| Woensdagrituelen. De woensdag is bij ons altijd een bijzondere dag. Alex mag dan gaan werken, en hoera, Hansje geniet van een vrije dag. Ter compensatie moet dan wel de zaterdag gewerkt worden, maar dat mag de pret niet drukken. Het is wel een aangenaam gegeven dat je niet voor elke peulenschil vrij moet vragen. De auto een beurt, naar de kapper en/of tandarts, een huis- , tuin- of keukenklusje, alles kan gebeuren op de vrije woensdag. Doch het belangrijkste is wel de verzorging van de kids, (op)voeden is namelijk (g)een kunst, en zeker niet voor Hansje. Elke woensdag begint dan ook op hetzelfde tijdstip (in principe, wanneer Nina het belieft), om precies 16 minuten over 7 loopt de wekker af, waarna ik me om 21 over 7 uit bed hijs. Die 5 minuten heb ik nodig om wakker te worden, na te denken welke dag het ook al weer is, me te realiseren dat ik niet hoef te gaan werken, naast me te voelen en tot de conclusie te komen dat Alex zich niet verslapen heeft (ze moet om 5 uur op!) en last but not least, te luisteren of het buiten regent. Vandaag regent het eens niet, en dat feit heeft meteen een positieve invloed op mijn gemoed. Zoals gewoonlijk staat Reggie reeds naast zijn bed en bestudeert zijn reusachtige poster met pokémons die aan de muur hangt. Ik vraag hem zich aan te kleden, wat hij meestal maar half hoort, alvorens ik richting badkamer strompel. Nina is inmiddels ook wakker en laat een langgerekt “Papa” horen. Als ik geen commentaar geef, klinkt het effe later iets dwingender “Papaaaaaa……” . Ik glimlach, kijken wat er gebeurt als ik weer niet reageer. Nu klinkt het iets bozer: “Papaaaaaa!!!!!!” en na een tel of tien iets voorzichtiger en vragend: “Mama?” Dan is het tijd om Nina uit bed te halen. Als ik haar slaapkamerdeur opendoe, kijkt ze eerst verbaast, maar het duurt niet lang of een schaterlach weerklinkt. Snel aankleden en naar beneden, de honden naar buiten, een papje maken voor Nina, ontbijtje smeren voor Reggie en mezelf, een bak koffie en een glaasje jus. Ondertussen inspecteer ik het spiekbriefje dat Alex elke woensdag voor me achterlaat: “hmmm…, stofzuigen, een machine was doen, en een enkele boodschap, dat valt alweer mee”, mompel ik in mezelf. Reggie hoort het niet, hij heeft het druk met het grote Intertoys-speelboek dat ter gelegenheid van Sinterklaas op 3 september (!) al in de brievenbus valt. Nina rommelt in haar speelgoedkeukentje, dus 5 minuutjes voor mezelf blijven over. Kan ik eens op mijn gemak de koffie naar binnen slurpen. Het is inmiddels tijd om naar school te gaan. De tas met gymspullen wordt gepakt, en de jassen gaan aan. Nina gaat lekker mee, in de buggy. Onderweg klinkt het regelmatig “hoi” en “hallo” , men kent Reggie blijkbaar al. Nadat Reggie op school afgeleverd is, maar meteen boodschapjes doen, dat gaat in een moeite door. Thuis de was in de machine, en om 9 uur brult de stofzuiger al. Daarna is het tijd van ons wekelijkse knuffelmomentje. De stereo wordt aangezet en “onze” plaat wordt op de draaitafel gelegd (we bezitten nog veel l.p`s). Nina bekijkt het allemaal met genoegen, ze weet al wat er gaat gebeuren. De witte soul van Van Morrison klinkt uit de boxen. Nina danst en Hansje danst mee. Bij het nummer “Have I told you lately that I love you” til ik mijn meisje van de grond op, en druk haar wangetje tegen het mijne. Zachtjes heupwiegend draai ik me naar de spiegel, die op ooghoogte in onze woonkamer hangt, toe. Nina trakteert me op haar liefste glimlach, en het is dát moment dat ik me even de gelukkigste man op de aarde waan. Deze momenten zijn volmaakt, het geeft zin aan mijn leven, en even vergeet ik alle dagelijkse zorgen die we hebben. Wat ben ik blij met mijn Nina! Vier minuten later is de plaat afgelopen en keren we beiden terug naar het aardse bestaan. Het was weer even ONS moment, het moment wat wekelijks terugkeert en wat hopelijk nog heel vaak terug komt. Ik wou dat het al volgende week woensdag was! |
 |
| (Op)voeden is (g)een Kunst |