Nga LOCO 44

Në ikje
Ik në fluturim me krahë thyer
Përballoj horizontin me gjakë lye
Nëpër hone unë rropatem,ulërij
Ngrij buzëqeshjen ironike nëpër shi
Ik me adhurim të coptuar
Në buzë e gjymtyre e perënduar
Lutjen time mbys nëpër gjemime
Vras shpirtin e etur për kuptime.
Ik pa kuptuar paradoksin
e friksuar errësirës i kthej gjoksin
E lodhur e tretur me fiksime
Ik kokë ulur duke lënë pas pendime.
Ikja ime zhytet në lumenj ironie
veshur lyer me fytyrë pafytyrësie
vetëm në harresë unë lashë gjurmë
Ika mbështjellë në heshtje ... pa zhurmë.
Lamtumirë buzëqeshjet e mia
Dikur nëpër tempuj çiltërsie
në një botë prej fëmije
Qeshja ime triumfonte
dhe gjithë qenien lumturonte
Isha mësuar të qeshja sinqerisht
se si buzëqeshjet ikën gabimisht?
As vetë se kuptoj, por për evitim divnivelie
përdor si rezervë buzëqeshje ironie.

Sa e sa ka në këtë botë
me fjalë të tjera “hapësirë e çuar kot”
Duke mos u futur në asgjë personale
por thjesht përshkrim i një reale…

Në mëngjes bëjnë terror me flokë
1 kg xhel hedhin në kokë
ca duken se i ka zënë korenti
të tjerë janë si “të blerë te vendi”

Kudo ku shkon e vjen
nëpër trotuare me qindra gjen
që dinë veç të tundin zinxhirin
dhe të bëjnë sehirin

Vdesin të kenë sa më shumë dashnore
për femrat e bukura bëjnë rreshtore
dinë veç të vërdallosen jashtë
Kujt t’i ngelen në dorë si “dopio gjashtë”.

Sapo zëjnë një dashnore
kthehen menjëherë në bankë botërore
Dhe bëjnë sikur “iu lun truni”
pa menduar se ku i çon piruni.

Sportin e kanë pasion qëndror
secili do të bëhet yll botëror
veç në Eurolloto lekët i çojnë
nga shpresa e rreme se mos fitojnë

Siç e thashë edhe në fillim të kësaj poezie
për meshkujt veç theksoj një kapitull vërtetësie
Por ka nga ata që tru e zemër kanë
ata janë veç baballarët tanë.

Eda - Z

Më në korridor nuk do dal

Më atë vajzë për ty nuk do ta shaj

Më emrin tim nuk do ta dëgjosh

Në ndonjë mur, xham, bankë emrin tim s’do lexosh.

S’do dal mes rrugës të të takoj

e për shumë gjëra jam penduar

por njërës besnike qëndroj

se shumë të kam dashuruar.

Unë do të të kujtoj në fshehtësi

e do të shtrëngoj fotografinë tënde në gji.

Në rërën e lagur do të shkruaj

për dashurinë që shumë po vuaj.

Më fal, pendohem.

Nga Olta për R 43

Pranvera e hidhur erdhi përsëri

ndjehet në çdo lëvizje një mërzi

Tashmë aroma e çmendur barishtore

helmoi pa skrupuj çdo qenie njerëzore

Rrugët e këtij qyteti të mpirë

era e thatë shkon duke lëpirë.

Nëpër horizonte të përvëluar

ngrihet një cipë melankonie e shëmtuar.

E unë vallëzoj me tingujt e pranverës

duke rënë në asfalt hera-herës.

Ngrihem e vazhdoj përsëri

se nuk më sheh asnjë njeri.

Ec nëpër rrugë me duar në xhepa

Në këtë pranverë të vyshkur veten gjeta.

Unë papritur pëlqej këtë antitezë

dhe vuajtjes time i jap shpresë.

E harruar ecjen time vazhdoj

në frymën e qytetit diçka kërkoj.

I lutem vuajtjes si shumë herë

Të më lerë të shijoj të paktën këtë pranverë

Erida Nenada

Ecën Edlira nëpër shkollë

Ecën lozonjarja

dhe ca puthje të florinjta

më dhuron nga banka.

Ndrin Edlira nëpër shkollë

Si një luleborë

Më afrohet shoqja ime

që ta puth, ta përqafoj

Më afrohet, më afrohet

Nis e loz me të

E puth ëmbël shoqen time

Më të shtrenjtën që kam në botë

Tani që njoha Edlirën

s’dua më njeri, ajo më lumturon

ma bën ditën me mirsi

Pa kuptuar ikin ditët

vjen shkolla përsëri

I them Edit mirëmëngjes

Ne jemi dy shoqe plot gjallëri

Edit nga Ana 41

Gjithmonë në orët e vona të natës

fluturoj dhe shkoj diku

Në kraharorin tënd mbështetem unë

aty ku shoh dhe sytë e t’u

Kështu mendoj dhe gjumi s’më zë

Malli më merr çdo natë për ty

Vuaj se s’të kam pranë

Vuaj se s’jemi bashkë të dy!

Në trupin tim kishte hyrë diçka e re. Diçka që unë nuk e njihja dhe as që e përfytyroja. Një ditë mes ditësh ajo më fali me një zë krejt të qetë, duke më thënë se ishte pjesë e imja dhe unë e saja: - S’të besoj, - ulërita, si e marr
Në atë çast ndjeva dorën e saj, hedhur mbi shpatullën e ftohur nga frika. Ajo pasqyrohej nën hijen e qënies sime si një nuse e veshur me të bardha që donte të ishte më e bukura e të bukurave. Në ditën e bardhë ajo dukej më e errët se nata, ndërsa në natën e errët ajo dukej më e bardhë se borë. Akrepat e orës lëviznin ngadalë, ngadalë, mëngjesi agonte me vonesë. Vetmia dhe unë ishim bërë një e vetme dhe e pandarë. Unë si një enigmë dhe ajo vetë qenia ime.
Ringjallja e shpirtit tim ishte vetë vetmia. Mes rrugës së shurdhët unë dhe ajo ishim të bashkuara “një”. Dikush fare pa u ndjerë, më përqafoi teksa flisja me të, dhe më tha: - Më dëgjon dhe më ktheu përgjigje - shtova unë e ngashëryer.
- Pse nuk dole të të shohë dhe të kuptojë se ti je shoqja ime e vetme!
Ke turp … Nuk ke pse të kesh kur unë nuk kam. Në ato çaste i hodhëm duart në qafë njëra - tjetrës dhe papritur filluan të pikonin disa pika loti të arta. Janë lotë lumturie dhe gëzimi pranuam të dyja. Unë dhe vetmia jemi kudo së bashku, të bashkuara në një jetë dhe në një vdekje!

Matilda Shaholli 211