(Op)voeden is (g)een kunst
Het is weer bijna zover!!! Wat? Ons jaarlijkse weekend staat er weer aan te komen. Jawel, we gaan het weer doen, onze trouwdag vieren. Niet dat we in dit desolate jaargetijde getrouwd zijn, nee, dat niet. We hebben het gepresteerd om in December te trouwen!!! Ach, in December trouwen kan ook zeer romantisch zijn. Ik zie het beeld al helemaal voor me, samen in een arreslee met twee witte paarden ervoor, verliefd als we waren..... Nee, niks van dat alles, we zijn gewoon getrouwd, op een dinsdagmorgen, omdat het toen voor niks was.
Romantisch? Nee, dat niet, maar onze Reggie was toen al onderweg, dus we hadden alle redenen om maar het huwelijksbootje in te stappen. (De snelle rekenaar weet dus precies hoe lang we dit jaar getrouwd zijn!)
De Romantiek zou later pas komen. Het is inmiddels een traditie geworden dat we elk jaar rond deze tijd een weekendje samen er op uit gaan. Gewoon met zijn tweetjes. Ergens naar een grote stad, die druipt van de sfeer als de dagen korter worden. Verschillende steden hebben we al gezien: Parijs (uiteraard), Londen (uiteraard), Brussel, Brugge en Antwerpen, allemaal even mooi. Nog gepoogd om de millenium viering in New York mee te maken, maar dat mislukte (te duur!).
Dit jaar waren we het er snel over eens. Niet te ver weg deze keer. Ook het tijdstip moest aangepast worden. Mijn eigen ouders zijn 40 (!!) jaar getrouwd, en zij gaan dat vieren in Portugal. Jammer maar helaas, wij mogen niet mee. Had ook niet gekunnen, zo met twee kids. Maar dat maakt niet uit, in Portugal spreken ze portugees, en aangezien ik dat niet versta, wil ik er zowiezo niet naartoe. Dan maar wat dichter bij huis. En de keuze was snel gemaakt. We gaan naar Amsterdam!!!
Voor ons boertjes van het Limburgse platteland staat dat ongeveer gelijk aan een heuse wereldreis. Koffers moeten voor de dag gehaald worden, en Alex meent een boel kleren te moeten meesjouwen, het lijkt wel of we een week weggaan. (Hahaha, In Amsterdam kun je vast OOK kleren kopen).

Morgen is het dan zover. Dit weekend mogen we doorbrengen zonder kinderen. Een heerlijk gevoel bekruipt me. Het lijkt me fantastisch om weer eens ongestoord uit te kunnen slapen. Eens niet om 7 uur op te moeten om een flesje te moeten maken. Of midden in de nacht er uit te moeten voor een of andere poepluier. Reggie naar school brengen hoeft ook al niet, en van Nina`s nukken tijdens het pap-eten ben ik ook eventjes verlost. Nee, dan wij lekker met zijn tweetjes aan het ontbijt. Glaasje jus, croissantje (zoveel als je wil), hardgekookt eitje, en allerlei vreemde soorten beleg die we thuis niet hebben. En ondertussen......ondertussen lekker naar mekaar kijken en niks doen dan glimlachen...... Met een air van "wat hebben we het toch goed". Daarna gezellig de stad in en je op je gemak vergapen aan allerlei etalages, gebouwen en met name aan alle vreemde vogels die in deze stad huizen. `s Avonds weer lekker uit eten, op je gemak, lekker buitenlands (mexicaans of zo) en daarna nog ergens iets drinken. Gearmd teruglopen naar het hotel, voor mijn part regent het keihard, we laten de paraplu thuis. En dan uitgebreid in de lits-jumeaux ploffen, die we thuis altijd al wilde hebben.

Maar ook de angst zal weer toeslaan. Reggie en Nina gaan naar oma, en dat vinden ze leuk, daar ligt het niet aan. Maar hoe gaan wij daar mee om? Ik weet zeker dat ik ze ga missen. Ik kan niet zonder de driftbuien van Reggie, het geknoei met pap van Nina. Reggie kan me niet zijn werkje van school laten zien morgenmiddag. En ik zal er niet bij zijn als hij zijn avondeten weer niet op wil eten. Samen Sesamstraat kijken is er niet bij. En kleurplaten van Pokemon uitprinten...... tja, ook dat zal moeten wachten tot maandag. De innemende glimlach van Nina, ik kan niet zonder. Onze spruit met altijd goede zin. Het zonnestraaltje in ons huis. De verwarming, de motor van ons gezin.

Eigenlijk weet ik nog niet zo zeker of ik wel weg wil. Eigenlijk wel en eigenlijk niet. Vind het maar een raar gevoel, kan er maar moeilijk aan wennen.

Ik wil alweer naar huis, nog voor ik wegga......


hansje