POLNOC - POLUDNIE
czesc I -polnoc
oasis. earls court. londyn. 4-11-1995

OASIS LIVE BY THE SEA video
kliknij tu

To beda koncerty wieku. Tak zapowiadal dwa dni wczesniej wystepy Oasis w sali Earls Court 4 i 5 listopada w wywiadzie dla Evening Standard znany ze swych bunczucznych wypowiedzi Noel Gallagher.

Goraczka przedkoncertowa w mediach zaczela sie w Poniedzialek, kiedy to w wiadomosciach telewizyjnych oznajmiono, ze basista Paul McGuigan po kilkutygodniowym urlopie zdrowotnym bedzie gral znowu w zespole. To dla uspokojenia fanow, oczekujacych na sobotnio-niedzielne wystepy w Londynie. Kilka dni wczesniej zastepca Paula - Scott McCleod niespodziewanie zrezygnowal z gry i zespol musial odwolac czesc swych amerykanskich koncertow.

W ciagu kolejnych dni prasa i telewizja informowaly na biezaco o przygotowaniach do imprezy, ktora rekomendowano nastepujaco w jednej z gazet: Dwa koncerty, czterdziesci tysiecy fanow, najwieksze dotychczas w Europie koncerty w sali widowiskowej. Osiemnascie i pol tysiaca miejsc!
Od 1937 roku , kiedy to oddano do uzytku obecna sale Earls Court nie zbudowano jeszcze audytorium o wiekszej pojemnosci. Oasis dolaczyli wiec do grona wielu znakomitych gwiazd wystepujacych tu przez kilkadziesiat lat. Pierwsza z nich byl slawny Buffalo Bill, ktory przedstawil swoj rodeo show jeszcze w starym budynku w 1887 roku.

Po okresie fascynacji muzyka The Rolling Stones, swoj renesans przezywaja The Beatles. Niedawno Backbeat, 15 Wrzesnia skopiowany przez Blur wystep na dachu magazynu plytowego HMV a na 4 Listopada Noel Gallagher wymyslil sobie, ze wystep Oasis bedzie poprzedzal

Poniewaz nie bylo mozliwosci zalatwienia oryginalnego skladu, w sobote wystapily ich sobowtory nazywajace sie The Bootleg Beatles. O 19.15 na scene zwawo wbiegli czterej muzycy ubrani w stroje z epoki Sierzanta Pieprza. Jedyna rzecza, ktora nie zgadzala sie z oryginalem byl praworeczny McCartney. Sposob zachowania, wlosy, glosy i brzmienie instrumentow do zludzenia przypominalo slawna czworke.
Tam, gdzie wymagala tego aranzacja, zespolowi towarzyszyli muzycy grajacy na instrumentach detych i wiolonczeli. Zaczeli od Strawberry Fields Forever, nastepnie bylo Penny Lane, All You Need Is Love, Hello Good Bye. Pozniej na scenie pozostal George i zaspiewal Here Comes The Sun - piosenke, ktora najczesciej wykonuja grajkowie z londynskiego metra. W tym czasie muzycy przebrali sie w hipisowskie stroje a John "zgolil" wasy i "zapuscil" dlugie wlosy. Dotychczas gral na instrumentach klawiszowych sprytnie obudowanych w celu upodobnienia ich do pianina. Po przerwie zamienil je na gitare i Bitelsi zagrali jeszcze Get Back (zabraklo Billy Prestona), Helter Skelter, Revolution i na zakonczenie Hey Jude. Code tej ostatniej piosenki publicznosc spiewala jeszcze po zejsciu muzykow ze sceny. Gdyby nie wlaczono muzyki z tasmy, ktora przerwala glosne na na na, The Bootleg Beatles bisowaliby na pewno.

Wlasciwa czesc wieczoru zaczela sie o 20.45. Kurtyna opadla i odslonila dwu metrowej wysokosci podium-balkon opiete bialym plotnem. Gdyby spojrzec nan z gory, swoim ksztaltem przypominalo litere V ostrzem skierowanym w glab sceny. Po lewej i prawej stronie znajdowaly sie schodki, po ktorych zeszli Noel, Alan White, Paul McGuigan i Bonehead. Zaczeli od instrumentalnego Swamp Song. Utwor od czasu nagrania na (What's The Story) Morning Glory ? w postaci dwoch krotkich, nienazwanych fragmentow zyskal tytul. Piosenka umozliwila sprawdzenie poprawnosci brzmienia a takze stanowila tlo dla wchodzacego kolyszacym krokiem, z puszka Stelli Artois w reku Liama.

Oglaszajac kilka dni wczesniej wystep The Bootleg Beatles Noel powiedzial, ze ludzie zasluguja na relaks i dobre widowisko. Zespol postaral sie wiec o znakomita oprawe swietlna, a dla komfortu widzow po obu stronach sceny umieszczono dwa wielkie ekrany, na ktorych mozna bylo ogladac to, co sie dzialo na scenie. Zrezygnowano jedynie z petard, sztucznych ogni i dymow, ktorych w Londynie w czasie tego weekendu bylo wystarczajaco duzo w wielu parkach i nad Tamiza. Tak obchodzi sie tu dzien Guy'a Fawkesa, ktory w 1605 roku probowal wysadzic w powietrze Parlament w odpowiedzi na rosnace przesladowania katolikow w protestanckiej Anglii.

Po krotkim przywitaniu z publicznoscia Liam zaspiewal do spolki z bratem Acquiesce. Dalej byl Supersonic z Definitely Maybe, a nastepnie znany i nieznany jednoczesnie Hello. Dlaczego znany i nieznany ? Ta piosenka pochodzi z drugiego longplaya (What's The Story) Morning Glory ? i chociaz od ukazania sie go w sklepach minal niespelna miesiac wszyscy spiewali Hello slowo w slowo z Liamem. Podobnie bylo z innymi nowymi utworami wykonywanymi w dalszej czesci koncertu. Przypominalo to bardziej odegranie najwiekszych przebojow niz wystep promujacy nowa plyte. Kolejne hity to Some Might Say, Shakermaker, i Roll With It. Ten ostatni to wielki przegrany w wyscigu o pierwsze miejsce na liscie przebojow. Oasis zostali pokonani przez Blur i ich Country House. Oba single wydano tego samego dnia. Wspolzawodnictwo pomiedzy tymi zespolami trwalo juz od pewnego czasu, ale wlasnie na poczatku Sierpnia osiagnelo swe apogeum, doprowadzajac Anglie wrecz do podzialu na

W tych dniach nie bylo gazety lub wiadomosci TV, ktore nie informowalyby o tym kto ma przewage i ile sprzedano singli. Na razie nie wiadomo ile rzeczywistej nienawisci jest miedzy Liamem Gallagherem i Damonem Albarnem a ile w tym wszystkim jest reklamowego triku. Faktem jest natomiast, ze tak wielkiej sprzedazy singli nie notowano od polowy lat osiemdziesiatych.
Chociaz Oasis jest najpopularniejszym (do spolki z Blur) zespolem w Wielkiej Brytanii to minelo jeszcze za malo czasu, aby od strony technicznej i finansowej mogli zorganizowac koncert na miare Zooropy czy The Wall. W zwiazku z tym po Roll With It pracownicy techniczni odslonili zwykla, plocienna scianke podium i wysuneli podest dla sekcji detej skladajacej sie z pieciu trebaczy i dwoch saksofonistow. Dodatkowo na balkonie pojawil sie Mark Feltham grajacy na harmonijce ustnej. Round Are Way zabrzmial doprawdy imponujaco. Ponownie jako kwintet zagrali Cigarettes & Alcohol oraz Live Forever. Pierwsza czesc koncertu zakonczyl Champagne Supernova. Po tej piosence na scenie pozostal Noel. Tradycyjnie w trakcie programu musialo sie znalezc miejsce dla jego solowego popisu. Zaspiewal i zagral na 12 strunowej gitarze akustycznej Wonderwall, Cast No Shadow, i Morning Glory - wszystkie z ostatniej plyty. Po zakonczeniu czesci akustycznej wysunieto drugi identyczny podest umiejscowiony dokladnie naprzeciw tego, na ktorym graly przed chwila deciaki. Przeznaczony byl dla oktetu smyczkowego, z ktorego towarzyszeniem Noel odspiewal i odegral z kolegami Don't Look In Anger. Niestety nie bylo slychac skrzypiec. Dopiero w nastepnej piosence Whatever akustycy zdolali ustawic nieco lepsze brzmienie.

Ostatnim utworem zagranym przez Oasis byl bitelsowski I Am The Walrus. Wykonali go wspolnie ze wszystkimi towarzyszacymi dotychczas muzykami. Razem stanowili mala orkiestre. Piosenke zakonczylo dlugie solo Noela Gallaghera, w finalne ktorego rozstroil gitare a nastepnie pozostawil ja wyjaca z powodu sprzezenia. Byla 22.15. Nie bylo mowy o bisie. Zrozumieli to widzowie i nie domagali sie go natarczywie. Jeszcze przy zgaszonych swiatlach puszczono Hey Jude, najprawdopodobniej z oryginalnej winylowej plyty, poniewaz slychac bylo wyraznie trzaski i przeskakiwania. Troche niedobawiona publicznosc zaczela spiewac code piosenki i gdyby nie wlaczono glownych swiatel, kto wie jak dlugo potrwalaby jeszcze zabawa.

W wielu recenzjach koncerty Oasis nazwano wydarzeniem roku, ale nie zaczekano na grudniowe wystepy Blur w Wembley Arena. Za miesiac sprawozdanie z koncertu zespolu Damona Albarna i podsumowanie wojny polnoc - poludnie 1995.

by Grzegorz K Kluska
LISTOPAD 1995

P0LNOC - POLUDNIE
czesc II -POLUDNIE
blur. wembley arena. londyn. 13-12-1995

CHCIALEM BYC TYLKO W GRUPIE GRAJACEJ NIEZALEZNA MUZYKE. NAWET TERAZ NAJWI¨KSZA FRAJDE SPRAWIA MI GRANIE. ALE TAK NAPRAWDE WOLALBYM TO ROBIC W PUBIE, A NIE W WEMBLEY ARENA - PRZYZNAL W JEDNYM Z WYWIADOW NA PRZELOMIE ROKU GRAHAM COXON.

Pomarzyc zawsze mozna, ale gdy Blur bedzie nadal nagrywal takie plyty jak Parklife lub The Great Escape, koncerty w malych salach lub pubach jeszcze dlugo pozostana nieosiagalne. Wystepy Blur przyciagaja bowiem niezliczone rzesze fanow, ktorych wiekszosc stanowia zawsze rozhisteryzowane, piszczace nastolatki. Tak bylo takze trzynastego grudnia. Koncert konczyl The Great Escape Tour promujacy plyte uznana przez wielu krytykow za najlepsza w 1995. Trybuny byly wypelnione do ostatniego miejsca, natomiast na parkiecie bylo jeszcze sporo wolnej przestrzeni, co nie powinno dziwic, bowiem zespol gral w tej sali dwa koncerty niespelna dwa tygodnie wczesniej. Podobnie jak listopadowe koncerty Oasis, wystepy Blur podczas tourne otwieral zespol nie zwiazany z listami przebojow i wielkimi wytworniami fonograficznymi. Co wiecej, jego nazwa pozostanie tajeminca na wieki. Byc moze ze wzgledu na jej brak. Ten zespol to mini orkiestra skladajaca sie z dwoch dziewczyn grajacych na skrzypcach, jednej na wiolonczeli oraz panow grajacych na perkusji, kontrabasie, skrzypcach i instrumentach klawiszowych. Wszyscy byli ubrani na czarno. Ozdoba orkiestry byla

Nie moze byc nic bardziej seksownego niz blondynka z dlugimi nogami, ubrana w mini, grajaca na saksofonie sopranowym. Na tym instrumencie wygrywala melodie z repertuaru wielu znanych zespolow. Uslyszelismy wiec m in. Common People Pulp, Madnessow oraz ... Live Forever Oasis. Jedenastotysieczna publicznosc spiewala, a orkiestra pelnila role akompaniatora. O dziwo Live Forever przyjeto bardzo goraco. Moze wiec te wojownicze nastroje pomiedzy polnoca i poludniem nieco opadly. Tego dnia nie bylo przerwy pomiedzy wystepami dwoch zespolow. Po orkiestrze swoj wystep zaczela publicznosc. A to za sprawa kilku zapalencow, ktorzy dali poczatek fali znanej ze stadionow pilkarskich. Trwalo to dobrych kilkanascie minut, gdy nagle wszyscy zostali zaalarmowani piskiem kilku dziewczat, ktorym udalo sie wypatrzec muzykow gdzies pomiedzy konstrukcja sceny, ze czas na gwiazde wieczoru - Blur. Zespol rozpoczal koncert jednym z ich krotkich utworow muzyczny. To bylo rozsadne posuniecie, gdyz przez kilka pierwszych minut nikt nie zwracal uwagi na muzyke. Dziewczyny darly sie wnieboglosy, wykrzykujac jak bardzo kochaja poszczegolnych muzykow., A inni pochlonieci byli tym co ujrzeli na scenie. Trzeba przyznac, ze to co zaprojektowal scenograf Dave Byars rzeczywiscie zapieralo dech w piersiach. Po prawej stronie znajdowala sie kilkunastometrowej wysokosci makieta przypominajaca troche londynska St Paul's Cathedral. Posrodku, na podium pod wielkim baldachimem umieszczono perkusje, a po lewej stronie umieszczono cos w rodzaju kilkumetrowej wysokosci budynku z plaskim dachem. To bylo miejsce dla sekcji detej skladajacej sie z dwoch trebaczy, puzonisty i saksofonisty. Nieco z przodu po prawej stronie perkusisty ulokowano korga, na ktorym od czasu do czasu gral Albarn. Za korgiem znajdowal sie wielki kolorowy wachlarz, ktory skutecznie zaslanial obslugujaca instrumenty klawiszowe dziewczyne. To dzieki niej Blur mogl odegrac piosenki prawie identycznie jak na plytach. Tlo stanowily makiety dwoch czerwonych, pietrowych autobusow polaczonych ramieniem i tworzacych razem specyficzna wage. Powyzsze elementy scenografii ozdobione byly mnostwem wscieklokolorowych neonowek oraz innych migajacych swiatelek, ktore tworzyly razem z konstrukcja klimat

Gdy wszyscy nieco ochloneli Blur zagral It Coul Be You z najnowszej plyty. Utwor w wersji koncertowej, bez gitary akustycznej zabrzmial znacznie ostrzej. Kolejny, to zaczynajacy sie od akordu prosto z A Hard Day's Night Bitelsow Tracy Jacks. Atmosfera na trybunach przypominala zreszta nieco sceny z filmu o tym samym tytule. Poprzez kilowaty dzwiekow wypluwanych przez glosniki, przedzieral sie glosny pisk dziewczat, siegajacy zenitu w chwilach, gdy Damon podnosil nieco swoj podkoszulek i odslonil troche brzucha. Po Tracy Jacks wokalista odegral z pozytywki fragment koledy, jako ze poczatek grudnia w Londynie to juz bozonarodzeniowy szczyt, odczuwalny szczegolnie w sklepach przy Oxford Street. Wsciekle kolory neonowek to nic w porownaniu z tym co dzialo sie podczas Stereotypes. Do akcji wlaczono roznokolorowe lampy stroboskopowe. Praktycznie nikt posiadajacy normalny wzrok nie byl w stanie patrzec sie na scene. Pierwszym podarunkiem od publicznosci byly sporych rozmiarow damskie "majciochy", ktore Albarn zalozyl na chwile na glowe. Przed End Of Century na scene rzucono wspaniala czerwona punkowa peruke, w ktorej nastepnie zaprezentowal sie perkusista. W trakcie tego utworu ujrzelismy nowy element scenografii. Gdzies spod sufitu opuszczone zostaly trzy gigantyczne, ociekajace keczupem hamburgery. Po trzech utworach z Parklife Blur zagral kolejny utwor z najnowszej plyty - Charmless Man. Te piosenke wraz z ich styczniowym tourne po Ameryce wybrali jako tajna bron w walce o tamtejszy rynek, na ktorym nie wiodlo sie im w 1995 tak dobrze jak w Anglii, Danii, Szwecji czy Irlandii. Kolejna dawke oslepiajacych swiatel publicznosc otrzymala podczas Coping. Dziewczyny znowu mialy okazje, zeby popiszczec. Damon wykonal skok z korga. To byl tylko wstep, poniewaz w nastepnym Mr. Robinson's Quango wokalista przez chwile po nim pospacerwal. Stary to typ syntezatora, ale jak widac pancerny. Po chwili Albarn bez problemow odegral na nim i odspiewal na la la la song Brechta Mack The Knife. Damon wie dokladnie jak podgrzewac atmosfere na trybunach. Jego zejscie ze sceny podczas Jubilee wzbudzilo nieopisany entuzjazm w pierwszych rzedach. Atmosfere uspokoil troche nastrojowy To The End z ladna saksofonowa solowka. Podczas tej piosenki nad scena pojawila sie wielkich rozmiarow lustrzana kula znana dobrze bywalcom dyskotek. Kolejnym nieco wolniejszym utworem byl ich pierwszy przeboj top 50 She's So High pochodzacy z longplaya Leisure i czasow kiedy nosili workowe spodnie i grali troche manchesterska muzyke. W Arenie ubrani byli w T -shirty, adidasy i dzinsy. Kolejne dwie piosenki Sunday Sunday i Advert pochodzily z Modern Life Is Rubbish. Wtedy to Blur przypominali ubrani w garnitury i Doc Martensy modsow. W trakcie drugiego utworu

i odniesiony przez ochroniarzy z powrotem na scene. Czym zawinil ? Otoz nie przerywajac spiewac zszedl ze sceny i wdrapal sie na schody, ktore prowadzily na trybuny. W mgnieniu oka dopadlo go kilka dziewczyn, ktorym udalo sie ucalowac idola. Jedyna ochroniarka stojaca w przejsciu pomiedzy rzedami miala przerazenie w oczach i nie wiedziala co zrobic. Albarn mial bowiem spory zapas kabla i wykazywal checi do dalszej wedrowki. Z pomoca pospieszylo czterech poteznych i bardziej doswiadczonych panow. Chwycili po prostu gwiazde za rece i nogi i odniesli na scene. Takie srodki bezpieczenstwa musialy byc zachowane. Nawet muzycy Blur przyznali ostatnio, ze takie spotkania z fankami zaczynaja sie od buzi, natomiast koncza na podartych podkoszulkach, tudziez probie sciagniecia roznych czesci garderoby. Niektore, bardziej podniecone potrafia chwycic bolesnie za genitalia.

Albarn byl jak w transie. Szalal. W punkowym Bank Holiday wdrapal sie na balkon zajmowany przez deciaki i wykonal skok. Troche odpoczal podczas instrumentalnego Lot 105, by ponownie w cyklistowce na glowie poderwac tlum do wspolnej zabawy podczas Country House. Ten utwor wypadl o wiele lepiej niz w wersji studyjnej, ktora jest przearanzowana i nie wiadomo czego sluchac - czy wokalisty, czy chorkow, czy wielu roznych, stloczonych instrumentow. To byla ostatnia piosenka. Po godzinie grania, o 21.55 muzycy zeszli ze sceny. Ale czy dziewczeta pozwolilyby na zakonczenie koncertu ? Chlopcy wyszli z powrotem na scene i zaczeli bis od Boys & Girls. Od czasu, gdy ten utwor zawedrowal na 5 miejsce w Anglii, historia Blur to pasmo niekonczacych sie sukcesow. Dalej byl He Thought Of Cars oraz czadowy Globe Alone zagrany o wiele szybciej niz na plycie. Ostatnim byl This Is A Low - wolny, nastrojowy utwor z Parklife. No i co ? Koniec ? Nigdy. Wyklaskano, wytupano i wypiszczano kolejny bis. Ku zdziwieniu na scenie oprocz trzech instrumentalistow pojawily sie dwie kobiety w wiktorianskich sukniach i kapeluszach. Jak sie wkrotce okazalo jedna z nich byl boski Damon, a druga Phil Daniels - aktor znany z roli Jimmiego w filmowej wersji Quadrophenii z 1979. Jesli on, to wiadomo, ze kolejna piosenka musiala byc Parklife. Po tym przeboju Blur zagral For Tomorrow, w ktorym na uwage zaslugiwala gra sekcji detej przed ostatnim The Universal Albarn podziekowal wszystkim goraco i zyczyl wesolych swiat. To byl koniec. Tradycyjnie wszyscy spieszyli, zeby zdazyc na ostatnie metro

W bezposrednim starciu okazalo sie, ze Blur jest bardziej popularny. Natomiast biorac pod uwage caly ubiegly rok oraz plyty The Great Escape i (What's The Story) Morning Story? Na pewno wiekszy sukces przypadl w udziale Oasis. Trzeba jednak pamietac, ze to Parklife Blur byl pierwsza plyta, ktora zapoczatkowala Britpop - zjawisko, ktore wzielo swa nazwe w zeszlym roku od sierpniowego programu telewizyjnego Britpop Now. W momencie, gdy Blur zbieral w 1994 laury za Parklife, Oasis odbierali nagrody za najlepszy debiut. Dobrym podsumowaniem jest wypowiedz zalozyciela Duran Duran Stephena Duffy'ego, ktoremu po szesciu miesiacach wspolpracy z kolegami nie wiodlo sie jako wykonawcy solowemu do momentu kiedy jak mowi uslyszalem Parklife. Zrozumialem, ze

Od tego czasu w Anglii powstalo wiele nowych zespolow, a konkurencja zmusza do pracy. Co chwile przybywa wiele nowych gitarowych przebojow. A swieta wojna polnoc - poludnie zdaje sie powoli wygasac. Wypowiedzi muzykow obu grup na poczatku 1996 poczatku bardziej przemyslane i nieco stonowane. Nie oznacza to na pewno, ze wspolzawodnictwo pomiedzy Oasis i Blur ma sie ku koncowi. wkrotce bedziemy mogli sprawdzic czy te dwa zespoly zasluguja na porownania z najslynniesza para w historii rocka - The Beatles i The Rolling Stones.

by Grzegorz K Kluska
GRUDZIEN 1995