{INTRO:}                          ΛΑ-                                          ΛΑ-
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------1---------------------------------------1--------------------------
------------------------------------2---------------------------------------2--------------------------
------------------------------------2---------------------------------------2--------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
---0---3---0---3------5-------------------0---3---0---3------5------------------0---3---0---3----
 
 

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
     ΛΑ-
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
                                              ΡΕ-
γιατί όλη τη ζωή του την εξόδεψε

 παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη.
     ΜΙ+                             ΛΑ-      (ΜΙ+)
Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε κι έλεγε
     ΛΑ-
 στη σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου ,
                                             ΡΕ-
τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας

 πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του.
                   ΜΙ+                       ΛΑ-

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
        ΣΟΛ+                     ΛΑ-
κλεισμένοι δρόμοι , κλέφτες κι αστυνόμοι ,
                  ΣΟΛ+                         ΝΤΟ+
αγάπα το κελί σου του'παν...... κι ύστερα
  ΡΕ-                                 ΛΑ-
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη.
             ΜΙ+                      ΛΑ-
 

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες ,
ημερολόγια καίει και πτυχία
το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για της ζωής του την σκηνοθεσία.
Αλγέρι , Αλεξάνδρια , Σαουθ Άφρικα ,
στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μεσ'τα μάτια του
σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη.

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και της καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες κι έψαχνε το φως μεσ'τη ξεφτίλα.

Κάποια ζεστή βραδιά σ'ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τ'αφεντικά στο δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του.
Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε
δεν έλειψε στιγμή απ'το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγγάλη του
την κόλαση και τον παράδεισό του.

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου'χε γράψει
"Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"

Τα χρόνια έχουν περάσει δεν θυμάμαι πια
Ερνέστο τον ελέγαμε ή Νίκο
κι ακόμα συγχωρήστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς ή στο Πόρτο Ρίκο.
Όσο για μένα θα'μαι πάντα εδώ
με των ματιών σας τη φωτιά σημαία
ειν'όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ'αρέσει ν'αρμενίζουμε παρέα.