Αν δεν έχεις κλάψει ποτέ (πράγμα λίγο σπάνιο) , τότε δεν έχεις ιδέα τι θα πει ΖΩΗ. Γιατί στη ζωή συνυπάρχουν η χαρά και η λύπη και το ένα δεν υφίσταται χωρίς το άλλο. Τα αισθήματα που νιώθεις όταν είσαι χαρούμενος είναι μεν δυνατά και σε κάνουν να πετάς , αλλά τα πραγματικά συναισθήματα και οι αλήθειες βγαίνουν από μέσα σου όταν η καρδιά σου είναι βαριά και νομίζεις πως δεν υπάρχει αύριο αλλά μόνο ένα εφιαλτικό παρελθόν. Και καθώς τα δάκρυα τρέχουν στα μάτια σου , εσύ βλέπεις τα όνειρα σου να χάνονται στην άβυσσο και την ελπίδα να σιγοσβήνει στη ζωή σου. Τότε μπορείς να κρίνεις στ'αλήθεια τον εαυτό σου ξέροντας πως το κλάμα σου θα εξαγνίσει κάθε κακία. Αλλά σιγά-σιγά μέσα απ'τη μιζέρια και τη δυστυχία θα ξεπεταχτεί μια σκέψη λαμπερή και πολύχρωμη , έτοιμη να  μετατρέψει το κλάμα σε χαμόγελο , να κάνει τα δάκρυα να στεγνώσουν και  να σου θυμίσει τον τρόπο να ονειρεύεσαι και να γελάς. Αυτή η μικρή σκέψη θα φέρει την καρδιά , το μυαλό και τα όνειρά σου σε απόλυτη αρμονία έτσι που η βραδιά θα γίνει πιο μαγική και τα ξωτικά της νύχτας θα ξαγρυπνήσουν για να φυλάνε τα δάκρυά σου , μην τυχόν και τα χρησιμοποιήσεις ξανά. Κάπως έτσι θα ολοκληρώσεις τον κύκλο της χαράς και της λύπης έχοντας όμως διδαχτεί κάτι παραπάνω για τον εαυτό σου. Το μόνο που δεν θα μάθεις ποτέ είναι εάν και
γιατί αξίζει να κλαις...