Borazanları çalıyor avlusuna bir çınarın gölgesi düşmüş yüreğimin. Seri cinayetlere yol ediyorum fersiz gözlerimi. Fırtına habercisi bir rüzgar aralıyor yine menteşeleri gıcırdayan kapılarımı. Herşey gölgelerin oyunu. "MEVSİM DÖNÜYOR" diyor biri ve biri dört mevsim sonbahar sanıyor kendini. Kopmuş kendinden herkes.
Sorsan cevapsız.
Gece siyahtı, gecenin rengiydi siyah. Koynumda bir ses besledim. Karanlıkta tektaraflı bir monoloğa aitti ses. "Seni bıraktım başkasına vardım" deyiverdi birden ve gece kayıp düştü düşlerimden. Sapsarıydi artık ses. Geceye yakışmayan bir sarı... O sarı aya doğru aktı.

Her giden kendini götürüyor ve ben anı biriktiriyorum arkalarından. Çoğunun gözlerinde bıraktım gözlerimi belki, ama yinede kendi adına giden benim adıma kalandır. Artık olan olmuştu ve bir gece bir kabusun kapısı aralanmıştı işte!

Uzun bir süzülüşte rüzgarı geçirmek yüzüne. Hele yüzün olmuşsa sonbahar, hele uzaklaşıyorsan gelip geçen mevsimlerın ardı sıra...
Yaprak gevrekliğinde kaygılı düşüşlerim, Lal habercisiyim unutulmuş zamanların.
Kanatlı bir mevsimi doluyorum dilime. Sarı kaybolup giderken, herşeyi süpüren rüzgar çıkıyor. Haritası parçalanıyor ellerimde yaşamın. Yüzüm çatlamış topraklar gibi karıncalı.
Bu yitiriliş değil.
Zamanın gölgesinde denklemsiz ve çok bilinmeyenli SEN...
EY AŞK !!!
Haykırışları duymuyor musun?
Hangi kentin sınırına ulaşmadın?
Hangi sınırdan el sallıyorsun?
Gecenin sesini boşa çıkaran terkedişler neden sıcaklığını yitirdi?
DELİ KORKUSUZLUĞUM yıllarca hamal olmadı mı sevgimizin gölgesinde?
AYAĞINA DÜŞEN GÖLGEYE ACIDIN MI HİÇ SEN ???