Ofiarnik I:
Postrzyżyny - ten właśnie obrzęd nadaje się szczególnie do przeniesienia w czasy współczesne. I to nie tylko na zasadzie wznowienia teatralnego widowiska sprzed prawieków lecz dla jego żywej treści . Okazuje się bowiem, że nasza rodzima kultura zawiera bogactwo myśli - warte, aby wydobyć je z zapomnienia. Religia Słowian nie była "prawdą" raz na zawsze "objawioną", a przeto niezmienną . Otwarta byłą na nowe myśli, na perspektywę własnej ewolucji. Nie znała herezji, nie tropiła heretyków. Łączyła w sobie wiarę, światopogląd, prawo i obyczaj w harmonijną całość. To ją, cudowną harmonię, próbujemy rekonstruować w naszym Rodzimym Kościele Polskim.

Ofiarnik II (do chłopca):
Kto ty jesteś?

Chłopiec:
Polak mały
Polak - znaczy człowiek śmiały:
śmiały myślą, słowem czynem.
Polak - prawym Słowianinem.
Pragnę trwać przy dawnej wierze
Polsce to ślubuję szczerze.

Ofiarnik I (odczytuje głośno tekst starej obrzędowej pieśni):
Turajże, turaj, turasku
Przez góreczkę do lasku.
Turajże, turaj, mój turze
Zjadłeś mi siana dwie furze.
Wypiłeś wody dwa stawy,
Narobiłeś mi zabawy
Turajże, turaj, turasku
Przez góreczkę do lasku.
Bo jak nie będziesz turował,
Nie będę ciebie zimował.
Turajże, turaj, turasku.
(wszyscy wspólnie śpiewają pieśń postrzyżynową)

Ofiarnik II:
Bądź nam chłopcze jak młody tur silny, śmiały i roztropny. "turajże, turaj" w swe dorosłe życie, gdzie będziesz zdany tylko na siebie. Wierzę, że staniesz się jak tur: śmiały w słowie, mocarny w czynach, przedsiębiorczy, a gdy trzeba - przebiegły. Ufam, że zawsze dasz sobie radę, mały Polaku.

Ofiarnik I:
Świętymi były Słowianom ogień i woda, pierwiastki boskie. Święta im była ziemia plon rodząca. I żywioł wiatrów zamieszkany przez ptaki. Świętymi były - bo z nich wszystkie życie powstało . Świętymi były drzewa i gaje i bezmiar wód, rzeki i źródła. Bowiem żywioł życia świętym im był i wszelka bujnie przejawiona moc życia.

Świętym był też wysiłek - trud który nadawał ziemi i ludziom moc twórczego przetwarzania świata. Słowianinowi świat go otaczający był niczym arena, gdzie powinien dokonywać swych czynów. Wielkich - a przynajmniej zawsze większych niż te, na które się człowiek ledwie waży. Stąd naszych przodków i nasza aktywna, heroiczna postawa wobec tego wszystkiego, co nas otacza. Od świata wcale nie mamy zamiaru uciekać w bierność i fikcję. Bowiem jesteśmy jego współtwórcą częścią. To nasz świat!

Wszyscy:
Matka Ziemia rodzi plon
Pod ojcowskim okiem
Słońca, które włada nam
Na niebie wysokim.
Święta nam człowiecza dłoń
Ze śladami pracy,
Której oddawali cześć
Pradawni Polacy.
Ciebie, wieczne źródło sił,
Któreście sprawiły
Świat przedziwny oraz mnie,
Wielbię z całej siły.

Ofiarnik II (do chłopca):
Pomyśl, zastanów się: " Gdyby nie stwórca nie byłoby mnie . I nie byłoby tego wszystkiego, co mam przed sobą, co mnie otacza. Nie byłoby ani mnie ani tego dokoła. Zero, ciemność, nicość. Aż strach to sobie wyobrazić."

Powtarzaj za mną: "Moje włosy, to przecież kawałek mnie. Z tego cząstkę składam teraz w ofierze tobie, twórcza mocy, której zawdzięczam moje istnienie i bytowanie. Przyjmij w ofierze cząstkę mnie mój panie Świętowicie.!"

Ofiarnik I (do chłopca):
Zbliż się, chłopcze.
(wyjmuje nożyce ze skrzynki)
Obrządkiem narodowym uroczyste sprawię ci postrzyżyny.
(obcina kosmyk włosów i rzuca do ognia)
Przez ten obrzęd wszedłeś do wspólnoty rodzimego kościoła polskiego.

Wszyscy:
Tu radość, tu miłość
Wdzięcznych rąk klaskanie,
Beztroskie pląsanie,
Tu nam się trafiło,
Boże objawienie.
Słoneczna światłości,
Boża wspaniałości,
Tyś dla swoich dziatek
Radością, miłością,
Drogą i przestrogą.

Ofiarnik II:
Czas na mianowiny.
(do chłopca)
Otrzymujesz imię: . . . . . . . . . ., Pod którym będziesz znany w naszej wspólnocie. Ufam, że będziesz godnym tego imienia.

Ofiarnik I (wręczając chłopcu dokument):
A oto pismo postrzyżynowe. Szanuj je i strzeż! Przez całe życie będzie ci przypominać, że byłeś wychowywany na Polaka.

OFIARNIK I:
Postrzyżyny - ten właśnie obrzęd nadaje się szczególnie do przeniesienia w czasy współczesne. I to nie tylko na zasadzie wznowienia teatralnego widowiska sprzed prawieków lecz dla jego żywej treści . Okazuje się bowiem, że nasza rodzima kultura zawiera bogactwo myśli - warte, aby wydobyć je z zapomnienia. Religia Słowian nie była "prawdą" raz na zawsze "objawioną", a przeto niezmienną . Otwarta byłą na nowe myśli, na perspektywę własnej ewolucji. Nie znała herezji, nie tropiła heretyków. Łączyła w sobie wiarę, światopogląd, prawo i obyczaj w harmonijną całość. To ją, cudowną harmonię, próbujemy rekonstruować w naszym Rodzimym Kościele Polskim.

OFIARNIK I:
Dziś do wspólnoty wyznawców etnicznej religii Słowian,
świadoma swej decyzji przystępuje osoba,
która znana będzie od teraz jako ........... (imię dotychczasowe)
zaś jej słowiańskim / sekretnym mianem będzie ........... (imię słowiańskie)
(drugie imię szeptem do osoby strzyżonej lub jako imię używane w RKP)

(obcięcie włosów)
RAZEM (Ofiarnicy):
Witaj w gronie Slavitów!

OFIARNIK II:
Przez cztery żywioły jakimi są:
ogień, powietrze, woda i ziemia,
(ofiarowanie włosów naturze)
przez ten kosmyk składany w ofierze,
los twój powierzamy rodzimym bogom.

RAZEM (Ofiarnicy):
Niech Ci przychylność okażą!

OFIARNIK I:
Twe przyszłe życie niech będzie prawe
i godne słowiańskich przodków...
Niech podoba się Świętowitowi
przynosząc chwałę prawdziwej wierze.

RAZEM (Ofiarnicy):
Sława wierze rodzimej!!!

OFIARNIK I:
Dziś spod opieki matki pod pieczę ojca
przechodzi ten o to młody człowiek,
który znany będzie od teraz jako ........... (imię dotychczasowe)
zaś jego słowiańskim / sekretnym mianem będzie ........... (imię słowiańskie)
(drugie imię szeptem do osoby strzyżonej lub jako imię używane w RKP)

(obcięcie włosów przez rodzica lub prawnego opiekuna i przekazanie ich żercy lub ofiarnikowi)
RAZEM (Ofiarnicy):
Witaj w gronie mężów!

OFIARNIK II:
Przez cztery żywioły jakimi są:
ogień, powietrze, woda i ziemia,
(ofiarowanie włosów naturze)
przez ten kosmyk składany w ofierze,
los twój powierzamy rodzimym bogom.

RAZEM (Ofiarnicy):
Niech Ci przychylność okażą!

OFIARNIK I:
Twe przyszłe życie niech będzie prawe
i godne słowiańskich przodków...
Niech podoba się Świętowitowi
przynosząc chwałę prawdziwej wierze.