เรื่องราวของหญิงสาวสองคนผู้ใฝ่ฝันจะเป็นผู้ประกาศของสถานีโทรทัศน์ พวกเธอสองคนจึงต้องต่อสู้ แข่งขันเพื่อก้าวไปสู่จุดหมายนั้นซึ่งในการแข่งขันของพวกเธอ มิใช่เพียงการแข่งขันเพื่อความฝัน หากยังรวมถึงการแข่งขันบนถนนสายหัวใจด้วย…. มีเพียงความใฝ่ฝันที่จะเป็นผู้ประกาศข่าวของสถานีโทรทัศน์เท่านั้นที่ฮอยุงมี และ จินซุนมี มีเหมือนกัน …นอกนั้น เธอสองคนไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลย ฮอยุงมี เป็นหญิงสาวแสนสวย พราวเสน่ห์ เธอรู้จักบริหารเสน่ห์ของเธอเพื่อทำให้ผู้คนรอบข้างหลงใหล เธอเกิดและเติบโตท่ามกลางครอบครัวที่ไม่ค่อยอบอุ่นเท่าไรนัก และยังมีความทรงจำที่ไม่ค่อยดีในวันเยาว์ และเมื่อเธอสูญเสียพ่อ เธอจึงต้องต่อสู้ดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดด้วยแรงพยายามและทะเยอทะยานจะก้าวไปสู่ความใฝ่ฝันของเธอ จินซุนมี เป็นเด็กสาว แจ่มใส มองโลกรอบตัวสวยงาม เธอกำพร้าแม่แต่เด็ก แต่ก็มีพ่อและคุณน้าแม่ของวูจินที่คอยดูแลเธอมาแต่เล็ก กล่อมเกลาเธอจนเติบโตเป็นเด็กสาวผู้ร่าเริง เสน่ห์ของเธอก็คือเสียงหัวเราะและรอยยิ้มอันอ่อนโยน … จินซุนมี แอบหลงรักวูจิน ชายหนุ่มซึ่งเติบโตมาพร้อม ๆ กับเธอ แต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่เธอคิด เมื่อฮอยุงมีก้าวเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ เธอจึงได้พบว่าแท้จริงแล้ววูจินหาได้รักเธอมากไปกว่าน้องสาว เขาเริ่มห่างเหินกับเธอและให้ความเอื้ออาทรต่อฮอยุงมีมากขึ้น ไม่แม้กระทั่งจะฟังหรือเชื่อในสิ่งที่จินซุนมีเตือนเขาด้วยความรักและเป็นห่วงบ่วงใย เพราะความบอบช้ำเมื่อคิดว่าตนเองได้สูญเสียวูจินไป เขาไม่ได้รักเธอเหมือนอย่างที่เธอรัก และฮอยุงมีก็แสนร้ายกาจในความรู้สึกของเธอ เธอจึงตัดสินใจไปเรียนภาษาอังกฤษภาคฤดูร้อนที่ลอนดอน อย่างน้อยก็เพื่อรักษาความเจ็บช้ำที่ได้รับจากการกระของวูจินและฮอยุงมี ที่ลอนดอนเธอพักอยู่กับครอบครัวญาติที่เปิดร้านอาหารที่นั้น และเธอได้พบกับยุนฮุนจุน แม้การพบกันครั้งแรกจะไม่น่าประทับใจนัก เพราะเขาขับรถชนเธอ แต่ด้วยความไร้เดียงสา มองโลกและผู้คนในมุมมองอันสวย ความร่าเริงของเธอก็ทำให้สองคนเป็นเพื่อนคุยกันอย่างถูกคอ จินซุนมีเป็นคนเปิดเผย ตรงไปตรงมาและเก็บความรู้สึกและน้ำตาไม่ค่อยจะเก่ง เมื่อเธอได้รับจดหมายจากวูจินและฮอยุงมีที่ส่งมาจากเกาหลีเธอก็ร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าฮุนจุน ลำบากให้เขาต้องคอยเป็นเพื่อนและคอยปลอบใจ ให้กำลังใจแก่เธอ เธอจึงมีความเชื่อมั่นมากขึ้นที่จะกลับเกาหลีไปถามวูจินให้กระจ่างว่าเขายังรักและต้องการเธออีกหรือเปล่า … แต่แล้วจินซุนมีก็ต้องพบกับความผิดหวังอย่างสิ้นเชิงเมื่อเธอกลับมาพบว่า ความสัมพันธ์ระหว่างวูจินกับฮอยุงมีก้าวล้ำหน้าเกินกว่าที่เธอคาดคิด เขาสองคนมีช่วงเวลาดี ๆ แก่กันดังที่เธอได้เห็นว่า ในห้องของเขาและฮอยุงมีมีภาพถ่ายคู่ของกันและกันตั้งไว้ และฮอยุงมีก็เหมือนเจตนาจะอวดความสัมพันธ์นั้นให้จินซุนมีได้ตระหนักชัดและเลิกยุ่งกับวูจินเสียที นับแต่นั้นมาจินซุนมีแม้จะชอกช้ำแต่ก็พยามตัดอกตัด ตั้งหน้าตั้งตามุ่งมั่นและต่อสู้เพื่อความฝันที่จะทำงานเป็นผู้ประกาศซึ่งคงเหลือเพียงความฝันเท่านั้นทำให้เธอมีพลังจะก้าวต่อไป โดย ณ เวลานั้นเธอมี ฮุนจุนเป็นเพื่อนที่แสนดีที่คอยรับฟังเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับเธอ แม้ช่วงเวลานั้นจินซุนมีเหมือนต้องฝ่าขวากหนามอันเจ็บปวด ทำให้เธอต้องร้องไห้บ่อย ๆ เพราะนอกจากวูจินผู้ชายที่เธอรัก และก็ยังรักเขาอยู่อย่างไม่อาจตัดใจได้ขาด เขาทำงานเป็นช่างภาพสถานีโทรทัศน์ แต่เขาก็ไม่ได้สนับสนุนความฝันของเธอเลยแต่กลับสนับสนุนฮอยุงมีให้เขาไปฝึกงานและทำงานที่นั่นก่อน จินซุนมีก็ได้แต่น้อยใจและหาได้ลดความพยายามจะสู่เพื่อความฝันของเธอไม่ เธอได้ไปสมัครสอบเป็นผู้ประกาศข่าวของสถานีโทรทัศน์ที่เดียวกับฮอยุงมี ที่นั่นเธอได้รู้จักเพื่อน ๆ เพิ่มมากขึ้น ที่สถานีโทรทัศน์ ความเบอะบ๊ะ ซุ่มซ่ามของจินซุนมีทำให้เธอกลายเป็นคนไม่ค่อยเอาไหนในสายตายูจูฮุยผู้ฝึกสอนรุ่นพี่ซึ่งกลับไปชื่นชมฮอยุงมีว่าเก่งและมีพรสวรรค์มากกว่า จินซุนมีซึ่งมีเพียงความพยายามและความตั้งใจจริงจึงพบกับอุปสรรคอันยิ่งใหญ่ซึ่งทำให้เธอต้องร้องไห้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เวลานั้นเธอก็ยังมีฮุนจุนเป็นที่พึง เขาเพิ่งกลับมาจากลอนดอนเพราะพ่อป่วยและเขาต้องเขาไปดูแลกิจการสถานีโทรทัศน์ซึ่งเป็นกิจการของแม่ก่อนที่มันจะถูกครอบครองโดยญาติของภรรยาใหม่ของพ่อเขา การนั่งเก้าอี้ผู้บริหารของสถานีโทรทัศน์ทำให้เขาได้เฝ้ามองความเป็นไปของจินซุนมีและแอบเป็นกำลังใจคอยช่วยเหลือเธออยู่เงียบ ๆ โดยที่เธอเข้าใจว่าเขาเป็นเพียงหนุ่มตกงานต๊อกต๋อย … ความลับที่ฮุนจุนเป็นผู้บริหารสถานีโทรทัศน์ไม่เป็นความลับอีกต่อไป เมื่อฮอยุงมีพ่ายแพ้ให้แก่จินซุนม ีในการผลิตรายการโทรทัศน์รายการหนึ่งที่จินซุนมีชนะด้วยคะแนนนิยมจากประชาชน แต่ฮอยุงมีและยูจูอุยกลับมองไปว่าจินซุนมีไม่ได้มีความสามารถเธอก็แค่มีโชคช่วย และเพราะเธอรู้จักกับยุนฮุนจุน ...เขาเป็นคนช่วยเหลือเธอทั้งที่ในความจริงไม่ใช่… ยูจูฮุยแอบหลงรักยุนฮุนจุนอยู่ก่อนแต่เขาไม่ได้รักเธอตอบ เขามอบความรู้สึกดี ๆ ให้เธอแค่ความเป็นเพื่อนเท่านั้นเธอจึงรู้สึกอกหักครั้งแล้วครั้งเล่าและเมื่อมาพบว่ายุนฮุนจุนหลงใหลหญิงสาวที่แทบไม่มีอะไรเที่ยบเทียมเธอได้เลย เด็กสาวที่ดูกะโปโลด้วยซ้ำยิ่งทำให้เธอไม่ชอบหน้าจินซุนมีมากขึ้น ด้วยอคติของเธอ เธอจึงกลายเป็นฝ่ายเดียวกับฮอยุงมีที่คอยเอาอกเอาใจและยกย่องเธอสารพัดไปโดยปริยาย จินซุนมีแม้แต่แรกเธอจะดีใจที่ได้รับเลือกให้ทำรายการโทรทัศน์ที่เธอชนะการทดสอบ แต่ความภูมิใจและดีใจก็มลายสิ้นเมื่อทุกคนพากันเข้าใจว่ายุนฮุนจุนอยู่เบื้องหลังความสำเร็จของเธอ เมื่อเธอเพิ่งจะได้รู้ว่าเขาเป็นผู้บริหารสถานีและปิดบังฐานะแท้จริงกับเธอทำให้เธอโกรธเคืองและทำตัวห่างเหินกับเขา ซึ่งฮุนจุนเสียใจเป็นอย่างยิ่งที่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับจินซุนมีเลวร้ายลง แต่ก็พยายามจะปรับความเข้าใจกับเธอพร้อมเปิดเผยความในใจว่า….เขาชอบเธอ…สร้างความสับสนให้แก่จินซุนมีเป็นอย่างยิ่ง ขณะเดียวกันก็สร้างความไม่พอใจให้แก่ฮอยุงมีด้วยเช่นกัน และยิ่งไม่พอใจมากขึ้นเมื่อฮุนจุนควงจินซุนมีไปงานเลี้ยงของสถานี แนะนำเธอกับพ่อเขาและได้นั่งร่วมโต๊ะกับผู้บริหารกลุ่มบริษัท เวลานั้นเหมือนเป้าหมายของฮอยุงมีได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว... ความสัมพันธ์ระหว่างฮุนจุนกับจินซุนมีค่อย ๆ กลับมาสานต่อด้วยีดังเดิม ฮุนจุนระมัดระวังตนเองมากขึ้นไม่แสดงตนหรือเข้าไปให้ความช่วยเหลือจินซุนมีออกนอกหน้า แต่เขาก็ไม่เคยหยุดส่งกำลังใจและอยู่เคียงข้าง วันหนึ่ง ฮอยุงมีเกิดไส้ติ่งอักเสบกะทันหัน เธอต้องนอนพักรักษาตัวในโรงพยาบาล แต่เธอก็ยังไม่วายห่วงเก้าอี้ผู้ประกาศของเธอจะถูกจินซุนมีแย่งไป อุตส่าห์ขอร้องยูจูฮุยให้กันไม่ให้จินซุนมีได้เข้ามาทำหน้าที่นั้นแทน ยามนั้นวูจินได้เห็นตัวตนแท้จริงของฮอยุงมีเขาทั้งทุกข์ใจและเป็นห่วง จินซุนมีได้ทำหน้าที่ผู้ประกาศแทนฮอยุงมีแม้ยูจูฮุยจะไม่เห็นด้วย วันแรก ๆ เธอทำได้ดี แต่ต่อมาเหมือนชะตากลั่นแกล้งให้จินซุนมีผู้ซึ่งไม่ค่อยจะเก็บความรู้สึก ได้เก่ง ต้องเผลอด่าผู้ร้ายลักพาตัวเด็กออกอากาศ ทำให้เธอถูกผู้ใหญ่ปลดออกจากการเป็นผู้ประกาศทันที แล้วเธอก็ต้องไปนั่งร้องไห้ เสียใจ แต่แล้วโชคก็เข้าข้างเมื่อผู้ชมกลับชื่นชมและชอบในความไร้เดียงสานั้นของเธอ ด้วยคะแนนนิยมจากประชาชนเธอจึงได้กลับมาเป็นผู้ประกาศข่าวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้โชคไม่ได้เป็นของเธออีกเป็นครั้งที่สอง เพราะฮอยุงมีหาวิธีช่วงชิงงานของเธอคืน ด้วยการแกล้งโยนมือถือของจินซุนมีที่วางไว้ในห้องแต่งตัวเข้าไปไว้ใต้โต๊ะผู้ประกาศ จากนั้นเธอก็โทรเข้าไประหว่างที่กำลังออกอากาศ ทำให้เกิดเสียงรบกวนและเป็นเหตุให้จินซุนถุกปลดออกจากการเป็นผู้ประกาศและฮอยุงมีได้งานของเธอคืนท้ายที่สุด พอฮุนจุนรู้ข่าวเขาก็รีบเข้ามาตามหาจินซุนมีและกอดเธอไว้ จินซุนมีร้องไห้อย่างหนักจนหลับไปในรถที่ฮุนจุนพาเธอไปส่งบ้าน เหมือนที่เขาเคยพาเธอไปส่งเป็นประจำ ฮุนจุนตัดต่อเทปรายการโทรทัศน์ทั้งหมดที่หาได้ รวบรวมภาพรอยยิ้มของจินซุนมีมารวมไว้ แล้วบอกแก่เธอว่า เขาอยากเห็นเธอยิ้มแบบนี้ตอลดไป สร้างความซาบซึ้งและประทับให้แก่จินซุนมีเป็นอย่างยิ่ง แม้จินซุนมีจะรู้สึกตลอดเวลาว่าเธออาจไม่เก่งเท่าฮอยุงมี แต่เธอก็ตั้งอกตั้งใจทำงาน ด้วยความขยัน อดทน และไม่เคยท้อใจ เธอได้จัดรายการโทรทัศน์ที่ฮุนจุนคิดขึ้นโดยดูแลเรื่องเกี่ยวกับศิลปะและวัฒนธรรม เธอพยายามรับผิดชอบงานของเธออย่างสุดความสามารถ ช่วงเวลาที่จินซุนมีกำลังมีความสุขกับการดูแลเอาใจใส่ของฮุนจุน ความสัมพันธ์ของวูจินกับฮอยุงมีกลับแย่ลง เมื่อวูจินเริ่มรู้สึกถึงอาการแปลก ๆ ของฮอยุงมี เธอแสดงอาการอิจฉาจินซุนมีเพื่อรู้ว่าฮุนจุนชอบจินซุนมี ฮอยุงมีพยายามสร้างภาพลักษณ์ดี ๆ ยามอยู่ต่อหน้าฮุนจุน ทำตัวออดอ้อนด้วยจริตมารยาของเธอให้ฮุนจุนสนใจ เธอเริ่มปลีกตัวห่างเหินวูจิน ไม่ชอบหากเขาทำวางตัวเป็นเจ้าของเธอ ขณะเดียวกันมักพูดให้ฮุนจุนเข้าใจผิดว่าจินซุนมีกับวูจินยังรักและผูกพันกันอยู่มากและสร้างความเจ็บช้ำให้แก่เธอ ฮอยุงมีทำเหมือนเธออกหักจากวูจิน แต่ขณะเดียวกันคนที่กำลังบาดเจ็บหนักคือ วูจิน เขาดื่มหนัก และก่อเรื่องทะเลาะวิวาทจนแม่ของเขาพลอยทุกข์ใจ ในเวลานั้นก็มีจินซุนมีที่คอยมาดูแลเป็นเพื่อนเขา วันหนึ่งเมื่อจินซุนมีได้รู้และเริ่มเข้าใจว่าฮอยุงมีตีตัวออกห่างวูจินก็เพราะเธอเริ่มมาสนใจฮุนจุน เธอก็อึดอัดลำบากใจแต่ก็พยายามหาทางเข้าช่วยสมานรอยร้าวของคนสองคู่นั้น เพราะฮุนจุนทนเห็นจินซุนมีโศกเศร้าและคอยเป็นห่วงเป็นใยวูจินไม่ได้ เขาจึงตัดสินใจช่วย โดยขอร้องให้จินซุนมีหยุดทุกข์ใจกับวูจินอีก ถ้าหากเขาวูจินช่วยไม่สำเร็จ ฮอยุงมีโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเมื่อรู้ว่าถูกฮุนจุนส่งไปทำข่าวที่ลอนดอนกับวูจิน เธอไปสารภาพกับฮุนจุนว่าไม่มีประโยชน์อะไรทั้งสิ้นเพราะเธอกับวูจินเลิกกันแล้วและคนที่เธอชอบก็คือเขา เมื่อเธอไม่สามารถทำให้ฮุนจุนเปลี่ยนใจได้ เธอก็มาราวีจินซุนมีเพราะเธอเชื่อว่า จินซุนมีเป็นคนขอให้ฮุนจุนส่งเธอไปลอนลอน ที่ลอนดอน แทนที่วูจินกับฮอยุงมีจะได้ใช้ช่วงเวลานั้นทำความเข้าใจกัน ตรงกันข้าม ฮอยุงมีกลับตัดขาดและทำให้วูจินแทบเสียผู้เสียคนด้วยการขับไล่ให้เขาหายหน้าไปจากชีวิตเธอเสีย ด้วยความรักสุดหัวใจ วูจินจึงผิดหวังอย่างแรง เขาได้หายตัวไปจากโรงแรม ทำให้ทีมงานทุกคนเป็นห่วง พลอยเดือดร้อนมาถึงจินซุนมีต้องคอยช่วยแม่วูจินตามหาเขา เมื่อเขากลับมาในสภาพบอบช้ำจินซุนมีก็ไม่อาจทอดทิ้งวูจินไปได้เพราะแม่เขาขอร้องให้เธอช่วยดูแลเขา เธอจึงจำเป็นต้องไปบอกเลิกกับฮุนจุน ขอให้เขาไม่ต้องรอเธอเพราะเธอมีหน้าที่ต้องดูแลผู้ชายอีกคน คือ วูจิน การที่ฮอยุงมีคอยตามติดฮุนจุนเป็นเงา ทำให้เกิดข่าวลือว่าเขาสองคนคบเป็นแฟนกัน ขณะเดียวกันจินซุนมีก็ต้องคอยวิ่งตามวูจินเพื่อดูแลเขาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจ วันหนึ่งวูจินทำร้ายจิตใจเธออย่างหนักหน่วงเมื่อเขาเมาและทนเจ็บปวดต่อไปไม่ไหว เขาจึงตัดสินใจขอจินซุนมีแต่งงาน จินซุนมีได้แต่ร้องไห้ แล้วตอบเขาว่า " ฉันรอเวลานี้ รอคอยคำนี้มานาน แต่ทำไมเขาจึงเพิ่งมาบอกธอเวลานี้" จากนั้นสองคนก็พากันร้องไห้ด้วยความรู้สึกเจ็บช้ำ และเจ็บปวด วันหนึ่งวูจินเกิดได้รู้เรื่องอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับยูจูฮุย ทำให้เขาสงสัยฮอยุงมีและต่อมาก็พบหลักฐานว่าเธอเป็นคนทำให้ยูจูฮุยเกิดอุบัติเหตุรั้นจริง ๆ วูจินจึงต้องดักพบฮอยุงมีเพื่อเตือนเธอ ทำให้เขาผิดนัดกับจินซุนมีและปล่อยให้เธอต้องตากฝนรอ พอฮุนจุนมาพบก็เกิดทนไม่ได้ เพราะก่อนหน้าเขาเห็นวูจินไปกับฮอยูงมี เขาจึงพาจินซุนมีกลับบ้านพร้อมบอกให้เธอเลิกรอ แต่จินซุนมีเชื่อมั่นว่าวูจินนัดเธอไว้เขาจะต้องมาตามนัด จะช้าหรือเร็วเขาก็ต้องมาก ฮุนจุนจึงเข้าใจผิดคิดว่าจินซุนมียังมีเยื่อใยต่อวูจินอีกมาก เขาจึงกล่าวออกไปว่า เขาจะพาเธอไปส่งหากวูจินมา เขาจะปล่อยเธอไป ( เลิกยุ่งกับเธออีกต่อไป ) แล้วฮุนจุนก็ต้องเสียใจ เพราะท้ายที่สุดวูจินก็มาตามนัด วูจินเหมือนจะทำใจได้มากขึ้นเพราะเห็นทั้งแม่และจินซุนมีพลอยมาเป็นทุกข์ เขาเลิกดื่มแต่ยังไม่หายเศร้า เขาก็บอกให้จินซุนมีเลิกคอยตามเขาเสียทีมิเช่นนั้นเธอจะต้องเสียฮุนจุนไป ส่วนตัวเขาเองก็ไม่อาจหยุดรักฮอยุงมีได้แต่เขาก็ไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับเธอดี เพราะตากฝนจินซุนมีจึงไม่สบายทำให้เธอเข้าประชุมเรื่องรายการที่ทำช้าแถมบทรายการในช่วงของเธอยังไม่เสร็จอีก เธอจึงถูกตำหนิในห้องประชุม ฮุนจุนซึ่งเป็นประธานจึงตัดสินใจตัดรายการเธอออก จินซุนมีเข้าใจว่าเขาโกรธเธอเรื่องวันที่เธอตากฝนรอวูจินอีกทั้งเธอมีข่าวคืบหน้าเรื่องวูจินจะบอกแก่เขาแต่กลับถูกเขาปฏิเสธจะรับรู้ แถมยังบอกว่าเขาไม่ได้ดุเธอในห้องประชุมเพราะโกรธเธอเรื่องวูจินแต่เขาโกรธที่เห็นเธอทำงานงุ่มง่ามและก็ไม่ชอบที่ใคร ๆ มาว่าเธอ ดังนั้นจินซุนมีจึงไม่ได้เล่าเรื่องของวูจินให้ฮุนจุนฟัง เธอกลับไปฝืนจัดรายการวิทยุ แต่สุดท้ายก็หมดสติทั้งที่รายการยังไม่ทันจบ ฮุนจุนฟังรายการอยู่ในรถคิดว่าต้องมีเรื่องก็เลยกลับสถานีมาดูแล้วพบจินซุนมีหมดสติจึงนำส่งโรงพยาบาล เขาเฝ้าเธอตลอดคืนจนพ่อของเธอมารับช่วงต่อ ในตอนเช้า จากนั้นมา จินซุนมีกับฮุนจุนเริ่มเหินห่างกัน ทั้งยังมีข่าวว่าเธอเลิกกับฮุนจุนแล้ว และเขาก็ไปไหนมาไหนกับฮอยุงมีบ่อย ๆ ทำให้จินซุนมีเสียใจมาก แม้ฮุนจุนจะพยายามหาโอกาสเข้ามาคุยกับเธอแต่เธอก็รักษาระยะห่างอย่างห่างเหิน กระทั่งวันหนึ่ง เมื่อเธอทราบจากพ่อว่า เมื่อวันที่เธอป่วยเขาเฝ้าไข้เธอทั้งคืน เธอก็ไปหาเขาที่บ้านแต่กลับไม่ได้พบเพราะเห็นเขาออกมาจากบ้านพร้อมออกไปข้างนอกกับฮอยุงมี เธอรู้สึกเสียใจจึงไปดักรอวูจินและปรับทุกข์กับเขา วูจินตัดสินใจจะคืนดีกับฮอยุงมี แม้จะรู้ว่าฮอยุงมีเริ่มกลับมาทำดีกับเขาเพราะเธอต้องการหลักฐานที่เธอทำให้ยูจูฮุยเกิดอุบัติเหตุคืนก็ตาม และเขาก็ไม่ต้องการเห็นจินซุนมีกับฮุนจุนผิดใจกัน เขาจึงไปดักพบฮุนจุนและช่วยอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับจินซุนมีว่าไม่มีอะไร นอกจากความเป็นพี่น้อง จินซุนมีดีกับเขาเรื่อยมาเพราะเขาและเธอรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก แต่กับฮุนจุน จินซุนมีรักเขา...เมื่อได้รับรู้ความจริงฮุนจุนก็รีบไปพบจินซุนมีที่บ้านแล้วพาเธออกมาปรับความเข้าใจ พร้อมทั้งยืนยันว่าข่าวลือที่ว่าเขากับเธอเลิกกันนั้น เขาไม่ได้เป็นคนพูด และต่อไปไม่ว่าใครว่าอะไร ขอให้เธอมั่นใจในตัวเขา เขาก็จะมั่นใจในตัวเธอ... ฮอยุงมีโกรธมากเมื่อได้รู้ว่าวูจินเข้ามาวุ่นวายจนเรื่องยุ่ง วูจินเที่ยวไปบอกใคร ๆ ว่ากลับมาคืนดีกลับเธอแล้ว เมื่อวูจินซื้อตั๋วเครื่องบินให้เพื่อพาเธอไปอยู่ต่างประเทศ เขาลงทุนตัดขาดกับแม่เพื่อกลับมาคืนดีกับเธอแต่ปรากฏว่าฮอยุงมีกลับฉีกตั๋วเครื่องบินทิ้งอย่างไร้เยื่อไย กระทั่งคู่รักเก่าของฮอยุงมีออกจากคุก และคิดแค้นที่ฮอยุงมีทำเขาติดคุก เขาจึงย้อนกลับมาจะทำร้ายเธอแต่วูจินเห็นก่อนเขาจึงเข้าไปกันไว้ ทั้งยังช่วยฮอยุงมีมิให้โดนรถบรรทุกชน ส่วนตัวเขาถูกชนจนตาย...ใคร ๆ ก็ตำหนิฮอยุงมีที่เป็นสาเหตุให้วูจินตายแต่เธอกลับใช้ชีวิตราวไม่สะทกสะท้าน เมื่อฮอยุงมีพบเทปที่วูจินตัดต่อไว้ โดยลบหลักฐานที่เธอกลัวนักหนาออกไปแล้ว และบันทึกภาพเขาไว้แทนพร้อมคำพูดซาบซึ้งมากมายเกี่ยวกับความรัก และการให้อภัยที่เขามีให้เธอ ทำให้ฮอยุงมีซาบซึ้งและคิดได้ แต่ก็ได้แต่เสียใจเพราะไม่อาจเรียกคืนชีวิตวูจินกลับมาได้ เธอแก้ตัวได้เพียงวางแผนให้ตำรวจจับคู่รักเก่าของเธอ แล้วเขียนจดหมายถึงฮุนจุนสารภาพทุกสิ่งเลวร้ายที่เธอเคยทำ จากนั้นเธอก็เดินลงแม่น้ำ หายตัวไป... ตลอดเวลาจินซุนมีเฝ้าติดตามหาตัวฮอยุงมี แม้เธอจะได้ขึ้นมาทำหน้าที่ผู้ประกาศแทนแต่เธอก็ยังอดคิดถึงฮอยุงมีไม่ได้ มีเพียงฮอยุงมีความฝันร่วมกับเธอและที่เธอมามีวันนี้ได้ก็เพราะฮอยุงมี ยูจูฮุยตัดสินใจแต่งงงานกับคิมซุนดัน ซึ่งเขาแอบหลงรักเธอมานานและสุดท้ายก็พิชิตใจเธอได้ ยูจูฮุยจำเป็นต้องเสนอชื่อ จินซุนมีไปเป็นผู้ประกาศที่ลอนดอนแทน จินซุนมีลองเลียบเคียงถามฮุนจุนว่าจะยอมปล่อยเธอไปไหม ปรากฏว่าเขายินดีให้เธอไป ทำให้จินซุนมีตัดสินใจไปลอนดอน ทั้งที่ความจริงเขาได้เตรียมแหวนไว้ขอเธอแต่งงานแล้ว แต่พอรู้ว่าเธอจะได้ไปเป็นผู้ประกาศที่ลอนดอน เธอจะมีหน้าที่การงานที่ก้าวหน้าเขาก็เลยไม่กล้าจะขัดขวาง ... วันเดินทาง จินซุนมีจัดรายการเป็นวันสุดท้าย เธอได้เห็นเทปรายการที่มีภาพฮอยุงมี เธอกับฮุนจุนจึงไปที่นั่นและพบว่าฮอยุงมีได้สูญเสียความทรงจำทั้งหมด เธอจำได้แต่ช่วงวันเยาว์แห่งความสุขเท่านั้น จินซุนมีกับฮอยุงมีจึงได้จับมือเป็นเพื่อน จินซุนมีบอกแก่ฮอยุงว่าเธอเป็นเพื่อนรัก... ระหว่างกลับจินซุนมีเดินทางกลับ เธอขอให้ฮุนจุนส่งเธอลงระหว่างทางเพราะเธอไม่อยากให้เขาส่งเธอที่สนามบิน ไม่อยากเห็นเขามองเธอขึ้นเครื่องบิน บินจากเขาไปไกล เธอขอบคุณที่มีเขาคอยดูแล เขาเป็นเพียงคนเดียวที่คอยปลอบใจยามเธอร้องไห้ และนับจากนี้ไป เธอต้องเรียนรู้ที่จะดูแลตัวเองบ้าง ...จากนั้นเธอก็ลงรถและข้ามถนน ...ช่วงเวลาไม่กี่อึดใจฮุนจุนเหมือนคิดได้ตกเขาวิ่งตามเธอไปที่กลางถนนและขอร้องเธอไม่ให้ไป พร้อมหยิบแหวนแต่งงานมาขอเธอแต่งงาน ...ซึ่งเธอก็ตอบตกลง...เป็นคำตอบที่เธอรอคอยเขาถามมานานเนิ่นแล้วเหมือนกัน .....