Pico da Frouxeira: Curiosidades
Pico da Frouxeira
Pico da Frouxeira
  • Ruinas da Fortaleza do Mariscal Pedro Pardo de Cela
    Pedro Pardo de Cela era fillo de Violenta de Aguiar e de Juán Pardo, señor feudal de Cela, a quen sucedeu na posesión dos bens e señorío da casa, unha das máis poderosas do país. Casou con Isabel de Castro, sobriña do Bispo de Mondoñedo, don Pedro Enríquez de Castro, e filla da Condesa Beatriz, quen aportou como dote ó matrimonio a maior parte dos señoríos e fortalezas que eran propiedade da mitra, sendo unha delas o Castelo da Frouxeira.
    En 1445, o bispo finou, e o seu sucesor Pedro Arias Baamonde, reclamou ó Mariscal os bens que posuía por doazón do prelado defunto. Pedro Pardo negouse, pois formaban parte da dote da súa dona, e castigaba inexorablemente a quen osaba introducirse nos seus dominios, sendo polo xeral, comisionados enviados polo bispo Fadrique de Guzmán.
    Os mesmos irmandiños, impulsados polo clero, facían a guerra contra o Mariscal pois considerábano un usurpador dos bens da mitra mindoniense. Os Reis Católicos tíñano por cabecilla da revolta en Galicia a favor de Juana a Beltranexa e non dubidaron un instante para enviar comisionados a Santiago que formaron causa contra Pedro Pardo e deron sentencia contra él de confiscación de bens e morte en garrote.
    O Castelo da Frouxeira foi sitiado polas tropas encabezadas por Mudarra pero o seu ímpetu volveuse contra él, véndose na obriga de levantar o sitio e fuxir. Envalentonado o Mariscal, saíu cos seus da fortaleza deixándoa entregada a vintedous criados que logo a venderon aos seus enemigos. O 7 de Nadal de 1483 foron collidos o Mariscal e o seu fillo xunto con outros acompañantes e levados a Mondoñedo, onde, dez días máis tarde, administrados tódolos sacramentos sufriron morte en garrote él e o seu fillo de 22 anos de idade.

    Nota crítica do historiador Benito Vicetto (Historia de Galicia):
    "...Dígase lo que se quiera por los escritores clericales o por los que lo parecen, resulta que tanto su inocentísimo hijo como él, fueron mártires de la teocracia, de aquella teocracia mucho más soberbia, cruel y dilapidadora de bienes extraños, que soñó serlo jamás el desdichado noble gallego. Los dos crímenes que se arrojan sobre su memoria fueron: los bienes del obispado mindoniense que él disfrutó y su bandera levantada por doña Juana.
    Lo primero no es un crimen, pues los disfrutaba por donación pública de un prelado, cuya familia (los Castro) hacía más de un siglo que los poseía en propiedad. Y lo segundo menos, porque la legítima heredera del trono no era Isabel I, hermana de Enrique III de Galicia; era la princesa doña Juana, la única hija que tuvo este rey, la cual, casada con Alfonso V de Portugal entrañaba en su bandera o su causa la unión de España y Portugal..."