Doch deze keer was alles anders. We stonden met zijn allen aan zijn sterfbed, mijn ooms en tantes, neven en nichten. Slechts oma (zij is ook al 87) zat op een (te klein) stoeltje al prevelend over opa`s hoofd te aaien. De rest in ademloze stilte. Verbaasd, onrealistisch.
Daar lag hij nou, die man die zijn hele leven de familie geregeld had. Niets maar dan ook niets ontschoot hem. Hij zag en hoorde alles, en over alles had hij een mening. Een dwingende mening, die hij zo indringend overbracht, dat je het wel uit je hoofd liet om het anders te doen als hij beval. Tot op het laatst regelde hij alle familiezaken. Het onbetwiste middelpunt, de spil waarom alles draaide. Opa was er altijd, en altijd werd overwogen wat opa er van zou denken. Opa was een soort god, onsterfelijk.
En daar lag hij nou, als een dood vogeltje met een zuurstofmasker op zijn neus en mond, en een infuus in de arm.
Zachtjes is hij ingeslapen, 88 jaar is toch een mooie leeftijd, zeg nou zelf. Zijn geest zal nog jaren rondwaren. De dienst in het crematorium was kort, zakelijk en eenvoudig. Precies zoals opa was.
Zijn levensloop werd voorgelezen. Een peuleschil in vergelijking met zijn respectabele leeftijd. Stilte alom, slechts oma huilde.
Nog steeds is het niet te bevatten. Opa is dood!!
Ik zit thuis op de bank nog eens alles te overdenken. Mijn roots zijn niet meer. Reggies roots zijn ook voor een gedeelte verdwenen. Nina`s roots zijn ook een gedeelte verdwenen..... voorgoed.
