[ HOME ] [ สารบัญ ]

ธิดาพระเสาร์ ปัจฉิมบท

ภายหลังสุวรรณคีรีรู้สึกเสียใจ

และอยากพบเสาวคนธ์

จึงสักการะของดำทั้ง 8 อย่าง

เพื่อเชิญพระราหูมาหาตน

และขอแลกวิญญาณเพื่อให้ได้พบภรรยา

พระราหูไม่รับปาก

เพราะตนเป็นสหายกับพระเสาร์

รู้เสาวคนธ์มาแต่เล็กแต่น้อย

ไม่ต้องการผิดใจกับพระเสาร์ ที่จะทำให้เสาวคนธ์เป็นม่าย

จึงมอบหมายให้พระเกตุบุตรตน พาสุวรรณคีรีไปหาเสาวคนธ์ที่บาดาล

แต่ไม่สามารถพบได้ทันที เพราะเสาวคนธ์ได้ขอให้พระเสาร์วางกับดักไว้ 8 ชั้น

ได้แก่

ถ้ำน้ำวน สุวรรณคีรีใช้เขาโคเป่าหาทางออก
ด่านภูติผีปีศาจ ใช้อาวุธที่พระเกตุมอบให้
ด่านพญานาค 1 เศียร
ด่านพญานาค 3 เศียร
ด่านพญานาค 7 เศียร
ด่านพญานาค 9 เศียร ล้วนใช้พญาครุฑทั้งสิ้น

เหล่ายักษ์โขมดบริวารพระราหู จึงสามารถผ่านโดยง่าย

ด่านสุดท้ายเป็นด่านพ่อตาของสุวรรณคีรี

พระเสาร์สีอสิตรออยู่

"เจ้า!! มาทำไม" ทรงตวาดด้วยความพิโรธ

"มาหาเสาวคนธ์พะยะค่ะ" สุวรรณคีรีตอบอย่างเด็ดเดี่ยว

"เสาวคนธ์ไม่พบใครทั้งนั้น" พระเสาร์ตวาด

"ต้องอยากพบแน่พะยะค่ะ" สุวรรณคีรีเถียง จนไม่แน่ใจว่าตนเองพูดกับเทพอยู่

"ไปให้พ้นไม่อย่างนั้นเราจะลงโทษเจ้า" พระเสาร์แกว่งศูทร

สุวรรณคีรีคุกเข่าลงทันควัน

"ข้าพระองค์จะไม่ยอมตาย แล้วก็ไม่ยอมไม่ไหนถ้ายังไม่เจอเสาวคนธ์ด้วย พะยะค่ะ"

"เสาวคนธ์ไม่อยากเจอเจ้า"

พระเสาร์ตรัสเสียงดังกังวานอย่างไม่แน่ใจนัก

"แต่ถ้าเจอจะไปใช่ไหม ได้!!! แค่เจอเท่านั้น" พระเสาร์หายเข้าไปในอุโมงค์หิน

หายเข้าไปหาเทพนารีเสาวคนธ์ที่มีดวงพระเนตรสีแดงคล่ำ คล้ายกับพระองค์เพิ่งกันแสงมา

"สุวรรณคีรี ต้องการพบเจ้า ลูกรัก" พระเสาร์ตรัสนามของลูกเขยราวกับมันเป็นคำสบถที่หยาบคาย

"ลูกคิดว่าไม่เพค่ะ เสด็จพ่อ" เสาวคนธ์ใช้พระหัตถ์ปาดน้ำพระเนตร

"บุรุษผู้นั้น บอกว่าจะไม่ไปไหนหากเจ้าไม่ไปพบ.." พระเสาร์ทรงตรัสอย่างอ่อนโยนผิดกับรูปกายพระองค์

"พ่อไม่คิดจะบังคับให้เจ้าไป แต่พ่อใคร่อยากให้เจ้าไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง" พระเสาร์ตรัสเอ่ยอย่างสง่างาม ขาข้างที่พิการของพระองค์พาดอยู่พบคอเสือพลาดกลอน

"แต่ถ้าเจ้าไม่ชอบ…" พระองค์ตรัสอย่างเมตตา

"พ่อจะออกไปเอง"

"ไม่ต้องแล้วเพค่ะ ลูกจักออกไปคุยกับเขาเอง" เสาวคนธ์แหงนดวงพระเนตรสีน้ำผึ้งเช่นเดียวกับพระบิดา

พลางลุกจากก้อนศิลาที่วางเลียบเคียงกับพยัคฆ์ของนาง ก้าวเดินออกไปนอกอุโมงค์

สุวรรณคีรีลุกขึ้นทำความเคารพอย่างนอบน้อม อย่างที่ใช้ทำกับเทพ

"มาทำไม?" เสาวคนธ์ตรัสอย่างเย็นชา เสียงของนางเย็นราวกับวารี

"มารับภรรยากลับ พะยะค่ะ"

"หรือ!!!" เสาวคนธ์ตรัสด้วยน้ำเสียงเช่นเดิม การง้องอนผู้หญิงใช้ถ้อยคำง่ายๆเช่นนี้คงไม่ได้ผลนัก

"เราคาดว่านางคงไม่ได้อยู่ในฐานะภรรยาเจ้าแล้วกระมัง" เทพนารีผู้งดงามตัดพ้อ พลางหันหลังกลับ

"กลับไปเถอะ"

สุวรรณคีรีลุกขึ้นคว้าพระหัตถ์เทพธิดา นางหันกลับมามองอย่างตื่นตระหนกและตำหนิ

"ปล่อยเรา" เทพธิดาสะบัด

"ข้าพระองค์จับต้องพระวรกายพระองค์ได้ คงเป็นหลักฐานว่าข้าพระองค์เป็นสามีของพระองค์ได้นะพะยะค่ะ"

สุวรรณคีรียิ้มอย่างได้ชัย ผิดกับเทพธิดาที่มีสายพระเนตรที่ไม่พึงพอใจนัก

"ถ้าไม่ปล่อยละก็…." เสาวคนธ์บันดาลคันศรประจำองค์ขึ้นมา

"เราจะ…."

"ทำร้ายข้าพระองค์…ถ้าเช่นนั้น พระองค์ก็ทรงเป็นภรรยาที่ไม่ดีเอาเสียเลย" สุวรรณคีรีกล่าวขณะที่จับพระหัตถ์ข้างที่พระนางกำคันศรไว้

"กลับกันเถอะพะยะค่ะ ข้าพระองค์ผิดเองที่พลั้งปากทูลไปเช่นนั้น" สุวรรณคีรีอ้อนวอน

"แต่เรา…."

"ไปเถอะ ลูกรัก" เสียงพระเสาร์ดังมาจากด้านกลัง

"พ่อดีใจที่เห็นลูกมีความสุข" สุรเสียงพระองค์สั่นเครือ เมื่อถึงเวลาพระองค์ทราบดีว่า สักวันนกน้อยที่เลี้ยงไว้ต้องบินไปเสียจากอก

"สิ่งที่พ่อหวังคือให้เจ้ามีความสุข" พระองค์ตรัส เสาวคนธ์ทรงกันแสง

พระเสาร์ชาติบุรุษสีนิลอสิตไม่มีสิ่งใดที่ตนรักไปเสียยิ่งกว่าธิดาอีกแล้ว

ทรงสร้างเมืองแห่งหนึ่งทางด้านตะวันออก มอบให้สุวรรณคีรีปกครองพร้อมเสาวคนธ์ผู้เป็นชายา
อย่างสงบสุข

และอีกครั้ง ที่พระเสาร์กลับมาโดดเดี่ยวอีกครั้ง…..

แต่ก็ไม่ได้เสียพระทัยกับสิ่งที่เสียไปเลย.....

จบบริบูรณ์

<<< BACK