SERAP

İzmir, insanı sıcak şehir

Toprak sıcak, üzerinde hava sıcak

İyonlaşmış, ışığı büker, eğer

Bir kadına aşık oldum

Gördüğüm serapmış meğer

3 Eylül 2000, 04:00,  Zonguldak

SÖNMÜŞ YANARDAĞLAR ÜLKESİYİM

Bütün aşklarımı kaybettim

Boş bir kovan gibiyim

Herşey bitti heyecanım gitti

Adaklarım kesildi dualarım okundu

Bütün hayatı yaşamış gibiyim

Ey gün ışığında mavi gökyüzü

Ey gece karanlığında ışıyan yıldızlar

İçimde volkanlarım söndü

Çağlayanlarım dondu

Söyleyin bana ben neyim

Bir kelebeğin ömrü kadar sürdü aşkımız

Söyleyin

Onun için artık ben bir el miyim

Ama durun

Durun ben size söyleyim

Lavlarım soğumuş, küle dönmüşüm

Aşksız kalmışım yani

Bedenim canlı, ruhen ölmüşüm

Gerisini nerden bileyim

Küllerim rüzgarda savrulur

Sönmüş yanardağlar ülkesiyim.

BİR AŞK BÖYLE YAKAR MI İNSANI

Çölde bir ağaçtı o

Yoz tarlada bir başak

Çalı dikenine konmuş bir kelebekti

Değirmen taşında ak un

Kucağımda büyüttüğüm bir bebekti

Daha ne desem

Dağları ovaları ve ülkemi,

Dünyayı ve evreni

Nasıl sevdiysem

Onu öyle sevdim

Ey putlar ve totemler

Ey bereket tanrısı

Ey güneş,

Ey aşk tanrısı

Ve ey bütün tanrılar söyleyin

Bir aşk böyle yakar mı insanı

Söyleyin o yeniden beni sever mi

Kalbim sanki duracak

Ruhum neden daralıyor

Söyleyin ey tanrılar

Bu dünyada aşksız bir ben mi kaldım

Al yanakta kara bir ben gibi

Koca şehirde karamsar bir ben mi kaldım

23.8.2000, Alsancak, İzmir

UNUT BENİ

Demiştin ki unut beni unut

Kalmasın içinde en ufak bir umut

Öylece donakaldım, yıkıldım

Öyle derindi ki aşkım

Hayır diyemedim

Tamam dedim, unuturum

Sana söz verdim

Sandım ki kendimi avuturum

Ama olmadı be canım

Olmadı be aşkım

Yapamadım

Sen benim için

Denizde su idin

Karada toprak

Havada bulut

Verdiğim bütün sözleri unut

Çünkü tutamıyorum

Şu kalbimi şurdan söküp atamıyorum

Çok uğraştım inan

Çok uğraştım

Seni bir an bile unutamıyorum

19 Ağustos 2000

Avrupalı Pansiyon, Çeşme, İzmir