Σου γράφω πάλι από ανάγκη , η ώρα πέντε το πρωί ,
ΝΤΟ+                      ΣΟΛ+  ΦΑ+   ΣΟΛ+         ΝΤΟ+
το μόνο πράγμα που έχει μείνει όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ.
                                     ΣΟΛ+ ΦΑ+         ΣΟΛ+            ΝΤΟ+
Τι να τις κάνω τις τιμές τους , τα λόγια τα θεατρικά ,
ΦΑ+      ΣΟΛ+        ΝΤΟ+   ΦΑ+       ΣΟΛ+     ΝΤΟ+  ΛΑ-
μεσ'την οθόνη του μυαλού μου , χάρτινα είδωλα νεκρά.
                                  ΣΟΛ+  ΦΑ+                         ΝΤΟ+

Να μ'αγαπάς , όσο μπορείς να μ'αγαπάς.
              ΡΕ-              ΣΟΛ+          ΝΤΟ+
Να μ'αγαπάς , όσο μπορείς να μ'αγαπάς.
              ΡΕ-             ΣΟΛ+           ΝΤΟ+
 

Κοιτάζοντας μεσ'τον καθρέφτη , βλέπω ένα προσωπο γνωστό ,
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει , μόλις πλυθω και ξυριστώ.
Βρωμάει η ανάσα απ'τα τσιγάρα , βαραίνει ο νους μου απ'τα πολλά ,
στον τοίχο κάποια μόνα λίζα , σε φέρνει ακόμα πιο κοντά.

Να μ'αγαπάς , όσο μπορείς να μ'αγαπάς.
Να μ'αγαπάς , όσο μπορείς να μ'αγαπάς.

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα , η ανάγκη μου δεν σταματά ,
σαν το πουλί πανω στο σύρμα , σαν τον αλήτη που γυρνά.
Θέλω να΄'ρθεις και να μ'ανάψεις , το παραμύθι να μου πεις ,
σαν μάνα γη να μ'αγκαλιάσεις , σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.