(Op)voeden is (g)een Kunst
Zwemles
De wachtlijst is getrotseerd!! Het heeft uiteindelijk meer dan een jaar geduurd, maar eindelijk is het dan zover. Reggie gaat op zwemles.
Twee keer in de week een half uurtje, op maandag en de donderdag, mag hij het gaan proberen. En blijkbaar gaat het hem nog goed af ook, getuige de positieve commentaren van Alex en met name hemzelf.
Nou wil ik dat hele gebeuren zelf ook wel eens aanschouwen, en na rijp beraad mag ik ook een keertje mee.

Als het tijd is om te gaan, kan Reggie al niet meer wachten. “Kom papa, we moeten opschieten, anders zijn we te laat.”
Ik verbaas me over zijn enthousiasme, normaal is hij niet zo sportief.
“Je moet papa wel de weg wijzen, ik ben nog nooit in dat zwembad geweest.” Reggie knikt, vastberaden als hij is zal hij het zijn grote papa wel eens allemaal laten zien en uitleggen.
De auto in en naar het zwembad. Reggie weet de weg al blindelings, hoewel hij tot nu toe slechts 3 keer is geweest.

Bij het zwembad is het een drukte van jewelste. Allerlei kinderen van diverse leeftijden staan elkaar te verdringen voor de deur. Een oudere dame is op haar dooie akkertje de aangeboden zwemkaarten aan het conducteuren. Langzaam maar zeker schuift de rij naar voren. Reggie geeft zijn kaartje en ook wij krijgen een keurig gaatje geknipt, precies in het vakje met de “4”.
De kleedkamer in, en hup, Reggie staat al in zijn zwembroek. Ik heb hem nog nooit zo snel zijn kleren uit zien doen. De gang door, naar het zwembad, eerst even douchen, heel even maar, want hij vindt het nog steeds een beetje eng. Dan wachten tot de groep die nu bezig is, klaar is.
De toeter gaat, Reggie stuift naar voren, en plons, hij zit er al in, mij verbouwereerd achterlatend. Ik zoek maar een stoel langs de kant, van waar uit ik het hele gebeuren goed kan aanschouwen. Zijn groep bestaat uit 7 kinderen, 3 jongens en 4 meiden. De juf heet Ingrid , en getuige haar manier van doen, zal ze overdag wel als kleuterjuf door het leven gaan.
De kinderen krijgen een zogenaamde toverstaf (een soort schuimrubberen slang) die ze in hun nek moeten leggen. Zo kan er op de rug gedreven worden. Diverse oefeningen volgen elkaar in rap tempo op. De eerste beginselen van het zwemmen worden de kids rustig bijgebracht. Reggie doet zo goed zijn best en raakt op den duur een beetje overmoedig. Vooral ook omdat een van de meiden maar niet met haar hoofd onder water durft.
Dan moet er echt gezwommen worden. De been-beweging heet “buig-hap-klap”.  De juf doet het voor, buig – hap – klap. Reggie kijkt vol spanning toe en laat zich het woord “makkie” ontvallen.
De juf lijkt door een wesp gestoken. “Wie zei dat?” klinkt het boos vanuit haar mond. Bedremmeld steekt Reggie zijn vingertje op. Hij mag naar de juf komen en de oefening voor de hele groep voordoen.
Het slaat helemaal nergens op wat hij laat zien, en hij zinkt dan ook als een baksteen. Buiten zijn zicht knikt de juf meewarig met haar hoofd. Stiekum moet ik ook wel een beetje lachen, hoogmoed komt immers voor de val.
Gelukkig gaat op dat moment de toeter. Einde zwemles, de volgende groep plonst in het bad.

“Ik kan al goed zwemmen, hč papa”, zoekt Reggie naar bevestiging van zijn kunsten. Ik knik van wel, onderwijl hem met een handdoek over zijn bol aaiend.
“Je was de beste van allemaal, jongen”, zeg ik trots.
Reggie gloeit en groeit, hij zwemt in het zelfvertrouwen.