Μόνο δύο φωτεινά σημαδάκια σπάνε την κυριαρχία του σκοταδιού. Προσπαθείς να καταλάβεις τι είναι , αλλά η ζαλάδα του μυαλού σου δεν σ’ αφήνει. Μετά από λίγο παραιτείσαι και παραδίνεσαι πάλι στον Μορφέα. Το πρωινό φως εισβάλλει στο δωμάτιο για να δώσει χρώμα στο πρώτο όνειρο της ημέρας σου. Ο ήχος του τηλεφώνου σε επαναφέρει βίαια στην χώρα της πραγματικότητας. Σηκώνεις αργά το κεφάλι σου για να αντικρύσεις στον τοίχο εκείνο το λατινικό ρητό που έγραψες σε πάπυρο…“ Carpe Diem ”. Πριν σηκώσεις το ακουστικό ρίχνεις μια κλεφτή ματιά στο ρολόι. Βλέπεις τους δείχτες να σημαδεύουν στις 10:15 και βρίσκεις την απάντηση στη νυχτερινή σου απορία. Σηκώνεις το ακουστικό και ακούς μια γνωστή “Καλημέρα…” που όμως δεν μπορείς αμέσως να αναγνωρίσεις. Καθώς οι σκέψεις σου αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν καταλαβαίνεις οτί μιλάς με εκείνη την παλιά και χαμένη στον χρόνο αγάπη σου. Στην αρχή τα χάνεις αλλά μόλις την ακούς να σου λέει πως “ έρχομαι αύριο να σε δω γιατί μου έχεις λείψει πολύ…” η καρδιά σου γεμίζει με όλα εκείνα που νόμιζες οτί ο χρόνος σε είχε κάνει να ξεχάσεις. Κλείνοντας ακούς ένα “ σ’αγαπώ ” αλλά δεν είσαι σίγουρος αν το είπε εκείνη ή το έπλασε η φαντασία σου. Έτσι απομένεις να κοιτάς το είδωλο σου στον καθρέφτη χαμένος σε μια χαρούμενη αγωνία. Χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις βλέπεις οτί στο πρόσωπο σου υπάρχει ένα φωτεινό χαμόγελο.
Ξαφνικά ακούς το ξυπνητήρι να χτυπάει και ανοίγοντας τα μάτια σου διαπιστώνεις οτί είσαι ακόμα ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου , 5 μέτρα μακρία από το τηλέφωνο και τον καθρέφτη. Κοιτάς το ρολόι…10:15. Στο μυαλό σου σχηματίζεται μια περίεργη υποψία. Καθώς κινείσαι μηχανικά προς το τηλέφωνο το ακούς να χτυπάει.Κοιτώντας τον πάπυρο στο τοίχο μια σκέψη σου τρυπάει το μυαλό...
“ Όνειρο ήτανε……ή μήπως όχι ;;; ”