Nicedir yağmur yağmaz olmuş. Gök sessiz, yıldızlar bakışsız kalmış. Uykusuyla vedasında geciken deli kız, tiktaklarla yarışına eksik başlamış ve unutmuş o gün pabuçlarını giymeyi. Ama bu unutkanlık, onu yarışının başlangıcına döndürmemiş;
"Olsun," demiş
"Nicedir basmazdım toprağa.."
Ve devam etmiş yarışına... Çıplak ayakları ve hızlı adımlarıyla.
Güneşi selamlamış önce ama görememiş güneşin onu selamsız bıraktığını. Yürümelerini koşmalarına adayan deli kız, özlemini almış kucağına ve değmiş çıplak ayaklarını toprağa.
Kapamış gözlerini ve beklemiş toprağa akmayı...
Oysa ki, toprak katmamış kendine onu. Kızın çıplak ayaklarına nicedir duyduğu özlemi, kendine artık kefen eden toprak, öfkesiyle acı doldurmuş deli kızın yüreğine ...
Acıtmış....
Kulaklarındaki tiktakları duyulmaz etmiş...
Gözleriniyse bakışsız kılmış...
Eritmiş tüm elbiselerini ve acıyla giydirmiş. Güzel etmiş...
Güneş ona ayna olmuş ve selamlamış aynadaki güzel kızı. Aynaya bakan deli kız, önce gözlerindeki bebekleri öldürmüş ve ayırmış cesedi gözlerinden. Avuçlarındaki cesedin üzerindeki kahkahayı dudaklarına eklemiş.
Ve bakmış.
Ve görmüş güzelliğini...
Artmış toprağa akma istemi büsbütün. Yaşamını bozdurmaya gitmiş, ölümünü satın almak için. Kesesindekileri de eklemiş ama yetmemiş parası...
Onu çağıran denize vermiş adımlarını. Deniz önce deli kızın gözlerini katmış kendine, sonra da yüreğini sığdırmış enginliğine.
Güneş ayna olmuş onlara.
Gök konuşmuş,
Yıldızlar bakmış,
Yağmur değmiş,
Ve deli kızın vedası,
Selam olmuş toprağa...

Yazan: Dezen