Τις πιο πολλές φορές υπάρχουμε χωρίς να σκεφτόμαστε.
Υπάρχουν όμως εκείνες οι στιγμές που υπάρχουμε αποκλειστικά για να σκεφτόμαστε. Για να σκεφτόμαστε όλα αυτά που μας κάνουν να γελάμε , να χαιρόμαστε,να τραγουδάμε,αλλά κυρίως αυτά που μας κάνουν να κλαίμε και να πονάμε. Κι έτσι όπως τα σκεφτόμαστε , οι σκέψεις μας σπάνε σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομματάκια , τα οποία αφού πλανηθούν για λίγο στους διαδρόμους της
καρδιάς και των ονείρων και πάρουν χρώμα και υπόσταση , συνθέτουν μια εικόνα τόσο μαγική που μας κάνει να ξεφεύγουμε για λίγο απ'την αλήθεια και να κινούμαστε σε μια ονειρική πραγματικότητα. Σ'αυτή τη "χώρα του ποτέ" δεν υπάρχει λάθος , τύψη , πόνος πάρα μόνο μια μελωδία. Μια μελωδία που όταν την ακούς μπορείς να δημιουργήσεις , να φανταστείς ,
να αγαπήσεις.....ή να λησμονήσεις. Κι όπως ο ήχος της μελωδίας αγγίζει τα φύλλα του δέντρου της ψυχής σου , γίνεσαι άνθρωπος. Κι όπως οι νότες της μελωδίας βουτάνε μέσα στο διαμαντένιο νέρο της λίμνης του μυαλού σου και βουλιάζουν αθόρυβα αφήνοντας μόνο ένα μικρό κυματάκι να προδίδει την παρουσία τους , ξαναγεννιέσαι. Κι όπως η ίδια η μουσική εισβάλλει μαινόμενη στο κάστρο της μοναξιάς σου για να σου θυμίσει το χρώμα του ηλιοβασιλέματος , τη γεύση του φιλιού ή το φως του φεγγαριού , καταλαβαίνεις οτί ΥΠΑΡΧΕΙΣ...