วันหนึ่งเวลากลางวัน นายประยงค์ ตั้งตรงจิตร เจ้าของห้างขายยตราใบโพธิ์ กินข้าวเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำที่ริมแม่น้ำ
		เจ้าพระยา ตรงหน้าตลาดท่าเตียน เพราะปกติชอบไปอาบตอนนั้นเสมอ  บังเอิญวันนั้นมีคลื่นใหญ่ซัดเรือมะนาวล่ม
		 มะนาวลอยน้ำมาเป็นแพ นายประยงค์นึกเสียดายรีบว่าไปเก็บมะนาว เนื่องจากไม่มีภาชนะเก็บจึงคิดจะนำมะนาว
		ไปฝังดิน แต่พอเหยียบดินเท่านั้นเองเท้าซ้ายที่กดลวไปก็รู้สึกว่ามีสิ่งหนึ่งมาพันรอบขาเอาไว้จากความรู้สึกของเขา
		เหมือนกับว่ามันเป็นเส้นผมแต่ลื่นและเย็นเสียยิ่งกว่าน้ำแข็ง พอมันเท้าแล้วก็รู้สึกหมดแรงจวนจะจมน้ำอยู่แล้ว
		พูดไม่ได้ร้องไม่ออกแม้แต่เดินยังเดินไม่ไหว  เด็กชายประยงค์แข็งใจออกแรงเอามือปัดเส้นนั้น แต่กลับปัดไม่ถูก
		เหมือนมันไม่มีรูปร่างตัวตน เมื่อขณะที่เขาจวนจะจมน้ำ ทันใดด้วยเดชะบุญช่วย ทำให้นึกถึงพระคาถาขับผีน้ำ
		ที่เคยเรียนมากับพระธุดงค์แล้วเส้นผมผีที่พันเท้าอยู่ก็หลุดออกมาทันที จากวันนั้นจนถึงแก่กรรมนายประยงค์ไม่เคย
		ลงอาบน้ำในแม่น้ำอีกเลย