Yalnız yürümek zorunda olduğum ormandayım yine. Etrafımda soğuk ağaç gövdeleri.. Kırmızı alevlerle, yaşlar boğuşuyor yüzümde.. Aklım benimle beraber olmadığını gösterdiğinden beri kaç gün geçti bilmiyorum..
Sorulara cevaplar aramak için başlamıştım yürümeye. Hep aynı durum, bir türlü düşüncelerimi dizginleyemiyorum. Bir oraya bir buraya gidiyorlar. Bazen geçmişten bir anı canlandırıyolar,bazen dikkat etmediğim bakışları gözüme sokuyorlar. sonra göz pınarlarım devreye giriyor. Usul usul yanaklarımı yıkıyorlar.
Yine seni düşünüyorum kalbim. Yine beni üzüyorsun geceleri.. Sessiz seçenekler sunmuştun gözlerine bakarken Onun,anlamadı seçeneklerini... Anlayamazdı belkide. Anlamamalıydı, kendince. Mutlu olmak unutulmuşluğumu hatırlıyorum bu ormanda.. Ağaçlar bir gün sıcak evlerde mobilya olacaksınız o zaman korkmayacağım şimidiki gibi...