The Rainbow LOVER

 

vol 1

***************************

......................

ท่ามกลางความมืดมิดในยามราตรี...

เสียงมอเตอร์ไซค์ที่วิ่งครางแผ่วในความมืดด้านนอกนั้น ปลุกคนที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงให้สะดุ้งตื่น และเสียงเครื่องยนต์นั้นมันก็มาหยุดนิ่งอยู่หน้ารั้วบ้าน .......
ร่างบางของชายหนุ่มที่นอนฟังเสียงอยู่นั้นนอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง นึกสงสัยว่า ทำไมเสียงเครื่องยนต์ของมอเตอร์ไซค์ถึงได้หยุดไป นั่นย่อมหมายความว่า ทั้งคนขี่และคนซ้อนคงจะกำลังคุยกันอยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่งนอกถนนแน่ๆ เท้าไวเท่าความคิด เขาสลัดผ้าห่มลุกมาเมียงมองลงมาจากหน้าต่าง
ภายนอกรั้วไม้สีขาวเตี้ยๆ หน้าบ้าน เขาเห็นมอเตอร์ไซค์สีดำสนิทจอดอยู่คันหนึ่ง แต่นอกนั้นก็ไม่เห็นใครเลย ไม่เห็นเงาของน้องสาวคนสวยและเจ้าหนุ่มที่ขี่รถมาส่ง

...หรือว่าจะแอบไปพรอดรักกันต่อที่ไหน?...

......คาเมนาชิ คาซึยะ ...ชะโงกหน้าต่างมองไปรอบๆ อีกครั้ง

........นั่นไง......

เงาของคนสองคนที่ยืนพิงประตูอีกด้านหนึ่งของรั้วบ้าน ศีรษะแนบชิดกันเพียงชั่วขณะและมันก็แยกจาก ชายร่างสูงโปร่งในชุดสีดำเคลื่อนตัวห่างจากหญิงสาวเรือนกายบอบบาง เขาโบกมือให้เธอและเดินไปยังรถที่จอดอยู่
......
ร่างสูงคร่อมขี่มอเตอร์ไซค์คู่ชีพ แต่ยังไม่ทันจะได้ออกรถ เขาก็เงยขึ้นมองไปยังหน้าต่างห้องที่คาเมนาชิกำลังแอบดูอยู่
“อึ๊ย.........” ร่างบางที่แอบอยู่ข้างหน้าต่างสะดุ้งเฮือก รีบหลบแทบไม่ทัน
ก็เพราะนายคนนั้น กำลังมองมาเหมือนกับจะรู้ว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าสายตาของใครบางคนอยู่
“บ้าจัง...ดันมองขึ้นมาได้......” เสียงบ่นอุบอิบดังในลำคอ ...เขาได้ยินเสียงเครื่องยนต์สตาร์ต และเสียงเหมือนคนหัวเราะหึๆ ดังแว่วเข้ามากระทบโสตประสาทพร้อมกัน
..........

ไม่อาจเห็นใบหน้าของชายคนนั้นได้ เพราะหมวกกันน็อคที่สวมอยู่ แต่จากที่น้องสาวเล่าให้ฟัง หมอนั่นคงจะทั้งหล่อและเท่น่าดู
จากนั้นทั้งมอเตอร์ไซค์และคนขี่ก็ทะยานพุ่งไปจากบ้าน ร่างบางถอนหายใจเฮือก เจ้าหมอนั่น พาน้องสาวของเขาเที่ยว แล้วพามาส่งจนดึกดื่น จนคนในบ้านเกือบจะหลับกันหมดแล้ว เหลือไว้แต่เขาที่ยังคอยเป็นห่วงในสวัสดิภาพของน้องสาวคนเดียวอยู่
เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้ชายหนุ่มเบือนหน้าออกมาจากหน้าต่าง พบน้องสาวยืนรออยู่แล้วที่หน้าห้อง
“กลับดึกนะเรา” เขาตำหนิกรายๆ แต่แม่น้องสาวคนสวยยักไหล่ และยื่นถุงนมสดร้อนๆ ให้แทน
“ก็คนไปเดทกับแฟนจะให้กลับสักเท่าไรกันจ๊ะ คาเมะจัง”
“กับนายคนนั้นน่ะ ไว้ใจได้แน่เหรอ? พี่ไม่ชอบเลยนะ มาส่งแล้วยังมาทำอะไรกุ๊กกิ๊กริมถนนน่ะ”
“แหม..ก็แค่คิสก่อนจากก็เท่านั้นเอง ไม่ได้ปล้ำกันซะหน่อย” สาวน้อยทำปากยื่นแบบไม่สบอารมณ์กับคำเตือนของพี่ชาย เธอหยิกแก้มคาเมะอย่างหยอกเย้า แล้วบอกว่า
“เอาไว้ให้ฉันพาเขาเข้าห้องนอนซะก่อนเหอะ ค่อยมาว่ากัน ไปนอนก่อนล่ะ บาย.......” เธอโบกมือให้อย่างร่าเริง พลางชี้ไปที่ถุงนมแล้วบอกว่า
“จุนโนะเขาซื้อมาฝากคาเมะจัง และบอกว่าให้กินนมนอนซะ จะได้ไม่ลุกมาเที่ยวจับผิดใครเขาอีก”
คาเมะกัดปาก จากคำพูดของน้องสาว ทำให้นึกไปถึงเสียงหัวเราะลอยลมที่เขาได้ยินเมื่อสักครู่
เจ้าสิงห์มอเตอร์ไซค์คนนั้น....มันชักจะล้ำเส้นมากเกินไปซะแล้ว...

...จุนโนะสุเกะ.....

ยังไม่เคยเห็นหน้าตาชัดๆ ซะที ...แต่ก็นะ.....ไม่เห็นอยากจะสนใจหรอก เดี๋ยวก็เลิกกับยูกิเอะ น้องสาวของเขาในเร็ววันนี้แน่ๆ ไม่เชื่อก็คอยดูซิ เพราะดูหมอนั่นคงจะเจ้าชู้จะตายไป...

****************************

คาเมะตื่นแต่เช้าในวันนี้ เขาเตรียมตัวจะออกไปเรียน เดินผ่านห้องของน้องสาวคนสวยก็เห็นปิดเงียบ ห้องของพ่อกับแม่ก็เงียบสนิท เขาจึงไปหาอาหารเช้าทานเอง ได้นมสดที่น้องสาวซื้อมาให้เมื่อคืน ก็ซัดไปจนหมด เมื่อท้องอิ่มแล้วก็ออกมาดูรถกลางเก่ากลางใหม่ที่พ่อยกให้ก่อนที่ตัวของพ่อเองจะถอยรถคันใหม่มาขับ
“เฮ้อ....เลอะชะมัด ขี้เกียจเช็ดว่ะ” เขาบ่นออกมาเมื่อเห็นคราบฝุ่นจับอยู่ทั่วตัวถังรถ แต่เจ้าตัวไม่สนใจนัก เหวี่ยงหนังสือไปนอนแอ้งแม้งอยู่เบาะข้างๆ และสตาร์ตรถออกไปเลย

ขับมาได้กลางซอย สายตาที่มองไปยังทางข้างหน้าก็ต้องเบิกกว้างเมื่อปะทะเข้ากับรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งวิ่งโฉบใกล้จะสวนมาแล้ว ไอ้รถแบบนี้ เมื่อคืนคลับคล้ายคลับคลา แต่ก็ไม่แน่ใจนักเพราะมันไม่ค่อยเห็นชัดนัก แต่ว่าเจ้าตัวคนขี่นี่ซิ สูงโปร่งกับชุดสีดำแบบนี้ มันคุ้นๆ นี่นา
คาเมะจอดรถจนชิดริมทาง แล้วก็นิ่งรอให้รถคันนั้นวิ่งผ่านไป ความเร็วของเจ้าสองล้อคันใหญ่นั้น ทำให้ใบไม้ใบหญ้าที่ตกอยู่บนถนน ปลิวไปวงแล้วมาตกแหมะบนกระโปรงรถของเขา
“บ้าฉิบเลย รถยิ่งเปื้อนๆ อยู่ ไอ้นี่วอนซะแล้ว...อย่าให้รู้นะว่าแอบมาตีท้ายครัวเค้าน่ะ พ่อจะแกล้งให้...” ดวงตาคมตวัดมองทางกระจกมองหลัง เห็นแต่ฝุ่นปลิวคลุ้ง
...ตอนนี้เขากำลังรอว่าเจ้าบ้านั่นจะมารับน้องสาวเขาไปหรือเปล่า ...ความห่วงน้องทำให้เขาไม่อาจออกรถไปจากตรงนั้นได้

เพียงชั่วไม่กี่อึดใจ สิ่งที่เขารอคอยก็มาถึง

.....เสียงเครื่องยนต์แผดเผาเขย่าเส้นประสาทแว่วเข้ามา ทำให้คาเมะลดกระจกรถลง รีบยืดคอออกไปมองนอกหน้าต่าง ... นั่นไง......เจ้าสองล้อสีดำคันใหญ่ มีร่างของน้องสาวเกาะติดเบาะหลังมาด้วย ยังไม่ทันที่เขาจะถอนหายใจ รถคันนั้นก็หยุดลงตรงข้างรถของคาเมะนั่นเอง แรงเบรกดังเอี๊ยดทำให้เศษฝุ่นและใบไม้ปลิวคว้างมากระทบใบหน้าของคาเมะจนเจ้าตัวต้องจามออกมา
“ฮัดเช้ย!!”
“ขอโทษ!!” เสียงลึกของเจ้าของมอเตอร์ไซค์เอ่ยออกมา แต่น้ำเสียงนั้นดูไม่ค่อยจะจริงใจเท่าไรนัก ติดจะมีแววเยาะเจือมาด้วย
“คาเมะจัง ยังไม่ไปไหนอีกเหรอ?” เสียงน้องสาวใจแตกถามอยู่เบาะหลัง คาเมะไล่สายตา เห็นมือเรียวขาวเกาะเหนี่ยวติดหนึบกับเอวของหนุ่มชุดดำ กระเป๋านักเรียนสอดอยู่ระหว่างแผ่นหลังของคนขี่และด้านหน้าของคนซ้อน ใบหน้าสดใสของสาวน้อยวัยแรกแย้มที่ดูยังไงๆ ก็คล้ายคลึงกับเขาส่งยิ้มมาให้อย่างไม่สะทกสะท้านว่า แอบมีไอ้หนุ่มสิงห์มอเตอร์ไซค์มารับถึงบ้าน
“ยัง...มาคอยดูแมวขโมย” คาเมะว่า พลางชายตามองแฟนของน้องสาว ซึ่งฝ่ายนั้นก็ใจดีเลิกหน้ากากหมวกกันน็อคขึ้นนิดนึง เผยให้เห็นดวงตาเรียวรี ที่แฝงรอยขบขันนั้น และสายตาคมกริบนั้นก็ไม่คลาดจากใบหน้าของคาเมะเลย
คาเมะตวัดตาคมจ้องตอบบ้าง ดูเหมือนเขาจะเห็นว่าดวงตาเรียวรีนั้นมีแววล้อเลียน ประกายเจิดจ้าที่ส่องมาให้เห็นนั้น ทำให้คาเมะนึกอยากเห็นใบหน้าเต็มๆ ของหมอนี่ดูสักที ว่ามันจะหล่อเหลาสักแค่ไหน น้องสาวของเขาถึงได้คลั่งไคล้นักหนา

........................

ตาสองตาประสานกัน ไม่มีใครยอมหลบ จากดวงตาล้อเลียนภายใต้หมวกกันน็อคของจุนโนะสุเกะนั้น แปรเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นมา เขาหรี่ตามองหนุ่มน้อยที่ยื่นแต่หน้ามานอกรถ ...
...นี่เหรอ...หน้าตาของพี่ชายยูกิเอะ...เห็นหน้าชัดๆ ก็วันนี้เอง
...สดใสเหมือนแสงแดดยามเช้า ...ดวงหน้าเรียวสวย ผิวพรรณขาวผุดผาด ความเนียนละเอียดของผิวแก้มทำให้คนมองต้องหรี่ตาจับจ้อง แก้มใสเหมือนมีเส้นเลือดพาดผ่าน จมูกโด่งรับกับริมฝีปากหยักสวยที่กำลังเผยอค้าง สีสันแดงระเรื่อของกลีบปากคู่นั้นช่างนุ่มนวลนึกชวนให้สัมผัสเสียจริงๆ ...
...อยากรู้จริงๆ ว่ามันจะหอมหวานเหมือนกับริมฝีปากของยูกิเอะหรือเปล่า...

คาเมะหน้าเข้มขึ้น เมื่อมองไล่สายตาของแฟนน้องสาว เพราะสายตาที่มองตากับเขาเมื่อครู่ เริ่มหลุบลงมองปากของเขาอย่างหยาดเยิ้ม.......
.....ให้ตายซิ...รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว เขาจึงรีบกดกระจกรถให้ขึ้นมาครึ่งหนึ่ง พอที่จะบังสายตาเจ้าหมอนั่นได้บ้าง

“นี่แฟนยูกิเอะเองแหล่ะ ...ทางุจิ จุนโนะสุเกะ...จุนโนะนี่พี่ชายที่ฉันเล่าให้ฟังบ่อยๆ ไง คาเมะจัง...”
ยูกิเอะแนะนำแฟนหนุ่มให้รู้จัก แต่ทั้งสองฝ่ายต่างจ้องหน้าประเมินท่าทีกันอยู่ แต่ในที่สุดจุนโนะก็เป็นฝ่ายก้มหัวให้นิดนึง
“ยินดีที่ได้รู้จัก คาเมะจัง”
“ชริ...เรียกว่าคาเมนาชิก็ได้ ไม่ได้สนิทกันซะหน่อย ไม่ต้องเรียกชื่อเล่น” เสียงคาเมะห้วนจัดแบบไม่เป็นมิตรเท่าไรนัก
“อ๊ะ.....ก็ได้ ...งั้นไม่เรียกเลยจะดีกว่า เรียกว่าหนูเต่าก็ได้”
“เห?...นายนี่...จะบ้าเรอะ ...เรียกแบบนั้นก็ไม่ได้ ฉันไม่ชอบ!!”
“ไม่ชอบก็ไม่ต้องเรียก หนูเต่า...หนูเต่า...”
“บ้าเป่าวะ?” คาเมะชักหน้าตึง เพราะหนุ่มหล่อตาตี่กำลังส่งเสียงยียวนกวนประสาทเขาไม่เลิก จนเขาเอ็ดออกมาแล้วนั่นแหล่ะ เสียงเรียก...หนูเต่า...จึงหยุดลงพร้อมกับเสียงหัวเราะหึๆ ตามหลังมา

คาเมะไม่พอใจเสียงหัวเราะนั้น เขาไขกระจกรถลง คราวนี้ทำคิ้วขมวด ปากเจ่อ ยื่นออกมา เขากำลังจ้องใบหน้าที่บางส่วนอยู่ภายใต้หมวกกันน็อคสีดำนั้น แต่เห็นเพียงแค่ดวงตาสีเข้มที่กำลังหรี่มองเขาอย่างล้อเลียน

......นี่เหรอ แฟนของน้องสาว เชอะ...กวนประสาทสิ้นดีเลย........

“มองอะไรหรือครับ อ้าปากหวอเชียว?” เสียงยียวนของจุนโนะสุเกะดังแว่วเข้ามากระทบความรู้สึกของคาเมะดังฉึก!!
“เปล่า...ยูกิเอะ พี่ไปดีกว่าเสียเวลามากแล้ว เธอเองก็ควรจะย้ายก้นมานั่งรถคันนี้จะเป็นการดีที่สุด”
“ไม่อ่ะ...ฉันจะนั่งรถแฟน”
...ดูเอาเถอะ พูดได้เต็มปากเต็มคำว่าเป็น ...แฟน...
คาเมะทำหน้ามุ่ยใส่น้องสาว และก็เผื่อแผ่มาถึงจุนโนะสุเกะด้วย
และก่อนที่เขาจะออกรถ มือๆ หนึ่งก็เอื้อมมาที่เส้นผมของเขา คาเมะหยุดชะงัก ดวงตาเบิกกว้างเมื่อจุนโนะหยิบเศษใบไม้ออกจากเส้นผมให้เขา........
“จะไปล่ะเหรอ........บายนะ คาเมะจัง...” เสียงลึกของจุนโนะแว่วเข้ามา หน้ากากหมวกกันน็อคถูกดึงให้ปิดใบหน้าของเขา เลยไม่อาจทำให้คนในรถเห็นใบหน้านั้นได้อีกต่อไป
คาเมะร้องฮึในลำคอ และกระชากรถออกไปจากที่นั่น....

ระหว่างทางก็อดที่จะคิดถึงเจ้าของดวงตาเรียวรีที่แสนจะยียวนกวนประสาทนั้นไม่ได้........อะไรบางอย่างทำให้เขาอยากเห็นใบหน้าเต็มๆ ของจุนโนะสุเกะคนนี้ชะมัดเลย....

มันไม่ยุติธรรม...ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายถูกเห็น ถูกมองจนเหมือนจะเป็นจาบจ้วง แต่คาเมะกลับไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของอีกฝ่ายได้ ...
“คนอะไรไม่มีมารยาท...” คาเมะบ่นพึมพำ ....จนมาถึงมหาวิทยาลัย.......

***************************

จุนโนะสุเกะมาส่งยูกิเอะที่หน้าโรงเรียน เมื่อเด็กสาวลงมายืนเรียบร้อยที่ข้างรถแล้ว เขาถึงได้ถอดหมวกกันน็อคออกมาถือไว้ ....ดวงตาเรียวเข้มจัดเมื่อหรี่ตามองสาวน้อยตรงหน้า มองๆ ไปเธอคนนี้ก็หน้าตาคล้ายคลึงกับคาเมนาชิผู้พี่ชายเอามากๆ ทีเดียว
“เอ๋? จุนโนะมองอะไรฉันเหรอ?” สาวน้อยเอียงคอถาม
“เปล่าหรอก...เพียงแต่อยากจะถามว่าเย็นนี้จะให้มารับหรือเปล่า?”
“ไม่ต้องหรอกน้า...ยูกิเอะมีประชุมชมรมจ้ะ ไม่รู้ว่าจะเลิกกี่โมง”
“อืม...ม...ถ้างั้นก็....” จุนโนะหยุดพูด เขาฉวยไหล่เด็กสาวเข้ามาใกล้ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มต่ำลง ฉกแก้มหอมไปหนึ่งฟอด เล่นเอายูกิเอะหัวเราะคิก ตีเข้าที่ต้นแขนของชายหนุ่ม
“จุนโนะเนี่ยละน้า” สาวน้อยโบกมือลาด้วยรอยยิ้มสดใส ทำให้คนมองได้แต่นึกไปถึงหน้าบึ้งของคาเมะจัง ว่าถ้าเพียงแต่จะฉีกยิ้มแบบนี้ ใบหน้านั้นจะสดใสเพียงใดหนอ

จุนโนะสลัดศีรษะไปมา ขณะขี่รถออกมาได้ไกลแล้ว ทำไมเขาต้องนึกถึงหน้าตาของคาเมะจังคนนั้นด้วย ...
...เขาเป็นพี่ชายของแฟนนี่นา..........

ยูกิเอะ...เด็กสาวที่เขาเจอที่สโมสรบิลเลียดเมื่อเดือนที่แล้ว ด้วยกิริยาที่เกือบจะเป็นแอ๊บแบ๊วทำให้เธอดูสดใสน่ารัก แต่นี่คือแบบที่เขาชอบหรือเปล่า จุนโนะยังไม่รู้ตัวเองเลย เพียงแต่คบกันไปเพราะถูกใจก็เท่านั้นเอง ...จากวันนั้นก็อาจจะถือได้ว่ายูกิเอะเป็นแฟนคนหนึ่ง ...เพราะแน่นอนที่สุด หนุ่มหล่อและเท่อย่างทางุจิ จุนโนะสุเกะ ย่อมจะไม่มีแฟนคนเดียวอยู่แล้ว
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ จุนโนะก็รีบจอดรถเข้าข้างทาง ต่อสายถึงอีกสาวหนึ่งทันที วันนี้เมื่อไม่ต้องมารับยูกิเอะที่โรงเรียน เขาก็ว่างสำหรับมาริโกะน่ะซิ...........

ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้หมวกกันน็อคยิ้มอย่างอารมณ์ดี วันนี้เขาไม่ต้องเล่นบิลเลียดหลังกลับจากมหาวิทยาลัยเพราะต้องพาสาวน้อยผมทองที่ชื่อมาริโกะไปนอนเล่นที่คอนโดฯ นั่นเอง

***************************

“คาเมะจัง วันนี้จะรีบกลับเลยเหรอ ไม่ไปบ้านพี่ทักกี้กับพวกเราล่ะ” ยูอิจิเพื่อนคนหนึ่งเดินปรี่เข้ามาถาม เมื่อเห็นว่าพอหมดวิชาเรียน คาเมะก็รีบฉวยกระเป๋าเป้เดินริ่วๆ ไปที่รถโดยไม่รอใคร เสียงทักนั้นทำให้ร่างบางหยุดชะงัก คิ้วเรียวโค้งขมวดเป็นเชิงถาม
“บ้านพี่ทักกี้มีอะไรหรือวันนี้?”
“ไม่มีอะไรหรอกแค่กินเลี้ยงเฉยๆ เห็นพี่ซึบาสะจะไปซื้อกับข้าวตอนเย็น พวกเราก็เลยจะไปช่วยหม่ำ คาเมะไปกันนะ”
“อือ.....ก็ดีเหมือนกันน้า........ชักจะหิวซะแล้วซิ...ฝีมือทำเกี๊ยวซ่าของพี่ทักกี้นี่ทำให้ติดใจไม่หายเลย...ฉันจะไปกับพวกนายดีกว่า”
ยูอิจิหัวเราะคิก และบอกว่า จะให้ซึบาสะไปรถของคาเมะนี่แหล่ะ และคาเมะต้องเป็นลูกมือช่วยทักกี้และซึบาสะทำอาหารด้วย
“โอเค...ได้เลย...” คาเมะตอบรับอย่างยิ้มแย้ม นึกไปถึงหน้าตาของเกี๊ยวซ่าชิ้นเต็มคำกับไส้ข้างในอันหอมอร่อยแล้วเขาก็รีบเปิดประตูรถให้ซึบาสะและยูอิจิทันที

พอขับรถมาจนถึงสี่แยก รอติดไฟแดง เขาก็หันมาชวนคนด้านหลังคุยเรื่องที่จะไปกันวันนี้ ขณะที่หันนั่นเอง ทำให้สายตาของคาเมะปะทะกับรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งที่โฉบเข้ามาจอดติดไฟแดงด้านหน้า ติดๆ กับรถของเขา ถ้าจำไม่ผิด.........คาเมะรีบตวัดสายตาขึ้นมอง
“ให้ตายเหอะ......” เขาสบถออกมา
“อะไรวะเมะ?” ยูอิจิชะเง้อมามองตามสายตาของเพื่อน ก็เห็นแต่มอเตอร์ไซค์คันเท่จอดอยู่ โดยมีชายเสื้อหนังสีดำนั่งคร่อมโดยมีสาวน้อยกัดผมสีทองนั่งโอบเอวเสียแนบแน่น
เจ้าหนุ่มคนนั้น ก็จุนโนะสุเกะ นี่นา แม้จะไม่ได้เห็นหน้า แต่เขาก็จำรถได้ และยังรูปร่างเท่ๆ นั่นอีกล่ะ

.......ใช่แน่.....

แต่ว่า สาวน้อยที่ซ้อนหลังนั่นน่ะ ไม่ใช่น้องสาวของเขาเลยนี่นา

........เจ้าหมอนั่นเอาน้องของเขาไปไว้ที่ไหน ถึงได้มาเฉิดฉายพาสาวอื่นโฉบเที่ยวได้...

“บ้าชะมัดเลย” คาเมะสบถออกมาอีก นึกอยากจะไขกระจกรถไปด่าอยู่แล้วเชียว ดีที่ยูอิจิยื่นมือมาสะกิดยิกๆ
“ใครง่ะ รู้จักเหรอ?”
“รู้เด่ะ...เจ้าหมอนั่น...ให้ยังไงๆ ก็จำได้ ไอ้รถคันนี้กับไอ้คนขี่เส็งเคร็งนั่นน่ะ” คาเมะทำปากยื่น ไม่พอใจร้ายแรง เจ้าหมอนั่นเอาสาวอื่นซ้อนหลังหน้าตาเฉย แล้วเอาน้องสาวของเขาไปไว้ที่ไหน
“ใครว้า.....เท่ดี” เสียงซึบาสะออกความเห็นอยู่ด้านหลัง และนั่นก็ทำให้ยูอิจิหันมาจุ๊ปาก
“หมดสิทธิ์แล้วพี่ ห้ามชมหนุ่มคนนั้นเด็ดขาด เดี๋ยวพี่ทักกี้รู้”
“เออน่า.....ก็หมอนี่มันดูดีนี่หว่า เอ.....คาเมะรู้จักเขาด้วยหรือ?” ซึบาสะถาม และขณะนั้นก็เป็นไฟเขียวแล้วด้วย ความที่ตั้งใจเดิมจะไปตลาด แต่คาเมะกลับขับรถตามรถมอเตอร์ไซค์ของจุนโนะไป เล่นเอาอีกสองคนที่นั่งมาด้วยร้องกันเสียงหลง
“เฮ้ย!! คาเมะ...จะไปไหนว้า????”

*************************************

จุนโนะสุเกะรีบบึ่งรถ เขามองเห็นแล้ว รถคันนั้นน่ะจำได้แม่น แม้จะเคยเห็นมาแค่ตอนเช้าที่ผ่านมา แต่เขาก็จำได้ไม่มีวันเลือน รถของคาเมานาชิ คาซึยะ พี่ของแฟนอีกคนของเขา และรู้สึกว่าเจ้าหนุ่มหน้าสวยนั้นกำลังจะตามเขามา และนั่นก็ยิ่งทำให้เขารีบบิดรถซิกแซก จากเดิมที่ตั้งใจจะไปคอนโดฯ ของตัวเอง แต่เขากลับพามาริโกะซิ่งหนีไปทางอื่นทันที

เขาขี่ปาดหน้ารถยนต์สามคันซ้อน ผ่าไฟแดงอีกสองแยกถึงได้หนีห่างจากรถของคาเมะได้ จากถนนใหญ่ เขาขี่ลัดเข้าซอยแยก จนมาจอดสนิทหน้าร้านขายของแต่งรถแห่งหนึ่งที่ริมถนน หน้าร้านแขวนป้าย Open จุนโนะมองชื่อป้ายร้านแล้วมองลอดเข้าไปด้านใน เห็นหน้าร้านมีคนเข้าๆ ออกๆ ไม่ขาด
“ทำไมพามาร้านนี้ล่ะคะจุนโนะ” สาวน้อยที่นั่งหายใจไม่ทั่วท้องถามขึ้น ผมภายใต้หมวกกันน็อคใบเล็กยุ่งเหยิง ปลายเส้นผมที่โผล่พ้นหมวกมานั่นพันกันยุ่งเหยิง
“ร้านญาติฉันเอง ลงมาก่อนซิ” จุนโนะชวนทำเอาสาวมาริโกะมองหน้าด้วยความฉงน
“ไหนว่าจะพาไปคอนโดฯ ไง?”
“ตอนนี้ยังไม่สะดวก เดี๋ยวค่ำก่อนแล้วค่อยไป เข้าไปในร้านเหอะ” จุนโนะดึงแขนมาริโกะมายืนหน้าร้านแต่งรถที่ชื่อว่า

.....Speed Sensation....

เสียงดังกรุ๋งกริ๋งเกิดขึ้นทันทีที่มีคนเข้ามาในร้าน
“สวัสดีครับ” เสียงเจ้าของร้านหน้าเคาน์เตอร์ร้องทักทาย ร่างบางเงยหน้าขึ้นจากเครื่องคิดเงิน หันมามองคนมาใหม่
“อ้าว...จุนโนะเอง เข้ามาเด่ะ...”
“หวัดดียามะพี” จุนโนะวางหมวกกันน็อคบนเคาน์เตอร์เล็กที่ด้านข้าง เขาเข้าไปหยิบเครื่องดื่มหลังร้านและกลับออกมาส่งให้สาวน้อยที่ติดสอยห้อยตามมาด้วย
“ทำไงมาถึงนี่ได้ล่ะ” ยามะพีถาม เมื่อหมดลูกค้าแล้ว ดวงตากลมโตภายใต้แว่นสีชมพูมองร่างสูงที่เดินดูโน่นดูนี่ในร้าน ปล่อยให้สาวที่มาด้วยนั่งห้อยขาอยู่หน้าเคาน์เตอร์
“พาสาวมาให้รู้จักน่ะ” จุนโนะบอกแล้วชี้มาที่มาริโกะ และนั่นก็ทำให้ยามะพีต้องขมวดคิ้ว
ก็เมื่อวานยังพายูกิเอะ สาวน้อยอีกคนมาให้รู้จัก วันนี้พามาอีกคนล่ะ....
จุนโนะนี่ไวไฟจริงๆ

หนุ่มน้อยผมสีน้ำตาลนามว่ายามะพีหัวเราะหึๆ ขณะพยักหน้ายิ้มรับสาวน้อยนามว่ามาริโกะ ริมฝีปากอิ่มสวยคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนขณะบอกว่า
“มีขนมเค้กอยู่ในตู้เย็น ทานด้วยกันนะ” ยามะพีว่า แต่ส่งสายตาและบุ้ยปากให้จุนโนะเดินไปหยิบเอง
“ทำเองด้วยน้า.......”
“หรือคะ ...โห...พี่เก่งจัง ทำเค้กก็ได้ด้วย”
“ขอบใจ ทำเล่นๆ น่ะ” ....
เค้กที่ยามะพีทำเล่นๆ ทำให้ทั้งจุนโนะและมาริโกะซัดไปคนละชิ้นใหญ่...
จุนโนะเสยผมลวกๆ ขณะเดินไปเมียงมองนอกร้าน ขณะนั้นบรรยากาศขมุกขมัวเพราะจวนใกล้ค่ำแล้ว
ป่านนี้คาเมะคงจะไม่มาอยู่แถวนี้หรอกนะ... เขาจะได้พามาริโกะไปหาความสุขกันที่คอนโดฯ ซะที

ร้านของยามะพีไม่ค่อยมีลูกค้าเข้าร้านแล้ว เพราะใกล้จะปิดร้านเต็มแก่ จุนโนะหันมาพยักหน้าให้แฟนสาว และยิ้มตาตี่ให้ยามะพี
“อิ่มล่ะ...จะกลับซะที ขอบใจนะยามะพี”
“เออ........นายนี่ก็แปลก นึกจะมาก็มา ไม่เห็นคุยอะไรเท่าไรเลย”
“ขอโทษที.....คือว่าวันนี้......แหะ..แหะ...ก็เพิ่งคุยไปเมื่อวานไง” จุนโนะหัวเราะเก้อ
“ช่างเหอะ...ว่างๆ ก็แวะมาละกัน ฉันเองก็มีของใหม่มาให้นายแต่งรถด้วยล่ะ.......อือ......จุนโนะวันอาทิตย์นี้น่ะ...จะไปบ้านนั้นหรือเปล่า?” ยามะพีถามด้วยเรื่องที่รู้ๆ กัน จึงไม่จำเป็นต้องขยายความอะไรให้มากนัก
จุนโนะพยักหน้างึกๆ เป็นอันรู้กัน
“เรื่องอะไรกันหรือคะ?” สาวน้อยมาริโกะอดถามไม่ได้ แต่จุนโนะยักไหล่บอกแต่เพียงว่า

“ไม่ใช่เรื่องของผู้หญิง.......”

*********************************

to be con

เม้นต์ที่นี่จ้า