Ναι κίτρινο είναι το χρώμα που εκφράζει τα συναισθήματα μου όταν λείπεις…
Ένα απαλό, αχνό, «άρρωστο» κίτρινο, που πλημμυρίζει τη ψυχή μου και τη σάρκα μου.
Τώρα μη νομίζεις ότι μπορώ να εστιάσω ακριβώς στο τι αισθάνομαι…
Κενό… Γκρί, ναι γκρίζο κενό όταν φεύγεις, κάθε φορά που φεύγεις! Ανεξάρτητα προορισμού…

Υπάρχεις ;
Άραγε πόσο υπαρκτή είσαι ;
Η αγάπη μου είναι άραγε ικανή για να υπάρχεις;
Μα εάν δεν υπάρχεις τότε πως μου λείπεις ;
Η απουσία είναι απόδειξη της ύπαρξης σου ;
Πάντως σ’ ευχαριστώ που αναδύεις συναισθήματα που για χρόνια ήταν ξεχασμένα
- χαμένα ίσως - έστω και εάν το κάνεις χωρίς να το καταλαβαίνεις.

Απουσία…
Αιτία παραγωγής συναισθημάτων…
Απουσία…
Αισθάνομαι - άρα υπάρχω…
Απουσία…
Κι’ όμως κάθε σημάδι, κάθε γωνία, η παραμικρή γραμμή του προσώπου σου είναι εδώ…
Μπροστά μου…
Απλώνω τα χέρια μου, γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να σ’ αγγίξω.
Ανοησία ; ¨Όχι! Σίγουρα όχι.
Μα αφού δεν είναι «ΛΟΓΙΚΟ» να αγκαλιάζεις κάτι που δεν υπάρχει, θα έλεγαν οι περισσότεροι.
Αλλά τι από «εμάς» είναι  «ΛΟΓΙΚΟ» ;
Τίποτα ! Ευτυχώς !
Αυτό το «τίποτα» είναι ολόδικο μας, κανείς άλλος δεν μπορεί να διαισθανθεί καν το μέγεθος του « τίποτα ».
Αυτό το « τίποτα »  που δεν μας ενώνει και δεν μπορεί να μας χωρίσει.

Έξω από κάθε λογική και μέτρο…
Στη τροχιά του απαγορευμένου ακόμη και σαν σκέψη…
εκεί βρίσκεται ο πύργος από άμμο που χτίσαμε.
Ευάλωτος, κάθε μέρα γκρεμίζεται - ευτυχώς - γιατί ποτέ δε θα σαπίσει. Πάντα θα είναι καινούργιος και εύθραυστος πάντα νέος γεμάτος ζωή και χωρίς να φοβόμαστε μπορούμε κάθε μέρα να τον γκρεμίζουμε.
Δικό μας δημιούργημα είναι, χωρίς δεσμεύσεις.
Αγνός ο πύργος μας και ασ’ είναι απαγορευμένος.
Δικός μας - Μυστικός - από Θεό και ανθρώπους.
Δε συμφωνείς μαζί μου ;
Αυτό που δεν μπορούμε να δείξουμε σε τρίτους παραμένει αναλλοίωτο… άτρωτο, μακριά από κριτικές ματιές, μόνο δικό μας. Έντονο, δυνατό, κρυφό, γεμάτο μυρωδιές και ήχους δικούς μας.

Μου λείπεις, και έρχεται ξανά το κίτρινο χρώμα, με δύο μαύρα μάτια να με κοιτούν όπως τότε, που δε θέλεις ή δε μπορείς να θυμηθείς…
Μου λείπεις και καταλαβαίνω πόσο τυχερός είμαι που νιώθω αυτό το συναίσθημα.
Αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, το κάψιμο στη ρίζα του κεφαλιού, το μούδιασμα σ’ όλο το κορμί.

Μου λείπεις…
Γκρι, κόκκινο, κίτρινο, θολά…
Μυρωδιές, μνήμες αφής, ακοής, όρασης, γεύσης…
Μου λείπεις…
Σ’ αγαπώ και σ’ ευχαριστώ

11-5-98