อเงยหน้าขึ้นไป ก็พบ...ชายหนุ่มผมม่วง หน้าตาแบบว่า...คุ้นมากกก นั่งอยู่ในรถเปิดประทุนสีดำ ข้างหลังที่นั่งกองพะเนินด้วยของขวัญมากมาย...หรือว่า หมอนี่จะเป็น...

                "ไง kyo มัวมาโอ้เอ้อะไรแถวนี้" ชายคนนั้นทักเสียงแบบนี้เหมือน...เหมือน..

               "เปล่าซักหน่อย kao..." น่าน...ว่าแล้วว่าหน้ามันคุ้นๆที่แท้ก็เหมือนเจ้า Kaoru นั่นเอง หรือว่านี่จะเป็นหนึ่งในตระกูลลูกหลานตานิคอะไรนั่นเหมือนกัน...

                "นั่นใครน่ะ...เห...หน้าเหมือนนายเด๊ะเลยนี่ " kaoru หรือที่คิดว่าเหมือนหลิ่วตาลงข้างหนึ่ง อือ...หมอนี่เหมือนแต่หน้าแฮะ แต่นิสัยคนละโลกเลย

                "เค้าชื่อ Kyo ...อ่า เหมือนชั้นเลยใช่ม้า" Santakyo อ้อมแอ้มตอบ

               "โอ้ งั้นหมอนี่นี่เองเหรอ ที่เป็นต้นแบบของนาย" kaoruยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่ Kyo กลับ เอ๊ะ...เมื่อกี้ว่าอะไรนะ...ต้นแบบ??? เขาหันควับไปทางคนที่หน้าเหมือนเขาซึ่งตอนนี้เงียบไปถนัดใจ อ้าปากจะถามแต่แล้วก็ตกใจเมื่อมือยาวของคนที่อยู่ในรถอีกคันเอื้อมมาดึงร่างเค้าให้เข้าไปอยู่ในรถสีดำด้วยด้วย

                "เฮ้ย!!!จะทำอะไรน่ะ!!!!"

                "ก็ไม่ทำไง นายน่ารักดี ชั้นชอบ" คนที่หน้าเหมือน kaoru ตอบหน้าตาย "ชั้นจะเอานายนี่แหละ มาเป็นผู้ช่วยชั้น อ๊ะ! ลืมบอก ชั้นชื่อ Kaocross(คาโอครอส)นะ เรียก kao ก็ได้" ยื่นหน้าเจ้าเล่ห์เข้ามาจนชิด

                "เฮ้ย!! ไม่ได้นะ kao เค้าเป็นมนุษย์นะ" Santakyo พยายามห้าม 

                "ไม่ต้องมาพูดดีหรอก kyo ชั้นรู้นะว่าที่นายพาหมอนี่มาเพราะอะไร " Kaocross ตอกกลับจนอีกฝ่ายอึ้งไป  "นายอยากเป็นมนุษย์ เลยพยายามหา prototype ของนายเอง แล้วแกล้งขับรถชนเค้า นายจงใจให้เค้าเห็น เพราะปกติมนุษย์ไม่มีทางเห็นเราหรอก แม้ว่าจะเป็น prototype ของเราก็ตาม" kao ยิ้มอย่างเป็นต่อ "นายกะว่าจะแกล้งพาเค้ามา แล้วสลับร่างกับเค้าให้เค้ามาเป็นตัวนาย แล้วนายก็จะได้ไปเป็นมนุษย์โดยที่ไม่มีใครรู้...แต่เสียใจด้วยนะ kyo ชั้นรู้แผนนายทั้งหมด"

                "นายรู้ได้ไง หรือว่า..." ตาของ kyo เบิกกว้างขึ้น "totchi...งั้นรึ"

                "ใช่ หมอนั่นบอกชั้น" Kaocrossพยักหน้า "หมอนั่น ชอบนายนะ kyo คิดดูละกันว่าเค้าต้องเสียใจแค่ไหน ตอนที่นายให้เค้าช่วยหา prototype ของนายให้ เค้ารู้แผนนายทุกอย่าง"

                "แต่ชั้นอยากเป็น มนุษย์" Santakyo ยังคงเถียง "นายไม่รู้สึกอะไรหรือไง ทั้งปีๆเราต้องอยู่แต่ในโรงงาน ทำโน่นทำนี่เพื่อใครก็ไม่รู้ทั้งโลก แต่ตัวเองกลับได้ออกมาโลกภายนอกแค่ปีละไม่กี่วัน ไม่เอาล่ะ นายจะทนก็ทนไป ชั้นไม่ทน"

                "เอ้ยๆๆ เดี๋ยวๆๆ พวกนาย" บุคคลที่ถูกลืม(ซึ่งตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของKaocross) ส่งเสียงขึ้น "ช่วยอธิบายให้ชั้นก่อนสิ ไม่เห็นเข้าใจเลย"

                Kaocross ก้มลงยิ้มกับคนในอ้อมแขน "ไม่มีอะไรหรอกแค่ kyo เค้าอยากเป็นมนุษย์ เลยจะแลกตัวกับนายเท่านั้นเอง...เออ จริงสิ kyo เอางี้มะถ้านายจะไปก็ไม่เป็นไรหรอกนะ " จู่ๆก็เปลี่ยนประเด็น "ชั้นมีความคิดดีๆ"

                "ทำไงอ่ะ?"

                "ก็...นายก็เปลี่ยนตัวกับ Kyo เค้านี่แหละ ชั้นจะ make ให้ว่านายไปไปเปลี่ยน Image มาจะได้สมจริงเวลาไปแกล้งคน มีคนเชื่ออยู่แล้วล่ะเพราะนายมันบ้าออก.... แต่ชั้นให้เวลาแค่ 1 ปี" Kaocross พูด "โลกภายนอกมันร้ายกว่าที่นายคิดเยอะนะ...ลองดูว่านายจะอยู่ได้มั้ย? แล้วคริสต์มาสหน้าค่อยมาว่ากันอีกที...ถ้านายยังยืนยันว่าอยู่ได้ ชั้นจะคุยกับนิคจูเนียร์ให้ เปลี่ยนนายเป็นคนจริงๆ"

                "จริงเหรอ?" Santakyoยิ้มกว้าง "ขอบใจนะ kao" ว่าแล้วเขาก็ทะยานรถไปยังโลกเบื้องล่างทันทีและหายลับไปจากสายตาทั้งคู่อย่างรวดเร็ว

               "เฮ้ย!!เดี๋ยวๆๆๆๆ ทำอย่างนี้หมายความว่าไงน่ะ แล้วชั้นล่ะ ชั้นจะทำยังไง!!" Kyo ตัวจริงโวยวายขึ้นมา "นายจะมาตัดสินใจเองแบบนี้ไม่ได้นะ ทำอย่างนี้ทำไมน่ะเมื่อกี้ยังทัดทานอยู่เลยนี่หว่า"

              "ก็..." Kaocross อมยิ้มเจ้าเล่ห์อีกแล้ว "ชั้นชอบเจ้านั่นก็จริง แต่แบบนายถูกเป๊กมากกว่าน่ะ ถ้าหมอนั่นไปเป็นมนุษย์นะ นายก็ต้องมาอยู่โลกของชั้นใช่ม้าแล้วนายจะอยู่ได้ไงถ้าไม่มีคนชี้แนะอย่างชั้นล่ะ"

                "หมายความว่า...." Kyo พึมพัมเบาๆอย่างสยองขวัญ

               "หมายความว่า อีก1ปีนับจากนี้ นายต้องอยู่กับชั้นตลอดไปน่ะสิ" ว่าแล้วKaocrossก็จับร่างเล็กกดกับเบาะรถที่ยังคงลอยอยู่กลางอากาศ ห่างไกลจากสายตามนุษย์ที่ไหนๆทั้งนั้น ท่าทาง....วันนี้เด็กๆคงต้องได้ของขวัญช้าไปหน่อยล่ะ แต่ตอนนี้...ขอเป็นเวลาของผู้ใหญ่ก่อนเถอะ...

                " ม่ายยยน้าาาาา.....ฮืออออ.......อย่างนี้แหละ ชั้นถึงได้เกลียดคริสต์มาส..สสสสสสส "

                .....แล้วคุณคิดว่าปีหน้า Kyo เค้าจะได้กลับโลกมนุษย์มั้ยอ่าาา????? ..... 

Kyo’s  CHISTMAS  Day / END

แถมอีกนิด

                "ฮึๆๆ ในที่สุด...อา โลกมนุษย์ที่เราใฝ่ฝันมานาน" Santakyo หัวเราะ ตอนนี้เขาเข้ามาอยู่ในแมนชั่นกว้างน่าสบายของKyo ตัวจริงของเราแล้ว ร่างเล็กผมแดงเดินสำรวจไปรอบๆ จนมาหยุดอยู่หน้าโปสเตอร์ ของ
 'Dir en Grey'

                "อึ๋ย..prototype ของเรานี่ บ้าชะมัด งั้นเราต้องเจาะด้วยเหรอเนี่ย..." เอามือแตะปากตัวเอง "เอาก็เอาวะ..ต้องย้อมผมด้วยนี่หว่า..เฮ้อ ชอบสีแดงนี่มากกว่าแฮะ แต่ช่างเหอะ เพื่ออนาคต อดทนๆ" Santakyo เออ...ตอนนี้ต้องเป็น Kyo แล้วสิเดินฮัมเพลงเข้าห้องน้ำอย่างมีความสุข... ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้เนาะ แต่ถ้าต่อไปเห็น Image Dir en Grey หรือเห็น Kyo บ้าๆบอๆ อย่าแปลกใจเลย นั่นไม่ใช่ Kyo ตัวจริงหรอก แต่เป็น Santakyo ที่กลายเป็นมนุษย์แล้วน่ะ บางทีอีก1 ปี Dir อาจกลับเป็นอย่างเดิมก็ได้...ถ้า Kaocross เค้ายอมปล่อย Kyo มานะ ..^^..

:::จบจริงๆแหล่ว:::