ความในใจของ

น้องหนู

ยังจำได้เสมอ........
รสชาติของชีวิตช่วงหนึ่งในรั้วสีบลู ผ่านมาสองปีแล้วสินะนับจากครั้งล่าสุดที่เราได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาในวันรับพระราชทานปริญญาบัตร ถ้าลองนึกย้อนไป หลายคนคงบอกว่า วันเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน วันเวลาแห่งความสุขเป็นอย่างนี้เอง ถ้าเราไม่ทะนุถนอมช่วงเวลานั้นไว้ เราอาจต้องมาเสียดายที่ผ่านมันมาโดยที่ไม่มีอะไรติดมือมาเลย เธอรู้สึกอย่างนั้นไหม.......
สำหรับเรา...4 ปีที่อยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดช่วงหนึ่งของชีวิต...เรามีเพื่อนที่แสนดี มีทั้งรอยน้ำตาและเสียงหัวเราะในความทรงจำที่ยังชัดเจน มีความรู้สึกดีๆอยู่ในใจเมื่อได้คิดถึง มีอะไรๆหลายอย่างที่เราไม่สามารถบรรยายได้.....อยู่ในใจ
เมื่อต้องก้าวพ้นชีวิตของนักศึกษาเข้าสู่สังคมของการทำงาน เรามีเพื่อนใหม่ ที่กลายเป็นเพื่อนเก่าในวันนี้ ส่วนเพื่อนเก่าก็เขยิบฐานะขึ้นเป็นเพื่อนสนิท เราต่างคนต่างมีภาระหน้าที่ มีทางเดินของชีวิตที่เราต่างเลือกเดิน แม้จะไม่ได้ติดต่อกัน เรายังเชื่อว่า มิตรภาพของพวกเรายังคงอยู่ในใจของเราทุกคนเสมอ เราอาจถูกภาระหน้าที่บีบบังคับให้ชีวิตของเราอยู่ในขอบเขตที่จำกัด เราต่างบอกตัวเองว่า เราไม่มีเวลาติดต่อเพื่อนเก่า จริงๆแล้ว เราทุกคนมี"เวลา"เป็นของตัวเองทั้งนั้นะ แต่เราอาจเหน็ดเหนื่อย อ่อนล้ากับภาระต่างๆ เราคิดถึงใครบางคนแค่ในใจ เราไม่ได้บอกเค้าว่าเราคิดถึงเค้าแค่ไหนและมากเพียงใด
แค่อยากรู้ว่า.....เรายังคิดถึงกันอยู่ใช่ไหม........
คิดถึงเพื่อน

BACK