Μετέωρα

 

Αλέκα Λεμεσίου
Στ' Κλασσικού

"Κλείσε μεσα στην ψυχη σου την Ελλαδα και θα νοιωσης μεσα σου να λαχταριζη καθε ειδους μεγαλειο" στοχαζεται ο Εθνικος μας ποιητης.

Ετσι και μεις κλεισαμε βαθεια μεσα μας το θαυμα αυτο, που λεγεται Ελλαδα και νοιωσαμε την καρδια μας να παλλεται απο ενθουσιασμο και περηφανεια στη σκεψη πως ειχαμε την τυχη να γεννηθουμε Ελληνες.

Οι μερες που περασαμε κοντα της θα μας μεινουν αξεχαστες. Η καθε στιγμη ειχε και κατι νεο να μας δωση, κατι ομορφο, που γεμιζε την ψυχη μας συναισθηματα ψηλα, αγνα κι ωραια. Τετοια συναισθηματα γεννηθηκαν μεσα μας κι απ' την επισκεψη μας στα Μετεωρα.

Ενα ομορφο δειλινο, υστερα απο μια θαυμασια διαδρομη μεσ' απ' το Θεσσαλικο καμπο, ειδαμε ξαφνικα να παρουσιαζωνται μπροστα μας ψηλα κι επιβλητικα τα Μετεωρα.

Οι γκριζομαυροι αυτοι βραχοι, οι τοσο παραξενοι, εμοιαζαν με μυθικα οντα, που καποια ανωτερη βια κι αναγκη τα εκανε, θα 'λεγες, να μενουν εκει ριζωμενα, απροσιτα, μακρυα απ' τους ανθρωπους. Αλλα οι ανθρωποι καταφεραν και δαμασαν τους βραχους· τους εκαναν δικους τους. Ετσι, αυτοι που αλλοτε δεν ηταν παρα μονο κατοικια ορνεων, σημερα φιλοξενουν στην κορφη τους πολλα μοναστηρια που 'ναι σκαρφαλωμενα εκει ψηλα, λες κι αγγιζουν τον ουρανο! Αφου περασαμε την Καλαμπακα, γραφικο χωριουδακι συμμαζεμενο στα ποδια των βραχων, κουρασμενοι εμείς και τ' αυτοκινητο μας απ' τ' αδιακοπο ανηφορισμα, σταματησαμε μπροστα στα Μετεωρα.

Ανεβηκαμε αγκομαχωντας τα 140 σκαλια, σταματωντας καθε λιγο για να παρουμε ανασα. Οχι... πως γερασαμε. Προς Θεου! Μα 140 σκαλια ειν' αυτα, δεν ειναι "παιξε γελασε".

Πριν υπηρχαν 14 μοναστηρια χτισμενα στα Μετεωρα. Τωρα σωζονται μονο 7. Σπουδαιοτερα ειναι το Μοναστηρι των Μετεωρων με την εκκλησια της Μεταμορφωσεως, του Ι6ου αιωνα, το Μοναστηρι της Αγιας Τριαδος και του Αγιου Στεφανου, του 14ου αιωνα, κι η μονη του Βαρλααμ, που επισκεφτηκαμε. Μια απορια στριφογυριζε στο νου μας απ' την πρωτη στιγμη: Πώς ανεβηκαν οι πρωτοι μοναχοι στα Μετεωρα; Την απορια αυτη μας την ελυσε ενας ευγενικος καλογερος, που, αφου μας καλωσορισε με χαμογελο στα χειλη, αρχισε να μας λεη την ιστορια της Μονης.

Υπαρχουν, μας ειπε, τρεις εκδοχες. Συμφωνα με την πρωτη, αφου εκοψαν τα δενδρα, που φυτρωναν κοντα στους βραχους κι ηταν ισα στο υψος μ' αυτους, τα χρησιμοποιησαν σα σκαλες κι ανεβηκαν. Η δευτερη εκδοχη λεει πως, φοβισμενοι και καταδιωγμενοι απ' τους επιδρομεις εμπηξαν μεγαλους πασσαλους διπλα στους βραχους και μπορεσαν ν' αναρριχηθουν. Η επικρατεστερη ομως εκδοχη ειναι αυτη: Μια μερα που φυσουσε δυνατος ανεμος, ο Βαρλααμ αφησε ενα χαρταετο. Αυτος σηκωθηκε ψηλα και περα απ' τους βραχους κι όταν ο αερας σταματησε το σχοινι του βρεθηκε καβαλλικευμενο σ' αυτους. Χρησιμοποιωντας το σχοινι αυτο ο Βαρλααμ σκαρφαλωσε απανω.

Ο μοναχος αυτος ανεβηκε το 1350 κι εχτισε το ναο των Τριων Ιεραρχων. Υστερα δυο πλουσια αδελφια απ' τα Ιωαννινα ανακαινισαν το ναο κι εχτισαν την εκκλησια των Αγιων Παντων και το Μοναστηρι. Η εκκλησια ειναι μεγαλη κι ωραια στολισμενη. Σ' αυτην υπαρχουν εικονες, οπως αυτη της Παναγιας, ζωγραφισμενες απ' τον κληρικο ζωγραφο Εμμανουηλ Τζάνε. Υπαρχουν επισης εργα του Φραγκου Κατελάνου.

Στο σκευοφυλακιο του μοναστηριου υπαρχουν πολλα κειμηλια τεχνης, χειρογραφα μεγαλης αξιας, βιβλια κι εγγραφα, που χρονολογουνται απο πολυ παλια. Πολλοι λογιοι ερχονται στο μοναστηρι για να μελετησουν τα αρχαία αυτα κειμενα.

Ειδαμε και το περιδιαλαλητο διχτυ, με το οποιο ανεβαζαν στην αρχη οι μοναχοι τα τροφιμα κι αλλα αναγκαια γι' αυτους υλικα κι υστερα ανεβαιναν και κατεβαιναν κι ιδιοι οταν ειχαν δουλεια. Χρειαζοντουσαν μιση ωρα μονο για να κατεβουν.

Ετσι στ' αστεια ο καλογερος μας ειπε: "Ε παιδια! Θελει κανεις σας να κανη κανα περιπατακο ως τα λεωφορεια; Εμπρος! Ετοιμο το διχτυ. Κι εχει μια θεα!" Δυστυχως δεν ειχε κανεις μας διαθεση για περιπατο.

Αφου λοιπον ειδαμε όλα τ' αξιοθεατα της μονης, αφησαμε το ματι μας να πλανηθη στην εξαιρετικη θεα, που απλωνοταν κατω και περα απ' τους βραχους. Το πρασινο απαλα εσμιγε με το γαλαζιο τ' ουρανου και της θαλασσας, δημιουργωντας ενα υπεροχο συνδυασμο. Η Θεσσαλικη πεδιαδα σ' ολη της την ομορφια βρισκοταν μπρος στα ματια μας. Δε χορταιναμε να βλεπουμε τη φυση, την ελληνικη φυση, που μας παρουσιαζόταν σ' ολη της τη μεγαλοπρεπεια. Αφησαμε το μοναστηρι μ' ανακατα συναισθηματα.

Τα Μετεωρα γεμισαν την ψυχη μας με δεος. Ετσι ψηλα και περηφανα όπως στεκονταν, μας εκαναν να φαινομαστε τοσο μικροι κι ασημαντοι, ενα τιποτα, θα 'λεγες! Εκαναν πιο αισθητες τις ατελειες και τις μικροτητες μας!

Κι ομως η επισκεψη μας στα μοναστηρια με τη βαθεια θρησκευτικοτητα εκανε ολο το ειναι μας να πλημμυριση απο μια απεραντη γαληνη. Μας εκανε να νοιωθουμε πως βρισκομαστε σ' ενα κοσμο νεο, πιο ψηλο κι αγνο, στο βασιλειο του Θεου, τυλιγμενοι ολοι με το πεπλο της αγαπης Του.

Αφησαμε πια πισω μας τα Μετεωρα. Πανε, χαθηκαν κι αυτα στις στροφες του δρομου. Εμειναν όμως στην ψυχη μας βαθεια ριζωμενα, για να μας θυμιζουν πως πρεπει να ζουμε για το Θεο, για την αληθεια και πως πρεπει να 'χουμε για ιδανικα ΜΕΤΕΩΡΑ στη ζωη μας.