(Op)voeden is (g)een Kunst
Papje geven
Hansje, geef jij Nina de pap, dan laat ik de honden even uit".
Als door een wesp gestoken veer ik op uit mijn stoel. De pap geven? Wie? Ikke? "Maar dat heb ik nog nooit gedaan, dat kan ik helemaal niet", probeer ik een zwak excuus aan te halen. Doch Alex is onverbiddelijk. "Dan leer je het maar", en met een air van "Je zoekt het maar uit" beent ze naar de gang om de jas en de honderiemen op te snorren. Gizmo en Robin (onze beide honden) kijken ook al verwonderd. Gaat het vrouwtje hen uitlaten met dit gure weer? Om beurten kijken ze naar Alex en dan weer naar mij. Met een verbaasde blik, en schouderophalend kijk ik Gizmo aan, ten teken dat ik het ook niet kan helpen. "Het moet dan maar", zie ik de oudste van onze honden denken. Robin maakt het allemaal zoveel niet uit, hij heeft toch nooit zin om uitgelaten te worden. En al helemaal niet als het regent.

Ik kijk opzij naar het wipstoeltje. Met een brede grijns op haar gezicht (3 en een halve tand inmiddels) kijkt Nina me aan. Sarcastisch bijna. Zoals de leraren op de middelbare school mij ervaren moeten hebben. Ik heb het gevoel dat ze me gaat pesten. Mij treiteren, mij het bloed onder de nagels uit zal gaan halen. En toch, toch smelt ik elke keer weer als ik haar lieflijke glimlach zie. Echter deze keer ruik ik gevaar.

Met een diepe zucht hijs ik mezelf uit mijn luie stoel en slenter naar de keuken. Een flesje in de magnetron, een minuut en 15 seconden, dan is het heet zat (dat weet ik inmiddels). Drie schepjes van dit, drie schepjes van dat en klaar is de melk. Ik pak het pakje Bambix uit de kast. Hmmm, een blije baby op de afbeelding. Dat zal wel weer. Ik zoek naarstig op het pak of ik geen bange vader kan ontdekken. Maar dan zou geen kip meer het spul kopen, dunkt me. Hoeveel lepels moeten erin? Probeer het te lezen, maar van de gebruiksaanwijzing word ik ook niet veel wijzer. Dan maar op de gok, het moet ook wel want de melk is afgekoeld. Een eetlepel of 4 a 5 lijkt me voldoende. Vier en een halve dan maar, melk erbij, en roeren, roeren en nog eens roeren. De melk veranderd in een kleverige brij. Ik ruik er aan. Getverderrie, dat babys zoiets naar binnen krijgen.

Nina in het stoeltje, ze grijnst nog steeds. Mouwen omhoog, anders gaat het mis, slabbetje om en daar gaat-ie. Met een zwierige zwaai tracht ik de lepel naar Nina`s mondje te bewegen, er vanuit gaande dat die mond wel open zal gaan. Niet dus!!!  De lepel vindt zijn eindstation op Nina`s neus. Flats, het hele gezichtje onder de pap, meteen gevolgd door een hartstochtelijk "Dada". Daar heb je het al. De doos vochtige doekjes staat net niet binnen handbereik. Een ogenblik, een tel slechts, moet ik de pap aan zijn lot overlaten en verlies ik Nina uit het oog. Te laat, Nina`s grijpgrage handjes hebben de pap al te pakken, en met een ferme slag (met platte hand) knalt ze de bord pap in. "Nina", schreeuw ik machteloos. Te laat. De pap zit overal, op tafel op de stoel , in Nina`s gezicht, in de gordijnen, op de vloer......Wat een ravage.
Nina schrikt van mijn reactie en zet het prompt op een huilen. De handen gaan in de lucht en daarna door haar haren. Jawel!!! Ook dat nog, de haren onder de smurrie.

Ik probeer zo goed en zo kwaad als het kan de zooi op te ruimen. Van de pap is nog niet de helft meer over, bovendien is het nog koud geworden ook. Dan maar snel een nieuw flesje fabriceren. Een duivels idee maakt zich van mij meester. Ze bekijkt het maar met die pap, ik maak lekker een flesje. Geen geknoei, geen gedoe, Nina tevreden, Hansje tevreden. Zo gezegd zo gedaan.

"En? Ging het een beetje?" Alex is nieuwsgierig als ze met de honden terugkomt. Vol aandacht zit ik het Journaal te kijken, en reageer dientengevolge achteloos: "Oh jawel hoor, ze heeft alles netjes opgegeten".
Alex lijkt verbaasd. "Nou, dan mag jij haar voortaan de pap geven, ik kreeg er gisteren geen lepel in, en heb haar maar uiteindelijk een flesje gegeven."
Ik durf mijn verontwaardiging niet te laten blijken. SHIT, Mijn dochter van 8 maanden heeft me zwaar te pakken!!!